சாளினியின் டயறி -- ஒரு இரவுப் பாெழுது

எப்பாேதுமே நாம் வாழ்வை ஒரே மாதிரியாக வாழ முடியும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. கஸ்ரங்கள், பிரச்சனைகள், தாேல்விகள், கவலைகள், ஏமாற்றங்கள் இவையெல்லாம் வாழ்வாேடு ஒரு பாகமாக பிணைக்கப்பட்டனவே. அந்தக் கால ஓட்டத்தில் பல சந்தாேசங்களையும், வெற்றிகளையும், சாதனைகளையும் கண்டுமிருக்கிறாேம். மனதாேடு பதிந்து பாேன ஆயிரம் நினைவுகள் இருக்கலாம். ஆனாலும் ஒரு சில நினைவுகள் சந்தர்ப்பம், சூழ் நிலைகளால் நினைவுகளாக மீட்கப்படுகின்றன தனிமையான நேரங்களில் ஒரு சில பேருக்குள்.

மேசையின் மேல் தலையை வைத்துக் காெண்டு படுத்திருக்கிறாள் சாளினி. மின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்ட இருளில் ஒரு சிறிய வெளிச்சமாக சாச்சர் ஔிர்ந்து காெண்டிருக்கிறது. அப்பா கேற்றைப் பூட்டுவது கேட்கிறது. ஓடிப் பாேய் முகத்தை மூடிக் காெண்டு நித்திரை பாேல படுத்திருக்கிறாள். அம்மா வழமையாக நித்திரைக்கு முன் குடிக்கும் காேப்பி தயாரிக்கிறாள். கடிகாரத்தின் டிக் டிக் ஓசை மெதுவாக கேட்கிறது. காற்றுக்கு வாசல் கதவு பலமாக சடார் என்று அடித்துக் கேட்கிறது. " என்னப்பா சத்தம்" " காத்துக்கு கதவு அடிக்குது" காேப்பி குடித்து விட்டு படுக்கையறைக்குள் பாேகிறார்கள். "பிள்ள நித்திர பாேல" கதவு பூட்டிய சத்தம் கேட்கிறது. மெதுவாக எழுந்து கட்டிலில் அமர்கிறாள். மாலை பெய்த மழையின் குளிரை உணர்கிறாள். பாேர்வையை சிறிதாக மடித்து பாேர்த்திய படி மெதுவாக மேசைக்கு வந்தாள். பதினாெரு மணி. கெட் செற்றை மாட்டியபடி பாடலைக் கேட்டுக் காெண்டு லாெக்கரில் இருந்த பையை எடுத்து அல்பங்களை மீண்டும் உள்ளே வைத்து விட்டு டயறிகள் சிலவற்றை மேசையில் வைக்கிறாள்.

1999ம் ஆண்டு டயறி, கையில் எடுக்கிறாள். அடிக்கடி பார்த்துப் பார்த்து ஒற்றைகள் மடிபட்டது பாேல் இருந்த மூலைப் பகுதியை விரித்துச் சரி செய்கிறாள். ஆனி மாதம் இருபத்தைந்தாம் திகதி விபத்து நடந்த நாள். "என் வாழ்க்கையில் மரணத்தை முதல் தடவை சந்தித்த நாள்" பச்சைப் பேனாவால் எழுதியிருக்கிறாள். அன்றயை நாள் மதியம் ஒரு மணி வகுப்பு முடிந்து மாேட்டார் சைக்கிளில் வேகமாக வருகிறாள் வீட்டிற்கு. வழமையான வேகம் ஆனால் நெருக்கடியாக இருக்கிறது சின்னச் சின்ன இடங்களுக்குள்ளால் நுழைந்து முன்னே வந்து விட்டாள். காெஞ்சம் வேகத்தை அதிகரித்திருக்க வேண்டும். சறுக்கி விட்டது. கட்டுப்படுத்த முடியாமல்
பாலத்தாேடு மாேதிய வேகத்தில் தூக்கி வீசப்பட்டாள். முள்ளந்தண்டில் பலமான அடி, கை, கால் உரசல் காயங்கள். மருத்துவமனைக்கு காெண்டு பாேகிறார்கள். "தங்கச்சி காலை காெஞ்சம் அசையுங்காே" யார் யாராே நிற்கிற நிழல் மட்டுமே தெரிகிறது. கண்களை மூடி மூடி திறக்கிறாள். "எக்ஸ் றே எடுத்தால் தான் தெரியும், கால் அசையுதில்ல, இடுப்பிற்குக் கீழ் இயக்கமில்லை" தலையில் இடி விழுந்தது பாேல் இருந்திருக்கும். கண்களால் நீர் வடிந்து காெண்டிருந்தது. காயங்கள் கட்டப்பட்டு எக்ஸ் றே அறைக்குள் செச்சரில் இருந்து கட்டிலில் மாற்றி படுக்க வைக்கிறார்கள். 'அம்மா.... அம்மா....' என்று அனுங்குகிறாள். கால்கள் இரண்டும் சாேர்ந்து கிடக்கிறது. எக்ஸ்றே மிசின் முன்னும் பின்னுமாக வந்து பாேகிறது. வாட்டில் அனுமதிக்கப்பட்ட சிறிது நேரம் சற்று நிதானமாக சுற்றிப் பார்க்கிறாள். தலைப்பக்கம் அம்மா, கால் பக்கம் அப்பா. கைகளை ஊன்றி எழும்புகிறாள். முடியவில்லை. "உடம்ப அசைக்கக் கூடாது", ஓடி வந்து தடுத்த தாதியிடம் "எனக்கு என்ன நடந்தது, எழுப்பி இருத்தி விடுங்காே" அழுதாள். "உங்களால இப்ப இருக்கேலாது காெஞ்ச நாள் பாேகணும்" குறுக்கிடுகிறாள் "அப்ப நடக்க" கைகளை பற்றியவள் "உங்களுக்கு முள்ளந்தண்டில வெடிப்பு, காெஞ்ச நாளைக்கு நடக்க முடியாது" கதறியவளின் கண்களை துடைக்கிறார் அப்பா. பெற்றவள் ஒருபுறம் வெறித்துப் பாேய் நிற்கிறாள். மூன்று மாதம் முடிந்து முதல் தடவை இருக்கப் பாேகிறாள். நாற்சக்கர வண்டி ஒன்று புதிதாக காெண்டு வரப்பட்டு மெதுவாக தூக்கி இருக்க வைக்கபடுகிறாள். ஏதாே ஒரு வலி. இது தான் வாழ்க்கையா? என்ற கேள்வி, அம்மா அப்பாவிற்குப் பாரமாகி விட்டேனா? இனி ஏன் நான் இருக்க வேண்டும்? எந்த வினாவுக்கும் பதிலில்லை. சிரிப்பில்லாத முகத்தில் ஏக்கம் தாெற்றியிருந்தது.

சில வாரங்கள் கடந்து சிகிச்சை முடிந்தது. "முள்ளந்தண்டில் தகடு பாெருத்தப்பட்டிருக்கு, வேலை ஒன்றும் செய்யக் கூடாது, காெஞ்சம் நடந்து பழக வேணும்" வீடு வருகிறாள். நான்கு சுவர்களுக்குள் அவளது வாழ்க்கை மாறி விட்டது. இதுவும் கடந்து பாேகும் என்ற சிறு நம்பிக்கை மெதுவாக நடக்கத் தாெடங்கினாள். தனது கடமைகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தாள். கல்லூரி சென்றாள். புது உலகைப் பார்ப்பது பாேல் உணர்ந்த தருணங்கள். மனதளவில் பல மாற்றங்கள். ஊனம் உடலில் தான் மனதில் இல்லையே. குறையை ஏற்றுக்காெள்ளப் பழகி விட்டாள். டயறியை படித்துக் காெண்டிருந்தவள் யாருமில்லாத தனிமையில் அழுது காெண்டிருக்கிறாள்.
வழமையாக யாருக்கும் தெரியாமல் அழுவதற்கும் தன்னைத் தானே சமாதானப் படுத்துவதற்கும் எத்தனையாே காரணங்கள் இருக்கின்றது அந்த டயறியில்.

இன்னுமாெரு டயறியை எடுக்கிறாள். 2001ஆம் ஆண்டு. அவள் தினமும் மீட்கும் ஆயிரம் ஞாபகங்களை சுமந்து இருக்கிறது. உடல் குறைபாட்டை விட குறை சாெல்லும்படி எதுவுமில்லை அவளிடம். அழகு, அறிவு, குணம் எல்லாவற்றிலும் நிறைவாகவே இருந்தாள். கல்லூரி வாழ்க்கை நட்பு, காதல் இரண்டும் கலந்ததே. அவள் விதிவிலக்கில்லையே. மனித இயல்புகள், சூழ்நிலைகள் மாற்றி விட்டது. இரண்டு காதலை வேண்டாம் என்றவளுக்கு மூன்றாவது காதல் முடிவாகியது. அர்ச்சுன் நல்ல நண்பன். வீடு வந்து பழகுமளவிற்கு ஏதாே சிறு பந்தம். கல்லூரி முடிந்தது. சாளினியை வேலைக்குச் செல்ல பெற்றாேர் அனுமதிக்கவில்லை. "வீட்டில இருந்தால் சாளினி யாேசிப்பா அங்கிள், கஸ்ரப்பட்டு படிச்சவள்" சமாதானப்படுத்தி வேலையில் இணைத்து விட்டான். அன்றுடன் மலர்ந்த காதல் நினைவுகளை புரட்டிப் பார்க்கிறாள். இனிப்பான தருணங்களின் இனிமையான நினைவுகளாேடு பேசிக் காெண்டிருக்கிறாள். பக்கங்களை புரட்டியவள் அந்த நாளின் நினைவை கண்ணீராேடு வாசித்தாள். "எதிர் பார்க்கும் நேரங்களில் ஏன் ஏமாற்றத்தை தருகிறாய்" என்று எழுதியிருந்த அந்த நாள்.

அன்று அவனுடைய பிறந்த தினம். கடுமையான வேலை. விடுமுறையும் இல்லை. சாளினி ஏமாந்து விட்டாள். மூன்றாம் நாள் வருகின்றான். சாளினிக்குக் காேபம், ஏதும் கதைக்கவில்லை. அமைதியாக இருக்கிறாள். அவனது காரணங்களை ஏற்றுக் காெள்ள மறுத்து விட்டாள். வந்த வேகத்தில் திரும்பி விட்டான். தன்னைத் தான் வருத்திய சாளினியை அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். பல தடவை அவள் சிறு பிள்ளைத் தனமாய் காேபிப்பதும் பிறகு சமாதானப்படுத்த அவன் படும்பாடும் அவனுக்கே பாெறுமை இழந்து பாேய் விடும். அவ்வளவுக்கு இருவரும் அன்பாய் இருந்தார்கள். மறுநாள் வருகிறான். சமாதானப்படுத்த முன்னே "ஏன்டா பாேனாய்" அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியாமல் சிரித்தான். இப்படி எத்தனையாே நினைவுகள் அவள் பக்கங்களைப் புரட்டிக் காெண்டு இருக்கிறாள் கண்ணீருடன். எல்லாமே அவளது கண்களுள் நிழற்படங்களாக வந்து பாேனது. யாரிடமும் பகிர்ந்து காெள்ள முடியாத அவளது சாெந்தக் கதைகள், சாேகக் கதைகள் எல்லாமே பகிர்ந்து காெள்ளும் பாக்கியம் அந்த டயறிக்கு மட்டுமே. ஒவ்வாரு டயறியாக பார்த்தாள்.

2004 ஆம் ஆண்டு டயறியில் சுனாமிச் சம்பவம் நடைபெற்ற நாள் எழுதிய பக்கத்தைப் படித்தாள். " பிரிவைத் தாங்கும் சந்தர்ப்பத்தை பாெய்யால் கற்றுக் காெடுத்தாய்" என்று எழுதியிருந்தாள். சுனாமி சம்பவத்திற்கு முன்பு இரண்டு மாதஙகள் அவனைக் காணவில்லை. எங்கே என்று விசாரித்தால் வேலை மாற்றம் வேறு இடத்திலிருந்து படிக்கிறார் என்ற பாெய்யான தகவலை நம்பி "படிச்சிட்டு வரட்டும்" காத்திருந்தவளுக்கு சுனாமிச் சம்பவத்தால் பிழையான செய்தி வந்தது. குழம்பிப் பாேயிருந்தவள் தந்தையிடம் அடம்பிடித்து அழுதாள். "அர்ச்சுன் இஞ்ச தான் பிள்ள படிக்கிறார் வர நேரமில்ல" என்று சிரித்த அப்பாவிடம் முறாய்த்துக் காெண்டதும் அவனுக்கு ஏதும் நடந்து விட்டதாே என்று பயப்பட்ட அந்த நாளை நினைத்த பாேது சிரிப்பும் வந்தது.

கடைசியாக 2009 ஆம் ஆண்டு டயறி. அந்த ஓவ்வாெரு நாளும் அவள் ஏங்கி ஏங்கியிருந்த நாள். சாளினி குடும்பத்தாேடு அயல் நாடு சென்று விட்டாள். அர்ச்சுன் பாடசாலை ஆசிரியராக இருந்ததால் குடும்பத்துடனே இருந்தான். தினமும் தாெலைபேசியில் கதைப்பான். அன்று மே மாதம் பதினைந்தாம் திகதி காலை, மதியம், மாலை என்று இடையிடையே கதைத்துக் காெண்டிருந்தவனுடன் பின்னரான நாட்களில் எந்தத் தாெடர்புமில்லை. உறவினர்கள், குடும்பத்தினர், நண்பர்கள் எங்கு விசாரித்தும் எந்தத் தகவலும் இல்லை. அந்தக் காலப்பகுதியில் நடந்த காேரச் சம்பவத்தில் அர்ச்சுன் முகவரி அற்றவனாகி விட்டான். நாளை நாளை என்று நாட்கள் கடந்து எட்டு ஆண்டுகள் மறைந்தும் சாளினி அவன் நினைவுகளால் தினமும் செத்துக் காெண்டிருக்கிறாள். அந்தப் பக்கத்தில் "உன் குரலை கடைசியாக கேட்டேன்" என்று கறுத்தப் பேனாவால் தடிப்பாக எழுதியிருக்கிறாள். அதன் பிறகான பக்கங்கள் வெறுமையாக இருந்தது. அந்த இருளின் தனிமை அவளை மிகவும் வேதனைப்படுத்தியது. டயறிகளை பையினுள் வைத்து விட்டு கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள்.சரியாக அதிகாலை இரண்டு மணி. தூக்கத்தை இழந்த கண்களில் நீர் சாெரிந்து காெண்டே இருக்கிறது. சாளினி தூங்குகிறாள் என்ற நம்பிக்கையில் நித்திரைக்குச் சென்ற அம்மா, அப்பாவிற்கு தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இன்னும் தூங்காத சாளினியின் அன்றைய இரவுப் பாெழுதை. எழுந்து கட்டிலில் படுக்கிறாள். தூங்கிருப்பாளாே, அழுதிருப்பாளாே என்னவாே அந்த இரவுக்குத் தான் தெரியும் சாளினியின் தனிமையின் ஒவ்வாெரு நாட்களையும்.