unmai

unmai


ravi, mani iruvarum nanbargal. ainthaam vakuppu padikum maanavargal. iruvarum படுசுட்டி பையன்கள்.

raviயின் maamaa patanathil velai seykirar. ஞாயிற்றுக்கிழமை vidumuraiyil oorukku varuvathaga sollaியிருந்தார். varumpodhu parisukal vaanki varuvathaga koorinar.

ravikku ore சந்தோஷம். ‘எப்போது ஞாயிற்றுக்கிழமை வரும், maamaa yenna parisu vaanki வருவார்’ enpathe avanathu sinthanaiyil odik KONDIRUNTHATHU.

ஞாயிற்றுக்கிழமை vidinthathum ravi, amma naan cricket விளையாடச் selkiraen. maamaa வருவதற்குள் vanthaுவிடுவேன்’ enru sollaிவிட்டுக் kilambinaan. maniயையும் azhaiththuk kondu aruke ulla maidhaanaththil விளையாடச் sendran.

avargal விளையாடச் sellum valiyil மாmaratthil niraiya palangal kaaythu தொங்குவதைக் கண்டனர்.

‘kalலால் adithu மாம்பழத்தை vizha vaithu தின்போம்’ endraan ravi. mani athai virumbavillai. ravi கட்டாயப்படுத்தவே iruvarum மாmaratthil kalலெறிந்தனர். kizhey vizhaுந்த மாம்பழங்களை eduthu சுvaithuக் konde விளையாடச் sendranar.

மாம்palangal rusiyaga irunthathal விளையாடிவிட்டு திரும்பும்போதும், iruvarum மாmaratthil kalலெறிந்தனர். appothu antha vazhiyaaga vantha oruvar meethu kal pattuvittathu. udanae raviயும், maniயும் oottam பிடித்தனர்.

‘யாரும் துரத்துகிறார்களா?’ enru திரும்பித் thirumbip paarththuk konde ஓடினார்கள். veedu vanthaு சேர்ந்தபிறகுதான் iruvarum nimmathi அடைந்தனர்.

veettil maamaa vanthaிருந்தார். ravikku bayam vilaki சந்தோஷம் thotrik kondathu.

maamaaவிற்கு raviயின் kaalsattai நிறத்தைப் பார்த்ததும், maratthil kalலெறிந்தது avandhaan enbathu therindhadhu ponathu.

avar raviயிடம் ithu patri கேட்டார், ‘yenna ravi, cricket விளையாடிவிட்டு vanthaாச்சா? unnidam ondru kedka vENtum. nee indru ethaavathu thavaru செய்தாயா?’ enrar.

ravi ‘இல்லவே இல்லை’ enru MARUTHTHAN. poiyaaga சத்தியமும் seithan.

udanae avanathu maamaa, ARUGIL ninra maniயை azhaithaar. “neeங்கள் indru ethaavathu thavaru செய்தீர்களா?’ enrar.

avan unmaiயை oththuk kondan. ‘ஆமாம் அங்கிள், naangal மாmaratthil kalலெறிந்து thirudi சாப்பிட்டோம். appothu yaar மீதோ kal pattuvittathu. udanae ஓடிவிட்டோம்’ endraan mani.

‘உங்களிடம் kalலடி பட்டவனே naanதான்’ entra raviயின் maamaa, unmaiயைச் sonna maniக்கே, naan vaankivantha parisu, enru koori vilai uyarntha கைகடிகாரத்தை maniயின் kaiyil கட்டிவிட்டார்.

iruvarum, maamaaவிடம் mannippuk kettanar. ravi, ‘இனிமேல் poy solla மாட்டேன்’ enru uruthi kooriனான். avanukku cricket panthu vaankiக் கொடுத்து, aaruthal paduthinaar avanathu maamaa.

kathaiyin neeதி: unmaiயே PESA vENtum, athuvae mathippai uyarththum.


இடுகையிட்டது NANTHA KUMAR