வருணனும் என் வாடாமல்லியும்
பருவநிலா நீயும் வீதியுலா வருமழகை கண்திறந்து காணாமல்
துருவம்தொடும் பால்நிலாவும் நடைபயிலும் நேரமிதில் தனைமறந்து துயிலச்செல்ல...
கருத்தமேகமாய் உருவெடுத்து உன்னிடம் காதல்சொல்ல
பெருத்தமோகம் கொண்டே பெரும்புயலோடு வந்துவிட்டான் வருணன்...
கண்களசைத்து காதல்சொல்வதாய் மின்னல்வீசி இன்னல்தந்தான்
பின்னப்பட்ட அவன்வலையை கடுகளவும் நீ கண்டுகொள்ளவில்லை...
இடிமுழங்கி இசையொழித்து இயன்றவரை உனை இனங்கச்செய்தான்
மடிசுமக்கும் என்காதல் துடிக்குமென நீயும் மறந்திடவில்லை...
மென்தென்றல் வீசியே வன்மமாய் சிலிர்க்கச்செய்தான்
பெண்குயில் நீயும் பொய்யாய்கூட மயங்கிடவில்லை...
உன் சிற்றிடையை பற்றிக்கொள்ள பேராசை கொள்கின்றான்
என் சிந்தனையில் தொற்றிக்கொண்டு சினங்கொள்ள வைக்கின்றான்...
வக்கிரம்கொண்ட வருணனவன் நான்வரும் வழிமறித்து
உக்கிரம்கொண்டு எனை ஓரிடத்தே உறைத்துவிட்டான்...
அமைதி ஆட்கொண்ட சிறு இடைவெளியில் சதிசெய்துவிட்டான்
பிணையான என்காதலையும் தீயிலிட்டுக் கொளுத்திவிட்டான்...
பெருமழையால் உனைநனைக்க பேதலித்துப் போனாயோ...!
நெடுவயலாய் இருந்த நீ குறுநிலமாய் ஏன் ஆனாயோ...?
குற்றமில்லா குமரிநீயும் குடைக்குள்ளே அடைந்திருந்தால்
சுற்றத்தாரோடுவந்து உனை சூழ்ந்திருப்பானா இந்தச் சூட்சமக்காரன்..?
