13.04.2012 வெள்ளி அன்று,
நீ தங்க சாயம் பூசே,
தூங்க நகரம் அழைக்க அழைக்க,
ஏன் துளைந்து போனேன் அந்த தூங்கா வனத்தில்?

இன்று வரை எழுந்துவரவில்லை,
நீ பூசிய சாயதலோ?
மனம் ஏனோ வெறுக்க மறுக்க,
என் நொடிகளோ உன்னை மறக்க வெறுத்தது ஏனோ?

கரும் மணலின் மேலே,
ஒரு பனி துளி போலே,
கோடி பெண்களின் நடுவில்,
நீ ஒளி வீசியது ஏனோ?

உன் கன்னத்தில் இருக்கும் அந்த சிறிய மச்சம்,
நீண்ட வானங்களில் உள்ள,
நட்சத்திரங்கள் போல்,
மினுங்குவது ஏனோ?

என் சினத்தை ஒடுக்க,
உன் முகத்தை நினைப்பது ஏனோ?
சினத்தின் நிலையிலும்,
உன் முகத்தில் குழந்தை தெரிவது ஏனோ?

ஒரு நோடிகூடே உன்னை விட்டு இருப்பது,
சிறேமமானது ஏனோ?
அந்

மேலும்

13.04.2012 வெள்ளி அன்று,
நீ தங்க சாயம் பூசே,
தூங்க நகரம் அழைக்க அழைக்க,
ஏன் துளைந்து போனேன் அந்த தூங்கா வனத்தில்?

இன்று வரை எழுந்துவரவில்லை,
நீ பூசிய சாயதலோ?
மனம் ஏனோ வெறுக்க மறுக்க,
என் நொடிகளோ உன்னை மறக்க வெறுத்தது ஏனோ?

கரும் மணலின் மேலே,
ஒரு பனி துளி போலே,
கோடி பெண்களின் நடுவில்,
நீ ஒளி வீசியது ஏனோ?

உன் கன்னத்தில் இருக்கும் அந்த சிறிய மச்சம்,
நீண்ட வானங்களில் உள்ள,
நட்சத்திரங்கள் போல்,
மினுங்குவது ஏனோ?

என் சினத்தை ஒடுக்க,
உன் முகத்தை நினைப்பது ஏனோ?
சினத்தின் நிலையிலும்,
உன் முகத்தில் குழந்தை தெரிவது ஏனோ?

ஒரு நோடிகூடே உன்னை விட்டு இருப்பது,
சிறேமமானது ஏனோ?
அந்

மேலும்

உண்மைகள் கருகிப்போன மயில் இறகு ஒன்று மை சுமந்து திரிந்தது,
கருகிப்போன உண்மைகளை ஓவியம் வடிக்க இடம் தேடி.
கனவுகள் கருகிப்போன கரம் ஒன்று உண்மையை சுமந்து திரிந்தது,
கருகிப்போன கனவை உண்மையாக்க இடம் தேடி.

கனவுகளை உண்மையாக்கும் காகிதம் ஒன்று இருளில் அடைக்கப்பட்டு இருந்தது,
ஒளி எனும் வலியை நெருங்க விடாமல்...

உண்மைகளும் கனவுகளும் சிறைபிடிக்கப்பட்டது,
இந்த இருள் எனும் பொறாமை தீயால்.
ஒளி எனும் நீதி மன்றமும் கருகிப்போனது,
இந்த பொறாமை எனும் காட்டுத்தியால்.

மரத்தை விட்டு பிரிந்த நியாயம் எனும் கனிகளோ,
மண்ணில் சென்று புகுந்ததும் மீண்டும் விதையாக பிறக்கத்தான்.
கனி மரத்தை விட்டு சென்றாலும் அ

மேலும்