mahilchchikku vazhi

mahilchchikku வழி!

intha ulagil naam mattum santhoshamaga irukka vENtum enru ninaippathu சாத்தியமில்லாத vishayam.

akkam pakkatthil irukkaும் matravargalum makilchiyaaka irunthaalthaan naamum makilchiyaaka irukka mudiyum.

pura ulagil namathu vaazkkaip பிறரைச் சார்ந்திருப்பது போலவே, அகvaazha்விலும் namathu vaazhkkai பிறரைச் சார்ந்தே irukkaிறது.

இதைப் purinthukolla உதவுவதுதான். intha காதை.

munnoru kaalatthil ராஜ்யவர்த்னன் entra ஒர் அரசர் irunthaar. avar ஏழாயிரம் aandukal thannudaiya nattai migavum sirappaka aatchi seithu vanthaar.

(ஏழாயிரம் aandukal yeppati oruvar uyirudan irunthirukka mudiyum entra santhegam ungalukkuth thondralaam. ithu புராணக்kathai. kathaikalil sollappadum pala நிகழ்ச்சிகள் inthaக் காலத்துக்குப் பொருந்தாதுதான். ‘ஏழாயிரம் aandukal’ entraால் neenda kaalam enru porul edutthuk kolla vENtum. மேலும், புராணக் kadhaigal moolam sollappadum கருத்தைத்தான் naam முக்கியமாகவும் சாரமாகவும் edutthukkolla vENtum.)

அரசாட்சி migavum sirappaka நடைபெற்றதால் makkalukku அரசன்மீது miguntha mariyaathai irunthathu.

oru நாள்—

ராணி, arasanukkuத் thalaiyil ENNAEI VAITHUTH தேய்த்துக் kondirunthaal.
thideerendru arasiயின் kan கலங்கியது!

இதைப் partha அரசர், arasiயிடம் aval கலங்குவதற்குரிய kaaranathai visaariththaar.

“உங்கள் thalaiyil oru mudi நரைத்திருக்கிறது! அப்படியென்றால் ungaluku வயதாகிவிட்டது enruதானே அர்த்தம்? athanaalthaan naan kan கலங்கினேன்!” enru arasi varuththathudan கூறினாள்.

“இதற்குப்போய் yaravathu அழுவார்களா? ithu kaalan enakku விடுத்திருக்கும் எச்சரிக்கை! enave naan udanae காட்டிற்குச் sentru எஞ்சியுள்ள kaalththai THAVATHTHIL kazhikka vENtum” entraார் அரசர்.

“அப்படியானால் naanum UNKALAUDAN வருவேன்” entraாள் arasi.

அரசனும் arasiயும் காட்டிற்குப் poivital arasaangam yenna ஆவது?

பொதுmakkal parthaார்கள். avarகள் அரசனிடம் sentru, “நீங்கள் eruvarume kaattukku poka ventaam. konjam பொறுங்கள். naangal SIRITHU kaalam kalitthu ungalidam vanthu மேற்கொண்டு yenna seyyalam enru கூறுகிறோம்” enru சொல்லிவிட்டு, vegu tholaivil irundha suriyanin ஆலயத்திற்குச் sentru thavam seiya aarambiththaargal.

moondru maadham kalitthu.

sooriya pagavaan avarகளுக்குக் காட்சியளித்து, “ungaluku yenna varam vENtum?” enru keddaar.

“engal அரசர் innum 10,000 aandukal entha noy nodiyum illamal இளமையோடு irundhaு engal nattai nandraaga aatchi seiya vENtum” enru makkal varam keddaarகள்.

sooriya மகவானும் avarகள் virumbiya padiye varam koduththu marainthaar.

arasanukku intha vishayam தெரியவந்தது. avar சந்தோஷப்படுவதற்குப் pathilaaga varuththappattar.

ithaik kanட arasi, “ inthaச் செய்தியினால் magizhchiயடைவதற்குப் pathil வருத்தப்படுகிறீர்களே, ஏன்?” enru வினவினாள்.

“intha வரத்தினால் naan yeppati சந்தோஷப்பட mudiyum? naan patthaayiram varudankal uyirodu irukkaலாம். aanaal நீயும், intha varatthaiப் petruth thantha nammudaiya naattu makkalum uyirodu irukka மாட்டீர்களே! yennaுடைய ராணியாகிய நீயும், en anbirkuriya intha ஜனங்களும் illamal naan mattum yeppati patthaayiram aandukal santhoshamaga irukka mudiyum?” entraார் அரசர்.

pinpu அரசனும் arasiயும், athey suriyanin ஆலயத்திற்குச் sentru thavam புரிந்தார்கள்.

sooriya pagavaan avarகளின் தவத்திற்கு makizhnthu avarகளுக்கு tharisanam thanthaார்.

appothu அரசனும் arasiயும், “நாட்டில் இப்போதிருக்கும் ellorume patthaayiram aandukal seerum சிறப்புமாக magilchiyudan vaazha vENtum“ entra varatthai sooriya பகவானிடம் வேண்டிப் petraarkal.

inthaக் kathai மார்க்kanடேய puraanathil மார்க்kanடேயர் சொல்வதாக amainthullathu.

kathaiயின் நீதி: nammudaiya makizhchiyil matravarkalin magizhchi அடங்கியிருக்கிறது; matravarkalin makizhchiyil nammudaiya magizhchi அடங்கியிருக்கிறது. ithaithan inthaக் kathai namakku unarthukirathu.



இடுகையிட்டது NANTHA KUMAR