விடிந்தும் விடியாத அதிகாலை நேரமது!

திண்ணையில் படுத்திருந்த கருப்பசாமி தூக்கமின்றி தவித்து கொண்டிருந்தான்.

சூரியன் மெல்ல மெல்ல தனக்கு அறிமுகம் இல்லா தன் காதலியை காண வரும் ஒரு தலை காதலனாய் தூரத்தில் எட்டி பார்த்து கொண்டிருந்தது.

குளிர்ந்த காற்று சற்று இதமாய் வருடி சென்று கொண்டிருந்தது.

தன் தலை மேல் கை வைத்து குளிர் காற்றின் காதல் ராகங்களுக்கு புன்முறுவல் பூத்து கொண்டிருந்தான்.

தென்றலும் தேனாய் ராகம் பாடுவதாய் அவனுக்குள் ஓர் நினைப்பு.

தன் அத்தை மகள் ராக்காயியை பெண் பார்க்க சென்ற போது வருடிய அதே தென்றல் முப்பது வருடங்கள் ஆனாலும் இப்போதும் வருடுவதாய் நினைவலைகள் அவனோடு விளையாடி கொண

மேலும்