மனித வாழ்க்கையின் வளர்ச்சி
மனித வாழ்க்கையின் வளர்ச்சி
இந்த சமுதாயத்தில் எந்தவொரு வாழ்க்கைக்கும் அர்த்தம் உண்டு. அப்படித்தான் இயற்கை எல்லா உயிர்களையும் படைத்திருக்கிறது.
அப்படி இயற்கையால் படைக்கப்பட்ட உயிரினங்களில் மிக முக்கியமானது மனித உயிரினங்கள் ஆகும். இந்த மனித உயிரினங்கள் வாழ ஆரம்ப காலங்களில், இயற்கையோடு படைக்கப்பட்ட மற்ற உயிரினங்களோடு போராட வேண்டியிருந்தது.
காரணம் இருப்பிடங்களுக்காக மற்ற உயிரினங்களுடன் போட்டி, அதன் பின் உணவுக்காக போட்டி, இதில் மனிதன் ஆரம்பம் தொட்டே மாமிச பட்சிணியாக இருந்ததால் மாமிச பட்சினி விலங்குகளுக்கும் மனித உயிர்களுக்கும், தேவையான உணவு உயிரினங்களை பெற போட்டி போட வேண்டி இருந்தது.
இப்படி ஆரம்பத்தில் இருந்த மனித வாழ்க்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வாழும் இருப்பிடங்களை தானே உருவாக்கி கொள்ளவும், உணவுக்கு தானே தாவரங்களின் மூலம் உற்பத்தி செய்து கொள்ளவும் ஆரம்பித்தது. மாமிச பட்சிணியான மனிதன் தனக்குரிய விலங்கு உயிரினங்களை தானே வளர்த்து கொள்ளவும், ஆரம்பித்தான். அது மட்டுமில்லாமல் தன்னுடைய அறிவு வளர்ச்சியால் மற்ற விலங்குகளை இவனே தயாரித்த ஆயுதங்கள் மூலம் கொன்று உணவு இறைச்சிக்காக எடுத்து கொண்டான். இதில் இரு பிரிவு உணவு உண்ணும் வகைகளாக மனித உயிரினங்கள் பிரியவும் நேர்ந்தது. அதாவது உணவுக்காக இவனே தாவரங்களை உற்பத்தி செய்து உண்பவன் சைவ பட்சிணியாகவும், விலங்குகளை உண்டு வாழ்பவன் “அசைவ” பட்சிணியாகவும் பிரிந்தது.
யோசித்து பாருங்கள், ஆரம்பத்தில் இவனுடன் போட்டியிட்ட மற்ற மாமிச பட்சிணிகள் இன்று வரை பல்லையும், நகத்தையும், வேகத்தையும் மட்டுமே கடை பிடித்து கொண்டிருக்க, இவன் ஆரம்பத்தில் கல்லை ஆயுதமாக்கி, அடுத்து இரும்பை உருக்கி ஈட்டியாக்கி, அம்பாக்கி, இப்படி ஒவ்வொரு ஆய்தங்களாக கண்டு பிடித்து கடைசியில் நின்ற இடத்திலிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்தாலும் துப்பாக்கி என்னும் ஆயுதத்ததால் அந்த உயிரை பறிக்கவும் முடிந்தது.
இப்படி சென்று கொண்டிருந்த அவனது வாழ்க்கை சமுதாயம் என்று அவர்கள் குழுவாக வாழ ஆரம்பித்தது. குகை வாழ்க்கை மறைந்து வீடு என்னும் அளவுக்கு வந்து இன்று அந்த “சமுதாயமக்கள்” உணவுக்காக மட்டுமே அல்ல வாழ்க்கை, மற்றவைகளுக்காகவும்தான் என்று உணர ஆரம்பித்த பின்புதான் ‘கலை’ என்னும் பிறப்பு தொடங்கியது.
இதில் ‘ஓவியம்’ முதலில் தொடங்கியதாக நம்ப படுகிறது. காரணம் முதலில் மொழி பிறக்காத காலத்தில் சைகை மூலமே தொடர்புகள் ஏற்படுத்தி கொண்டார்கள். இந்த சைகைகளை உருவங்களாக காட்டுவதற்காக சைகையுடன் சேர்த்து ‘ஓவியங்களாகவும்’ வரைந்து காட்ட முயற்சித்தார்கள்.
அதனால் அவன் காட்டும் சைகை எதனை குறிக்கிறது என்பதை சுலபமாக புரிந்து கொண்டான் மனிதன்.
அடுத்து அவனது மகிழ்ச்சியை கொண்டாட குதித்து தன் உணர்வுகளை வெளிகாட்ட ஆரம்பித்தான். இந்த குதியாட்டங்கள்தான் மெல்ல மெல்ல உணர்வுகளுக்கு ஏற்ப நடனங்களாக பரிமளித்தது. இந்த நடனங்கள் ஆரம்பத் தில் கடுமையானதாக இருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நளினம் பெற ஆரம்பித்தது.
இப்பொழுது ‘சைகை’ முடிந்து தான் சொல்ல வந்ததை ‘ஓசைகள்’ மூலம் சொல்ல ஆரம்பித்தான். இந்த ஓசையும் “கத்துதல்” முறையில் ஆரம்பத்தில் இருந்தாலும் காலங்கள் செல்ல செல்ல ஒவ்வொரு கத்துதாலும் ஒரு உருவ கத்தை, நிகழ்வை ஏதாவது ஒன்றை காட்ட வித்தியாசப்பட்டது. அது மெல்ல இந்த நிகழ்வு, செயல் என்று சுட்டி காட்டப்பட்ட “ஓசை” மெல்ல வாக்கியமாக ஆரம்பித்து பின் மெல்ல மெல்ல மொழியாகி போனது.
இதை ஒரு பாராவில் சொல்லப்பட்டாலும் இவைகள் இப்படி உருப்பெற பல நூற்றாண்டுகள் உருண்டோட வேண்டி இருந்தது.
மொழிகளில் பல்லாயிரம் உண்டு என்னும் உண்மைக்கு காரணம் இந்த உலகில் பல இடங்களில் வசிக்கும் ஆரம்பகால மனித உயிர்கள் அந்தந்த இடங்களில் கத்துதலில் இருந்து ஓசையாகவும், அந்த ஓசை சொல்லாகவும் அந்த சொல் வாக்கியங்களாகவும் எல்லாம் சேர்ந்து மொழியாகவும் மாறியது.
அதனால்தான் இன்றளவும் பல்லாயிரக்கணக்கான மொழிகள் உலகில் பேசப்பட்டு வருகிறது.
சமுதாயத்தில் வாழ மகிழ்ச்சியை தேட ஆரம்பித்தான். ஆரம்பத்தில் கச மனிதனை கொன்றும், பிற விலங்குகளை கொல்வதன் மூலமும் தன் மகிழ்ச்சியை அனுபவித்த மனிதன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சக மனிதனையும், விலங்குகளையும் கொன்று மகிழ்ச்சி அடையும் பழக்கத்தை விட்டு அவர்களோடு இணக்கமாக இருக்க ஆரம்பித்தான். தன்னுடைய உணர்வு தூண்டல்களாக இருந்த ஆட்டம், பாட்டம், இவைகளோடு ஓசைகளாக வாயின் மூலம் வெளிப்படுத்தி தன்னுடைய மகிழ்ச்சியை கொண்டாடினான்.
அதன் பின் காலங்கள் செல்ல செல்ல, கலை முன்னர் சொன்னது போல ஓவியம், அடுத்து சொல், வாக்கியம்,பாடல், என்று வளர்ந்து நாடகம், நாட்டியம், என்று எங்கேயோ சென்று விட்டது.
அதுபோல உணவுக்காக எப்படி தாவரங்களை உற்பத்தி செய்தானோ அது போல தன்னுடைய படைப்புக்களான ஆட்டம், பாட்ட, நடனம் இவைகளுக்கு பின் இசை சேர்க்க பல தாவர உயிரினங்களையே உபயோகப்படுத்தினான். அல்லது மிருகங்களின் தோலை உபயோகப்படுத்தினான்.
இவனது அறிவின் செயல்பாடுகள் விரிந்து விரிந்து இன்று ஓசைகளை இசையாக்கி அந்த இசைகளை வெளியில் இசையாக தருவதற்கு “தாவர”, “விலங்கு தோல்” உற்பத்திகளை தாண்டி “எல்க்ட்ரானிக்ஸ்” என்னும் இயந்திர செயல்பாடுகளில் இசையை வெளியில் கொண்டு வந்து விட்டான்.
இன்று மனிதன் தன்னுடைய மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்த எத்தனையோ அறிவியல் தொடர்பு சாதனங்களை ஏற்படுத்தியது மட்டுமில்லாமல் தானே ஒரு நிகழ்வை நடத்தி காட்ட தன்னையே ஈடுபடுத்தி ‘நாடகமாக’ கொண்டு வந்து அது திரைப்படமாக்கி இன்று ‘சினிமா’ என்னும் உற்பத்தி பிம்ப சாதனம் மனிதனை சந்தோசப்படுத்தும் இடத்தில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.
மனித உயிரினங்களில் நடைபெற்ற இந்த மாற்றங்கள் எல்லாமே பல நூற்றாண்டுகள் கடந்து வந்துதான் மெருகேறியிருக்கிறது.
கடைசியாக சொல்வது என்னவென்றால் அன்றைக்கு மனித உயிரினங் களோடு தோன்றிய மற்ற எல்லா உயிரினங்களும் தோன்றினாலும் காலம் செல்ல செல்ல அதன் உருவ உருமாற்றத்தில் ஒரு சில மாற்றங்கள் மட்டுமே (வளர்ச்சி, அல்லது சுருங்குதல்) மாறியிருக்கிறது மட்டுமே இத்தனை நூற்றாண்டுகள் கடந்தும்.
அவைகளை பார்த்து “மனித உயிரினங்கள்” பெருமை பட்டு கொண்டாலும் மனிதனுக்கு ஏற்படுகின்ற துன்பங்களும் துயரங்களும் அதே அளவு பூதாகரமாய் வளர்ந்து இன்றளவும் அவனை சித்திரவதைக்கு உட்படுத்தி கொண்டுதான் இருக்கிறது என்பதும் பூரண உண்மை.
ஆனால் மனிதனை தவிர மற்ற உயிரினங்கள் “இன்றே அல்லது நாளையே” மரணம் என்று அறிந்தோ அறியாமலோ, இருந்தாலும் மனித உயிர்களை விட மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றனவோ என்னும் சந்தேகம் நிறையவே இருக்கிறது.
