காதலும் அவசரமும் இணைகோடுகள்

என் அக்காவின் குட்டிப் பெண் ஷிகாவை பள்ளியிலிருந்து
அழைத்து வரச் சென்றபோது, ரவியைப் பார்த்தேன்.
–
ஐந்து வருடங்களுக்கு முன், கல்லூரி வாசலில் ரவியைப்
பிரிந்தபோது, எத்தனை காலமானாலும் எனக்காகக்
காத்திருப்பதாகச் சொன்னார்.
–
இன்று தினமும் அப்பாவிடம் சண்டையிட்டுக் கொண்டு,
நான்தான் காத்திருக்கிறேன். இதோ அவர் பிள்ளையுடன்…
கை பிடித்து வருகிறார். அப்படியே அவர் ஜாடை.
பெயரைக் கேட்டேன். ‘‘சுரேஷ்’’ என்றார் ரவி.
எனக்கு வேறெதுவும் பேசத் தோன்றவில்லை…
அங்கிருந்து கிளம்பினால் போதும் என்றிருந்தது!
–
வீட்டுக்கு வந்தவுடன் அப்பாவிடம் சொல்லிவிட்டேன்.
‘அவர் கை காட்டும் யாரையும் மணந்துகொள்ள ரெடி’
என்று. என் சம்மதத்திற்காக காத்திருந்த குமாருக்கு
உடனடியாக போன் போட்டு பேசத் துவங்கிவிட்டார் அவர்.
–
மறுநாள் காலையில் ஷிகாவுடன் பள்ளிக்குச் செல்லவில்லை.
திரும்பவும் ரவி முகத்தில் விழிக்க விருப்பமில்லை.
–
‘‘சித்தி’’ – மாலை ஷிகா கத்திக்கொண்டே ஓடிவந்தாள்.
‘‘நேத்து வந்தாரே, சுரேஷோட சித்தப்பா… அவர் இன்னிக்கும்
வந்திருந்தார். நீ ஏன் வரலைன்னு கேட்டார்’’ என்றாள்.
‘சித்தப்பாவா? ஐயோ, நான் அவசரப்பட்டுவிட்டேனா?’
– என் காலின் கீழ் பூமி நழுவியது.