அவளும் காளியே

என்ன செய்வது, இதை எப்படி சமாளிப்பது என்று புரியாது அழுது அழுது சிவந்து போன கண்களை குளிர்ந்த நீரில் அலம்பினால்... இனி யோசிக்க ஒன்றும் இல்லை என்று ஒரு பெரு மூச்சை விட்டுகொண்டால்...

அவன் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தைகளும் அவள் காதுக்குள் ஒலித்துகொண்டே இருந்தது, இப்பொழுது முடிவு எடுத்தே ஆகவேண்டும் என்று கடிகார முள்ளின் ஒவ்வொரு துடிப்பும் அவளுக்கு நேரத்தின் அருமையை உணர்த்தி கொண்டிருந்தது...

அம்மா என்ன ஆவாள், இதை பற்றி அவள் அறிந்துகொண்டால் அடுத்த நிமிஷம், துடித்து போவாளே...
அவள் மிருதுவான தாய்மை இதயம் நிச்சயம் இதை தாங்காது, நின்று போகுமே.... அவள் மூளைக்குள் தெளிவில்லாத பல யோசனைகள் அவளை பாடாய்படுத்திகொண்டிருந்தது....

ஒரு பக்கம் தன் குடும்பத்தின் ஒட்டுமொத்த நம்பிக்கை , மற்றொரு பக்கமோ விதியின் சதி, இதில் எதை ஏமாற்ற முடியும்... விதியை ஏமாற்றும் அளவு தனக்கு வலிமை இல்லை என்று அவள் நன்கு அறிந்து தான் இருந்தாள், அதற்காக தன் குடும்பத்தின் ஒட்டு மொத்த நம்பிக்கையாக திகழும் நான் அவர்களை ஏமாற்ற துணிவதா...

நேரம் ஆக ஆக அவள் இதயத்தின் துடிப்பு அதிகரித்து கொண்டே இருந்தது, எத்தனை சோதனைகள் வந்தாலும் அவளுக்கு மரணித்து கொள்ள துளியும் இஷ்டம் இல்லை,தற்கொலையை கோழைகளின் கடைசி ஆயுதமாக தான் பார்த்தாள், அவளோ தான் ஒரு கோழையாய் சாக கூட விரும்பவில்லை...

ஏதோ அவளுக்குள் ஒரு யோசனை பிறந்ததை போல கண்ணாடியின் முன் சென்றாள்...
என்னவோ அவளுக்குள் ஜான்சி ராணியின் ஆவி புகுந்துகொண்டதை போல தன் உடலை விரைப்பாக்கி நிமிர்ந்து நின்று , தனக்கு தானே பேச துவங்கினாள்...

"மாலு உன்னால முடியும் நிச்சயமா முடியும், எல்லாத்தையும் உன்னால சமாளிக்க முடியும், யோசி சீக்கிரம் யோசி, என்ன செய்யலாம்னு யோசி, பதட்டபடாதே,பயப்படாதே இவ்வளவு தூரம் நீ உன் வாழ்க்கைல பயணிச்சி வந்தது பயந்து தோற்கரதுக்காக இல்ல, பொண்ணா பொறந்தா எல்லாத்துக்கும் பயந்து அடங்கி போகணும்னு எதுவும் இல்லை, இனி எந்த பொண்ணுக்கும் இந்த நிலை வரகூடாதுனா நீ துணிச்சலா இத செஞ்சி எல்லாத்துக்கும் முன்னோடியா நிக்கணும், உன்னால முடியும்" என்று அவள் தனக்கு தானே ஊட்டிய தைரிய தீ அவள் கண்களில் எரிய தொடங்கியது, அவள் ஒரு தெளிவான முடிவுக்கு வந்ததை அவளது அகன்ற கூறிய கண்கள் உறுதிபடுத்தியது....

குளியலறைக்குள் நுழைந்தாள், தன் மேல் படிந்த அத்தனை பயத்தையும் தண்ணீராலே துடைத்தெறிந்தாள்... ஆசையாய் அவளுக்காக அவளது அம்மா வாங்கி தந்த சிவப்பு நிற ஆடையை உடுத்தி கொண்டு தன்னை அலங்கரிக்க துவங்கினாள்...அவளது ஒப்பனைகளை விரைவிலேயே முடித்து கொண்டு வீட்டை விட்டு கிளம்ப தயாரானாள்... அவன் அவளுக்காக தானே காத்து கொண்டிருக்கிறான், அதை அவளால் மறந்து விட முடியாதே, எந்த நிமிடம் அவனை சந்திக்க போகிறோம் என்று துடித்து கொண்டிருந்தது அவளது இதயம், காரணம் அவனுக்கு குடுக்க வேண்டிய பதில் அவளிடம் நிறையவே இருந்தது...

தன் அம்மா இத்தனை நாளாய் விழுந்து விழுந்து கும்பிட்ட அவள் இஷ்ட தெய்வமான லட்சுமி தேவியின் புகைப்படத்துக்கு முன் வந்து நின்றாள்,ஆனால் சாந்த சொருபினியாய் வீற்றிருந்த அந்த தெய்வம் அவள் கண்களுக்கு மட்டும் காளியாய் தைரியத்தின் ஆவி தெறிக்க காட்சியளித்தாள்...அவள் தன் நெற்றியில் வெற்றியின் திலகமிட்டுகொண்டு புறப்பட ஆயத்தமானாள்...

அவள் கால்கள் காற்றை போல் தன் இலக்கை நோக்கி பாய்ந்து சென்றது, அவளுக்கு முன் புயல் வந்தாலும் அந்த புயல் தான் தோற்று பின்வாங்கும், அப்படியாய் அவளது நடை புது அத்தியாத்தை துவங்குவது போல விரைந்து கொண்டு இருந்தது....

ஆள் நடமாட்டமே தென்படாத அந்த வீதியில் ஒற்றை ஆனை போல் ஒய்யாரமாய் நின்று கொண்டிருந்த அவன் வீட்டிற்க்குள் நுழைந்தாள்...அவள் எதிர்பார்த்தது போல் யாருமில்லை, திட்டம் போட்டது அவன் தானே, திட்டம் போடுவதில் கெட்டிகாரனாயிற்றே அவன் , இன்று எப்படி கோட்டை விடுவான்....

இரைக்காக காத்திருந்த நரியை போல அவள் வந்த கால் ஓசையை அறிந்து கொண்டு எங்கிருந்தோ திடிரென அவள் கண்முன் வந்து நின்றான், ஆம்! அவன் நரி தான் வேட்டையாடும் தந்திர நரியே தான்...

அவள் கரங்களை பற்றி கொண்டு இவ்வளவு நேரமா உனக்காக தான் கத்துக்கிட்டு இருக்கேன், ஏன் லேட்? சீக்கிரம் வா என்று அவள் பதிலுக்காக கூட காத்திருக்காமல் படக்கென்று அவளை இழுத்துக்கொண்டு அவன் படுக்கை அறைக்குள் பாய்ந்தான்...அவன் கேட்கவில்லை என்றாலும் அவனுக்கு பதில் உரைக்க தானே அவளும் வந்திருக்கிறாள்....

உள்ளே என்ன நடக்க வேண்டுமோ எல்லாம் செவ்வனே நடந்து கொண்டிருந்தது...இப்பொழுது கடிகார முள்ளோ அவள் எடுத்த முடிவின் திருப்த்தியில் சந்தோஷித்தாலும் அதன் கடமைக்கு சிறிதும் இழுக்கு நேர்ந்துவிடா வண்ணம் நொடிகளை நிமிடங்களுக்கும் நிமிடங்களை மணித்துளிகளுக்கும் நகர்த்திகொண்டிருந்தது....

சில நிமிடத்துளிகளுக்கு பிறகு கதவு திறக்க பட்டது, வெற்றியின் ரூபமாய் முன்போலே வீர நடைபோட்டு நடக்கலானாள், அவள் கண்கள் அசையவில்லை வெற்றியின் களிப்பாய் இருக்கலாம், அவளது திலகமோ சிறிதும் கலையவில்லை, அது தானே அவளது வெற்றியின் அடையாளம்...

வீர்கொண்ட வேங்கை போல் நடந்தாள், தன் பிறப்பை அங்கிகரித்த அதே வீட்டை நோக்கி தான் அவளது பயணம் நீண்டு கொண்டிருந்தது... வீட்டின் கதவை திறந்து தன் அறைக்குள் நுழைந்தாள்,அவள் வெளியே போய்விட்டு திரும்பிய எந்த தடயமும் எந்த மாற்றமும் அங்கு நிலவவில்லை, முன்பை விட அதிகமாக தென்றலாய் இதமாக வருடிகொண்டிருந்தது காற்று...

அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும், நாளை விடிந்துவிடும் என்று, வானுக்கு மட்டுமல்ல பூமிக்கு மட்டுமல்ல அவள் வாழ்க்கைக்கும் தான் அந்த விடியல் என்று அவள் அளவுக்கு வேறு யாரும் அதை உணர்ந்திருக்க மாட்டார்கள்...

அவள் நினைத்ததை போல் அடுத்த நாள் விடிந்தது, அவள் காதுக்கு அருகில் யாரோ ஆல் இந்திய ரேடியோவை வைத்ததை போல் அவள் அம்மாவின் கத்தல் அவள் தூக்கத்தை கலைத்தது...ஏண்டி மணி எத்தன ஆகுது தெரியுமா, ஊரே சேர்ந்து அந்த பையனுக்கு என்ன ஆச்சோ ஏது ஆச்சோனு புலம்பிட்டு இருக்கு நீ என்னனா இப்படி எதையோ சாதிச்சு முடிச்சவ மாதிரி தூங்கிட்டு இருக்க என்ற அம்மாவின் முகத்தை வெறித்து பார்த்தால் மாலு...

உன் கூட படிச்சானில்ல அந்த பையன்,அவன் பேரு கூட...... அரவிந்த், அவனுக்கு எனாச்சுனு தெரியல, நேத்து அவங்க அம்மா, அப்பா கோயிலுக்கு போயிருந்துருகாங்க, இவன் வீட்ல தனியா தான் இருந்துருக்கான், காலைல கோயில்ல இருந்து வந்தவங்க வீட்டுக்கு போய் பார்த்தா அவன் மயங்கி தரையல கிடந்திருக்கான், ஆம்புலன்ஸ்ல கூட்டிட்டு போயிருக்காங்க, இன்னைக்கு ஊரு முழுக்க இந்த கத தான் ஓடிட்டு இருக்கு என்று மூச்சுவிடாமல் அவள் கூறிகொண்டிருக்க பக்கத்து வீட்டு சாந்தி, அக்கா உங்களுக்கு ஒன்னு தெரியுமா என்று கூவிக்கொண்டே வந்து நின்றாள்...

அக்கா இப்ப தான் விஷயம் தெரிஞ்சது என்று மாலு அம்மாவின் காதுக்குள் ஏதோ கிசுகிசுத்தாள், அம்மாவும் அப்படியா என்று ஷாக்காகி நின்றாள், அந்த சாந்தியே மீண்டும் தொடர்ந்தாள் இந்தமுறை மாலுவின் காதுகளுக்கும் கேட்கும் படியாக...

அக்கா அந்த பையனுக்கு அப்படி தான் வேணும்,இது தான் அவனுக்கு சரியான தண்டனை, இவன மாதிரி பசங்களுக்கு இந்த மாதிரி தண்டன தான் சரி... அந்த பையன பத்தி ஏற்கனவே அரசல் புரசலா பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க, அந்த பையன் நல்லவன் மாதிரி அப்பாவி பொண்ணுங்ககிட்ட பழகி அவங்கள பயன்படுத்திபானாம், ஒரு வேளை அந்த பொண்ணு முரண்டு பிடிச்ச அந்த பொண்ண பத்தி தப்பு தப்பா வீடியோ எடுத்து வாட்ஸ் அப் ல போட்டுருவேன், நெட்ல போட்டுருவேன்னு மிரட்டி அந்த பொண்ணுங்க வாழ்க்கையே நாசம் பணிடுவானாம்...இப்ப தான் போலீசெலாம் வந்து விசாரிச்சிட்டு போனாங்க...அவன பத்தின உண்மை எல்லாம் வெளிய வந்துடுச்சு,அவன் வீட்டுல பல பொண்ணுங்களோட தப்பான வீடியோ, போட்டோஸ் லாம் கிடைச்சிருக்கு....என்று மேலும் தன் பேச்சை வளர்த்துகொண்டு போனவளை மாலுவின் அம்மா தடுத்து இங்க வேணாம் வெளிய போய் பேசலாம் என்று மாலுவின் முன் பேசவேண்டாம் என்பதை குறிப்பால் உணர்த்தி சாந்தியை வெளியே கூட்டி சென்றாள்...

மாலுவுக்கு அவன் பேசிய வார்த்தைகள் அனைத்தும் மீண்டும் நினைவுக்கு வந்தது, "நீ மட்டும் என் கூட ஒரு நாள் இருக்க சம்மதிக்கலனா உன்னோட போடோஸ்,வீடியோஸ் எல்லாத்தையும் மார்ப்பின்க் பண்ணி எல்லார்க்கும் வாட்ஸ் அப்ல அனுப்பிடுவேன்... இன்னைக்கு நைட் தான் உனக்கான கெடு, இன்னைக்கு என் வீட்ல எல்லாரும் கோயிலுக்கு போறாங்க, நீ வர, இல்லைனா நாளைக்கு விடியல் உன்னோட அந்தரங்க படத்த இந்த ஊரே பாக்கற மாதிரி ஆயிடும்" என்று அவன் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தைகளும் இன்னமும் அவள் மனதுக்குள் ஒரு தீபிழம்பை உருவாக்கி கொண்டுதான் இருந்தது...

நல்லவன் என்று அவனை நண்பனாக ஏற்று கொண்டு அவனோடு பழகியதற்கு அவன் குடுத்த பரிசு அவளுக்கு தெரியாமலே அவளை பல்வேறு கோணங்களில் வீடியோ எடுத்து அதை யாரும் பார்க்காமல் இருக்க அதற்க்கு சன்மானமாய் அவளது பெண்மையையே பலிகொடுக்க கெடுவும் வைத்துவிட்டான்...

அவன் கேட்டது அவளது பெண்மையைதான், ஆனால் அவள் பதிலாய் கேட்க நினைத்தது இல்லை பறிக்க நினைத்தது அவனது ஆண்மையை... ஆம்! எது அவனை ஆண் என்று அவன் பிறக்கும் போது அடையாளம் காட்டியதோ அந்த அடையாளத்தையே அழித்துவிட்டு தான் அந்த வெற்றி களிப்பில் திளைத்து நிற்கிறாள்... உண்மையான பெண்மையோடு எந்த கலப்படமும் இல்லாமல் பாரதி கூறிய நேர்கொண்ட பார்வையோடு நிமிர்ந்த நன்னடையோடும் தெளிந்த வானமாய் நிமிர்ந்து நிற்கிறாள்...

இப்பொழுது இடப்பக்கத்தில் இருந்த கண்ணாடியில் அவளை பார்த்தபோது எனக்கென்னவோ மாலுவாய் தெரியவில்லை,கொடியவனை வதம் செய்த காளியாய் தான் தெரிகிறாள்....