தேனாக பேசிவிட்டு தெருவோரம்
வீசிவிட்டு போகும் குப்பையல்ல காதல்
கானாமல் நானிருந்தாலும் காதோரம்
கவிபாடி காதலுக்கு தூதனுப்பி கடைசிவரை
நினைத்து வாழ்வதே காதல் என்று அன்று
நீ சொல்லி நான் கேட்டேன்...
இன்று சொன்ன நீயும் இல்லை வாழ்த்த
நம் காதலும் இல்லை.

மேலும்

என் கண் இமையில் இருந்து
ஓர் முடி எடுத்து அதில் மை தடவி
கன்மனியே உனை நினைத்து
கலங்கிய மனதில் உள்ள சோகத்தை
கலங்காமல் கடதாசியில் எழுதினேன்
அது கவிதையாகியது

மேலும்

கன்மனியே உனக்காக
கனனேரம் காத்திருந்தேன்
கால்கடுக்க காத்திருந்தேன்
விழிப்போடு காத்திருந்தேன்
வீட்டின் ஓரம் காத்திருந்தேன்
நீயும் வந்தாய் என்னை இருக்கி கட்டியனைத்தாய்
நம் இதழ்களும் இனைந்தது
இன்பத்தில் நாமிருக்க
இறவும் முடிந்தது..என் கனவும் களைந்தது
சட்டென்று விழுந்தேன் கட்டிலில் இருந்து கிழே
பின்புதான் புரிந்தது கன்டது கனவென்று

மேலும்