karvam

karvam


adarndha காட்டுப்பகுதியில் kuthirai pull maeinthu KONDIRUNTHATHU. aNGkuLLa பொந்து ondril vasiththa eleyயைக் kanடதும், irandum pesip palagina. sirantha nanbargal aanargal.

IRUNTHALUM eley tharperumai aditthuk kollum. naan migavum வலிமையானவன். mannaiye thulaiththu வளை அமைத்துviduவேன். ennai யாறாலும் onrum செய்யமுடியாது. பாம்பைக்kooda விரட்டியடித்து viduவேன்.’ enru veen perumai pesum.

orunaal eleyயும், kuthiraiயும் konjam thooraththil sentru maeinthu vara mudivu seithana. irandum pesikondu நடந்தன. அப்போது, ‘naanthaan unnai vazhi nadathi selven. naan sandaiyil avanai வீழ்த்தியிருக்கிறேன், ivanai வீழ்த்தியிருக்கிறேன்’ enru thambattam aditthuk konde mun senrathu eley. thideerendru eley nindrathu.

‘ஏன் நின்றுவிட்டாய்? thotarnthu செல்’ yendrathu kuthirai.

‘உனக்கு kan sariyaaga தெரியாதா? ethire paar aaru ஓடுகிறது, yeppati கடப்பது?’ enru kettathu eley.

‘அது ஆறா? siriya கால்வாய் thaane ithu. elithaaga கடந்துவிடலாம்’ yendrathu kuthirai.

‘kuthiraiயே ithu கால்வாயா? enakku aaruபோல்thaan தெரிகிறது, இறங்கினால் nichayam thanneer adaiththuch sentruviduம், naam irandu பேரும் மூழ்கிviduவோம்’ yendrathu eley.

kuthirai eleyயின் paechai kanடுகொள்ளாமல் கால்வாயில் இறங்கியது, ‘ஏய் eleyயே, en முழங்கால் alavu kooda vellam illai. இதையை nee aaru enகிறாய், udanae இறங்கிவா?’ yendrathu kuthirai.

‘நண்பா உணக்கு வேண்டுமானால், ithu kuraintha THANNEERAAGA irukkalaam. aanaal en uruvaththirku ithu nathipola வெள்ளப்பெருக்கு thaan. thayavu seithu ennai un mudhugil yetri akkaraiyil vidu. naan ennaiப் patri karvaththutan pesiyathai மறந்துvidu’ enru mannippuk kettu அடங்கியது eley.

‘அப்படிவா, vazhiக்கு. iniyum veen perumai pesi வாழாதே’ enru eleyயை, dhan மதுகில் yetri akkaraiyil vittathu kuthirai. irandum கர்வமின்றி nanparkalaka வாழ்ந்தன.
இடுகையிட்டது NANTHA KUMAR