ஒரு கடலின் தாகம்

மாலை நேரத்து வானம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இருட்டிக் கொண்டிருந்தது.அவன் திண்ணையில் உட்கார்ந்து கொண்டான்.இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் மழை கொட்டப் போகிறது என்பது உறுதியாகத் தெரிந்தது.
அவனது மனைவி செல்வ நாயகி தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.தாய் வீராயி தன் கணவன் பெரிய கருப்பனுடன் கள்ளந்திரி சந்தைக்குப் போயிருந்தாள்.இன்றோடு செல்வ நாயகியை மருத்துவமனையிலிருந்து அழைத்து வந்து ஒரு வாரமாகிறது ஆனாலும் அந்தக் குடும்பத்தின் மீது கவிழ்ந்து கிடந்த வெறுமையும் சோகமும் இன்னமும் நீங்கவில்லை….



மௌனமும் வலியும் ஒரே தன்மை கொண்டவைதான்.ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து இருப்பவையும் கூட……தன்னைத் தவிர மற்ற மூவரும் இவ்வளவு அழுத்தமாக இருப்பது வீராயிக்கு வினோதமாகவும் பயமாகவும் இருந்தது.அவள் மட்டும் புலம்பிக்கொண்டே இருந்தாள்.
”எங்கையும் காணாத சொர்க்கமா இங்க வந்து வாக்கப்பட்டு சீரழிஞ்சுட்டியே….இந்த பூமி மலடாயி ரொம்ப வருசமாச்சுடீ.இப்போ நீயும் மலடாயிட்டியே.இனி இந்த வம்சம் தழைக்குமா?அழகர் மலையானே பதில் சொல்லைய்யா” என்று ஓலமிட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்.

அவனது கண்களுக்கு எதிரில் பொய்கை விஸ்தாரமாகக் காட்சியளித்தது.பொய்கைக்கரைப்பட்டியில் வசிக்கும் எவராக இருந்தாலும் அந்தக் குளத்தை கடந்து போகும் போது ஆழ்ந்த பெருமூச்சும் வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாத வேதனையும் தன்னை அறியாமலே ஏற்படுவது இயல்பாகிப் போனது.முத்துக் குமரன் தன் வீட்டுத் திண்ணையில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த பொய்கைதான் அவனது சிறு வயதில் அனைத்து பொழுதுபோக்காகவும் இருந்தது..இப்போதைய சிறுவர்களுக்கு அது ஒரு மைதானம் என்பதைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லை என்பதை நினைக்கும் போது அவனுக்கு கோபம் வந்தது…கண்களைக் கவரும் தாமரைகள்,வித விதமான வண்ண மீன்கள் என அனைத்தும் அவனது கண்களின் முன்னால் வந்து நின்றது.

”என்னப்பா கொளத்தையே வெறிச்சுப் பாத்துகிட்டு இருக்க.என்ன வீட்ல யாரையும் காணோம்”என்றபடி அவனருகில் வந்து நின்றார் ஊர்ப் பெரியவரான வீரணன்.

அவரைப் பார்த்ததும் எழுந்து நின்று கொண்டான்.
”வாங்க பெரியப்பா…உட்காருங்க.அப்பா,அம்மா சந்தைக்கு போயிருக்காக.செல்வா தூங்குறா”என்றான்.
”சரிப்பா….எப்படி இருக்கா எம் மருமவ?இப்போ வலி எதுவும் இல்லையில்ல?”
”ம் இருக்கா பெரியப்பா..அப்பப்ப வலி வருது. நாளைக்கி டாக்டரப் பாக்க போவணும்”
ஆழ்ந்த பெருமூச்சு அவரது மனவேதனையை எடுத்துக் கூறியது.
”இந்த ஊருக்கு வந்த சாபத்த என்னானு சொல்லுறது… நெனைக்கும் போது நெஞ்சு கொதிக்குதுடா..அய்யோ இந்தக் கொழந்த இத எப்டி தாங்குறாளோ தெரியலடா.”

”இந்த வெசத் தண்ணியக் குடிக்கிறதத் தவிர வேற வழியே இல்லையா பெரியப்பா?”
”இந்தக் கம்பேனிக்காரனுக்கு ஒரு முடிவு கட்டுற வரைக்கும் மலையில இருந்து மினரலுத் தண்ணி கொண்டுட்டு வரணும்னு பஞ்சாயத்து ஆபீசருக்கு மனு கொடுத்துருக்கோம்டா.பாப்போம் என்ன நடக்குதுன்னு.ஒம் பொண்டாட்டியச் சேத்து இதுவரைக்கும் எண்பத்தி ஏழு பேருக்கு கருப்பை எடுத்தாச்சு..இதையெல்லாம் காத்திலே(காதில்) கேக்கவா நான் ஊருப் பெரியவன்னு உசிரோட இருக்கேன்”அவர் கண்களில் இருதுளிக் கண்ணீர் திரண்டு கொண்டிருந்தது.

”இப்டியெல்லாம் பேசாதீக பெரியப்பா.இதேன் காரணமுண்டு அறிஞ்சுட்டோம்.இனி மேலே என்ன செய்யுறதுன்னு யோசிப்போம்.”

அவர் கொஞ்ச நேரத்தில் கிளம்பி விட்டார்..முத்துக் குமரன் மீண்டும் நினைவுகளில் மூழ்கத் தொடங்கினான்…

அவனுக்குத் திருமணமாகி மூன்றாண்டுகள் கூட இன்னும் முடியவில்லை..செல்வ நாயகிக்கு சொந்த ஊர் நத்தம் பக்கம்…இவனுக்கு அவள் ஏதோ தூரத்துச் சொந்தம்.அவன் பொய்கைக்கரைப்பட்டியின் பிரதான சாலையில் தையற்கடை வைத்திருந்தான்.உயர்கல்வி வரை படித்திருந்தான்.ஆனாலும் இலக்கியங்களின் மீது எப்படியோ விருப்பம் ஏற்பட்டு ஓய்வு நேரங்களில் எல்லாம் தேடித் தேடி புத்தகங்களைப் படிக்க ஆரம்பித்தான்.அதன் விளைவாக சுஜாதா முதல் ஷேக்ஸ்பியர் வரை அனைவரும் அவன் கடையில் முகாமிட்டிருந்தார்கள்.

அந்தத் தொழிற்சாலை நாயக்கன்பட்டியில் இருக்கிறது. நாயக்கன்பட்டி மேட்டில் இருப்பதும்,முக்கோண வடிவிலான பள்ளப்பகுதியில் பொய்கைக்கரைப்பட்டி இருப்பதும் அதனால் கம்பெனியில் புதைக்கப்படும் ரசாயனக் கழிவுகள் நிலத்தடி நீரில் கலந்து நஞ்சாக மாறுவதையும் தெரிந்து கொள்ள புவியியலையும் பூகோளத்தையும் படிக்க வேண்டியதில்லை….

ஊமையாய்ப் பிறக்கும் குழந்தைகள்,ஆண்மையை இழந்த ஆண்கள்,கருப்பை அகற்றப்பட்ட பெண்கள் என ஒவ்வொரு வாசலிலும் ஏதாவதொரு பிரச்சனை……..மக்கள் இயல்பில்லாத் ஓர் இயல்பு நிலையில் வாழப் பழகி விட்டிருந்தார்கள்.

குடிநீரைக் காய்ச்சினால் அப்பட்டமாக மேலே மிதக்கும் ரசாயனத் துகள்களும் நீரின் வெப்பம் தணிந்த பிறகு படிந்து கிடக்கும் சுண்ணாம்பு போன்ற திடப் பொருட்களும் முதலாளியின் முகத்திரையை கிழித்துக் கொண்டிருந்தன.

இறந்து போகும் கால்நடைகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது.பொய்கையில் நீரும் இல்லை,மீன்களூம் இல்லை.ஆலையிலிருந்து பொய்கைக்கு கழிவுகள் வருவதற்கெனவே கால்வாய் இருப்பது கொடுமையிலும் கொடுமை…

திருமணமாகி நீண்ட நாட்கள் ஆகியும் குழந்தையில்லை என்பதல் மேலூர் ஜோசியரைப் பார்க்கலாம் என்று செல்வ நாயகி வற்புறுத்திய போது அதை கடையிலிருந்த காரல் மார்க்ஸ் பலமாக ஆட்சேபித்து விட்டார்.

செல்வாவின் உடல் பிரச்சனை உடனடியாக மருத்துவரை அணுக வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு உட்படுத்தியது. ஒவ்வொரு முறையும் மாதவிடாயின் போது பதினைந்து நாட்கள் வரை நிற்காத உதிரம்………….ஊரில் பெரும்பாலான பெண்கள் இந்தத் தொந்தரவுடன் இருந்த போதும் அவள் எழுந்து நிற்கவே பலமற்றுப் போனது பயம் கொள்ளச் செய்தது….

”கர்பப்பையில் கேன்சர் ஆரம்ப நிலையில் இருக்கு….இப்பவே கருப்பையை எடுத்திடணும்.இங்கே அதுக்கு வசதியில்ல….தல்லாகுளத்துல இருக்குற ஆஸ்புத்திரிக்கு தான் கூட்டிட்டுப் போகணும்..ஒங்க ஊருக் காரங்களுக்குத் தெரியாததா என்ன?”என்று கள்ளந்திரி டாக்டர் சொன்ன போது அவர்களை வெறுமை சூழ்ந்து கொண்டது.ஆறு நாட்கள் அவளை அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டான் முத்துக் குமரன்…அவள் பிழைத்தால் போதும் என்பதைத் தவிர வேறு எதைப்பற்றியும் அவனால் யோசிக்க முடியவில்லை…

நீண்ட மௌனத்தின் ஊடாக அவன் அவளைப் பற்றியும் அவள் அவனைப் பற்றியும் யோசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.வார்த்தைகள் மௌனித்துப் போயிருந்தன.

அவள் தூங்கி எழுந்து விட்டாள்..அவன் உள்ளே சென்று கட்டிலில் அவள் அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டான்.இப்போதும் அவன் எதிர்காலம் பற்றியோ இனி தங்களுக்குள் இருக்கப் போகும் வணிகத்தை பற்றியோ யோசிக்கவில்லை…அவள் தலையினை தன் மடியில் கிடத்திக் கொண்டான்….அவள் அவனைப் பர்த்து புன்னகை புரிந்தாள்.

வாழ்க்கையின் கசப்புகளை சிறு புன்னைகயோடு கடந்து போகிற மனிதர்கள் எத்தனை அழகு என மனதில் நினைத்துக் கொண்டான்.

சிகரெட்டுப் புகையினை மறந்து நீண்ட நாட்களகியிருந்த அவனது உதடுகளால் அவளது காயங்களுக்கு மருந்திட விழைந்தான்……..
அந்தக் கடலின் தாகத்தை-பொங்கிப் பிரவாகமெடுக்கிற தாய்மையின் வேட்கயை சில தேன் துளிகள் தணித்து விட்டன……….