பிம்மயுகம்!
பழங்கால கதையில்
நிகழ்கால நிஜம்
அதிகாரம்!
உள்ளவன் கை ஓங்கி நிற்கும்.. அற்றவர்கள் கை ஏங்கி நிற்கும்...
அற்றவன் கை அதிகாரம்
பெற்றபின்...?
அற்றவனை
எப்படி நோக்குகிறது!
கை பெற்றவன்
மீண்டும் கையில்லாதவனை
கவிழ்ப்பான்
அதிகாரம்!
நாம் மிகப்பெரிய
ஜனனாயகம்
கர்வம் கொல்வோம்!
கவிதை கொல்வோம்!
மக்களையும்
சேர்த்து....... அதிகாரம்.....

மேலும்

மண்
எங்கும்
மஞ்சள் பூக்களின்
கோலங்கள்!
வீசும்
காற்றில்
வேண்டாமென
மரம்
உதிர்த்தது!
வீனென
வீசி யெறியும்
இயற்கையில்
தான்
எத்தனை
அழகு!

மேலும்

நிலவுக்கு கூட
நிசப்தம்
இல்லை...!
நெடுங்காலம்
நிமிர்ந்து நேர்
நின்று!
சொல்லவோண்ணா?
கதைகளின்
நாயகி யாயும்?
நாயகனாயும்?
உயிரற்ற
உடல்கள் அற்ற
ஓர்!
நிலைபொருளாய்
நிலைத்திறுக்கிறாய்!
ஈங்கே
எங்கள்
அறிவிலே
அன்பில்லை
மொழியில்லை
மொத்தமும்
அளந்தபின்னும்… !
அர்த்தமும்
இல்லை...?
உலகம் உன்னை தீண்ட தேடுகின்றது...
தயவுசெய்து
ஒளிந்து கொள்...

மேலும்

விசையுரு
பந்தினைப்
போல் உடல்....!
நசையறு
மனம்...!
நல்லதோர்
வீணை...!
நவிழும் பொழுது
நலம் கெட்டு...
இசை
இரைந்ததும்
இருப்பதும்
இறந்தபின்...
இயற்றியது
குப்பையில்...?
சாதி இரண்டொழிய
சாற்றான்
வேறில்லை...?
பாரதியே
பரிதவித்த உலகில்...
பாவம்
பராசக்தி
என் செய்வாள்...?

மேலும்

விசையுரு
பந்தினைப்
போல் உடல்....!
நசையறு
மனம்...!
நல்லதோர்
வீணை...!
நவிழும் பொழுது
நலம் கெட்டு...
இசை
இரைந்ததும்
இருப்பதும்
இறந்தபின்...
இயற்றியது
குப்பையில்...?
சாதி இரண்டொழிய
சாற்றான்
வேறில்லை...?
பாரதியே
பரிதவித்த உலகில்...
பாவம்
பராசக்தி
என் செய்வாள்...?

மேலும்

எங்கோ சுற்றி
எதையோ உமிழ்ந்து
வாழ்க்கையெனும்
நீரோடையில்
மழைத்துளி.....!
நினைவும்
மனதும்
மொழியும்
பொழியும்
மழையின்
நிறம்.... !
அதே நிலா?
அதே கனா?
ஒரே வினா?
விடையின்
மொழிதான்
எங்கோ?
ஓடையின்
பெயர் தான்
ஏதோ?

மேலும்

உன் பிம்பங்கள்
சிதறிய தினம் இன்று.
அதே ஓடை
அதே பாதை
பூக்கள் இடையறாது
காற்றை வெட்டுகிறது.
காகங்கள் வருமோ
தேன் அருந்த...?
ஒற்றை மரமும்
ஓலமிடும் தனிமையும்
அரைத்து தின்னும்
மிச்ச நாட்களில்
என் பெயரையாவது
நினைவு கொள்
கிழிந்த இரவுகளில்.
நானோடும் நகரத்தில்
தொலைந்த என் முகமும்
தொலையாத உன் நினைவும்
சந்தி பெருக்கி சாகும்.
சொல்லாத கவிதைகளை
நில்லாது கொல்லட்டும்
பெய்யும் மழையின் எச்சில்.
தோழி...
விலகாத வியப்பொன்று...
எங்கு கற்றாய்
மலர் கொல்லும் வித்தை?

மேலும்

சில ...சிற் சில...
சில தான்...
இந்த கவிதையில்
கவிதையென்றால்
பெரிதாய் புதிதாய்
விஷயமேதுமில்லை
விஷமமுமில்லை...
அரசியல் நமக்கு
அப்பாற்பட்டவை...
நொடியில் தோன்றி
அந்த நொடியிலேயே
மரித்து போகிறது
நம் ரோசங்கள்
அரிசியிலலில்...
வரிசையில் நின்று
வெறும் பையுடன்
வீடு திரும்பினாலும்
மீண்டும் வரும்
அடுத்த வியாழன் என...
வளைந்து போக தெறியும்
சாலைகளில் எனக்கு
என் நேர்மை செல்லரித்தபின்
தாரில் தரம் தேடுவது எப்படி...?
மரமும் இயற்கையும்
மட்டுமா...?
வாரத்திற்கு ஒருமுறையென்ன
வருடத்திற்கு ஒருதடவை
வரட்டுமே நீர்..
எவ்வளவு அழகாய்
ஆக்சிஜனை பிரசவிக்கிறது
தெரு பைப்புகள்...
நேராய்தான் நீட்டினேன

மேலும்

விலக்குற்ற விதி
அறிவாயோ..!
மதிப்பற்ற சூன்யத்தின்
மையம் தேடுவாயடி...
எதுவுமற்று போகலாம்
எல்லாவும் ஆகலாம்
இடுவது உன்
விருப்பம்...
ஒன்று நீயெனில்
பூஜ்யமாய் இருக்கிறேன்
ஒன்றிர்க்கு முன்
ஒன்றுமேயில்லை
பிணைந்து வந்தால்
இலக்கமேயில்லை
அறிவாயோ...?
எல்லைகள் அற்றும்
எல்லைக்குள்ளும்
நீ அற்றும்
உனக்குள்ளும்
நிற்க்கும்....
நான் ஓர் பூஜ்யமே!

மேலும்

... கண்களுக்கு
புலப்படாத
உயிரின்
நிர்வாணம்
பசி..!

மேலும்

இரண்டு ஆயுள்
தண்டனைகளை
முடித்து கொண்டுவிட்டது
என் காதல்!
எங்கே இருக்கிறாய்?
என்னவளே..
தேடல்கள் சுகம்தான்
இருப்பினும்
விடுதலை கொடுக்க
வாயேன் என் மனதிற்கு
காத்திருக்கிறேன்....

மேலும்