என்னவளின் வர்ணிப்பு
வெள்ளை ரோஜா சிவக்கிறது
உன் வெட்கம் பார்த்ததாலோ!
கூவும் குயில் தோற்கிறது
உன் பேச்சை கேட்டதாலோ!
மயில் தன் தோகையை விரிக்க மறுக்கிறது
உன் கூந்தலை கண்டதாலோ!
பனித்துளி புல்லின் மீது விழுக மறுக்கிறது
உன் கன்னத்தை கண்டதாலோ!
உன் சிரிப்பு கூட சிதறச் செய்தது
உன் கோபம் கூட ரசிக்க வைத்தது
என் விழியை...
உன் கால் தடம் ஓவியமானது
உன் கண்தடம் காவியமானது
என் வழியை...
என் வீட்டு கண்ணாடியில்
உன் உருவம் தேடுகிறேன்
உன் முகம் பார்த்து
நான் கவிதை எழுதுகிறேன்...
என் இதழ்களுக்குள் சண்டை
யார்? முத்தமழை பொழிவதற்காக...
என் கைவிரல்களுக்குள் சண்டை
யார்?தேகத்தை தீண்டுவதற்காக...
கனவெல்லாம் நிறமாகிறது
நினைவெல்லாம் இருளாகிறது
மார்கழியெல்லாம் சூடாகிறது
சித்திரையெல்லாம் குளிராகிறது
உன் காதலால்...
உந்தன் உதடு ஓரம் மச்சம் கண்டு
அலெக்சாண்டரே தோற்றுபோவான்
உந்தன் முகம் கண்டு
பிரம்மனே ஜொல்லு விடுவான்...
உந்தன் சிணுங்கள் கூட
இன்னிசையானதே!
உந்தன் பாதை கூட
கிழக்கு திசையானதே!
உந்தன் உதடு ரேகையில்
எந்தன் உயிர் அடங்குகிறது
உந்தன் இடையில்
எந்தன் இதயம் குடியேறுகிறது
உந்தன் மடியில்
உன் இதயம் தவழ்கிறது
என்னை தாலாட்டுவதற்காக...
தாவணி போட்ட பெண்ணே!
உன்னை தொட்டு தழுவுகிறேன்
உன் நெற்றியில்
என் ரேகையை பதிக்கிறேன்
உன் கால்களில்
கொலுசாக உரசுகிறேன்
உண்மை காதலனாக...
உந்தன் கணவனாக...
இப்படிக்கு
ப.தவச்செல்வன்
