அம்மா இங்கே வா வா ...
அம்மா!
சும்மா வடித்த நீருக்கு பலனெங்கே?
சந்தனமேனி சருகானபோது...
கைதொட்டிலில் எனையிட்டு
பாசத்தை ராகமாய்மீட்டி
என்னை பயிர் செய்த உயிரே!
உந்தன் பட்டுடல் பறந்ததெங்கே?!
எனக்கு சிறுவலி என்றாலே பதறும் தெய்வமே
உந்தன் மரணவலி எனையின்று வாட்டுதே...
ஆறுதல் சொல்லக்கூட இனி யார் வருவார்?...
என்னோடு மௌனமாய்
இதுவரை நீ இருந்ததில்லை;
வந்த மயக்கத்திலும்
என் பெயரை நீ மறந்ததில்லை;
என் மீது சோகத்தின் நிழல்கூட படிந்ததில்லை!
ஆனால் இன்று நீ -
மௌனமாய் மறைந்தாய் - அதனால்
என் தேகத்தின் பிடிமானமே
சோகத்தின் பிடிக்குள்!
அம்மா இது ஏனம்மா?!...
உலகமே என் பிடிக்குள் என்றென்ன
உன் அன்புபிடிதானே காரணம்!
எனை உற்றார் நோக்கவும்,
உற்றுநோக்கும் உலகோரை ஈர்க்கவும்
அம்மா - நீதானே காரணம்!
இனி நீயின்றி
என் வாழ்கைபயிர் நீரின்றி வாடுமே...
அன்பை உருவமாய் உன்னில் கண்டேன்!
பண்பின் பள்ளியாய் உன்னை அறிந்தேன்!
செல்லும்திசைக்குஉனைதுணையாய்கொண்டேன்!
தெரியும் தெய்வமாய் தினம் துதித்தேன்!
இனி நீ இல்லையே அம்மா!...
அன்பு பார்வையினி என்று ஒளிரும்?
அமுதவார்த்தையினி என்று ஒலிக்கும்?
அழகுசெயல்கள் இனி என்று தொடரும்?
ஆனந்தபொழுதினி என்று புலரும்?
அன்புகலந்த பார்வை -
ஆசைநிறைந்த பேச்சு -
இன்பம்வழியும் செயல்களெல்லாம் ...
இனி மீண்டும்
என் நினைவுகளில்தானே நிகழமுடியும்...
காலையில் விழிக்கும்முன்
எனக்கு நீ - காபி கொடுப்பதாய் தெரிகிறது!
வீதிமுனை வரும்போது
நீ வெளியில் காத்துநிற்பதாய் தெரிகிறது!
வெளிசென்றதால்வரும் வியர்வின்விபரத்தை
நீ கேட்பதாய்தெரிகிறது!
வீட்டை சுற்றிலும் - அம்மா
உன் விரல்பட்ட அடையாளமே தெரிகிறது...
அம்மா இவ்வாறே ஒவ்வொன்றும்
அவ்வப்போது தெரிகிறது!
இனி எவ்வாறு நாள் கழிப்பேன் ?...
நானறியேன் ...
நானறியேன் ...
