தமிழ் பேச்சு எங்கள் மூச்சு

ஜோடிப்பொருத்தமும், வார்த்தை விளையாட்டும் சன்டிவி ஆரம்பித்த காலத்தில் வெகு பிரபலமான நிகழ்ச்சிகளாய் இருந்தன. எம்.ஜே. ரெகோ ஜோடிப்பொருத்தம் நிகழ்ச்சியையும், ஆனந்த கீதன் வார்த்தை விளையாட்டு நிகழ்ச்சியையும் தொகுத்தளித்துக் கொண்டிருந்தனர். இவர்களோடு சேர்ந்து ஈ. மாலா, ரமேஷ் பிரபா மற்றும் நேருக்கு நேர் நிகழ்ச்சியை தொகுத்துக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த ரபி பெர்னார்ட் எல்லாம் செயற்கைக்கோள் தொலைக்காட்சியின் அந்த நாளைய ஹீரோக்கள். சன் டிவியின் தமிழ் மாலை வீடுகள் தோறும் தோரணங்கள் கட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த காலங்களில் தூர்தர்சனின் பட்டிமன்ற நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்து பார்த்து சலித்துப் போய்க் கிடந்த தமிழகம் உற்சாக போதையில் மெல்ல தள்ளாடிக் கொண்டிருந்தது.

விவாத நிகழ்ச்சிகள், பட்டிமன்றங்கள், பேச்சுப் போட்டிகள் போன்ற சுவாரஸ்யங்களின் மீது ஏறி நின்று வருடக்கணக்கில் கோலேச்சியது விசுவின் அரட்டை அரங்கம் மட்டுமே. எட்டு எட்டு பேராய் நான்கு அணிகள், அணிக்கு ஒரு தலைப்பு, அந்த தலைப்பை ஒட்டி பங்கேற்பாளர்கள் பேச விசு அவரக்ளை குறுக்கீடு செய்து கேள்விகள் கேட்பார், கோபப்படுவார், வருத்தப்படுவார், திடீரென்று எமோசனலாகி அழக்கூடச் செய்வார், கேமரா விசுவை டைட் க்ளோசப்பில் திரை முழுவதும் காட்டும் அப்போது பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் கூட்டம் விண்ணதிர கரகோஷம் செய்யும். இதை தொலைக்காட்சித் திரையில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் என்னைப் போன்ற அறுந்த வால்கள் எல்லாம் விசுவைக் கிண்டலடிப்பதைக் கண்டு மனம் கொதித்து சரமாரியாய் திட்டும் தாய்க்குலங்களைப் பார்க்கும் போது விசு ஏன் தேர்தலில் நிற்கக்கூடாது என்று கூட நான் நினைத்திருக்கிறேன்.

1997ல் விசுவின் அரட்டை அரங்கம் பட்டுக்கோட்டைக்கு வந்திருந்த போது போட்டியிட்ட 300 பேரில் நானும் ஒரு குழுவின் சார்பில் பேச எட்டு பேரில் ஒருவனாய் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தேன். தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதற்கு முதல்நாள் இரவு நடந்த கடைசித் தேர்வில் பேசியதை வீடியோவில் பதிவு செய்து விசுவிடம் காட்டி அவர் தேர்ந்தெடுத்த 24 பேருக்கு மட்டும் மறுநாள் காலையில் தொலைபேசியில் அழைத்து நீங்கள் தேர்த்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறீர்கள் என்று சொன்னார்கள். மாலை 5 மணிக்கு சூட்டிங் என்றால் காலையிலேயே வரச்சொல்லி இன்ச் பை இன்ச் ஆக விசுவின் அசிஸ்டெண்ட் டைரக்டர்கள் எங்களை செதுக்க ஆரம்பித்தார்கள். மேடையில் பேசும் போது அது ஒரு போதும் அது வழமையான மேடைப்பேச்சாய் இருந்து விடக்கூடாது மேலும் அது எந்த வகையிலும் ஒரு பட்டிமன்றத்தை நினைவுபடுத்துவதாய் இருந்து விடக்கூடாது என்பதுதான் அவர்கள் உறுதியாக சொல்லிக் கொடுக்கும் ஒரு விசயம். அது போக சில காட்சிகள், சில பாடல்கள், என்று கூட்டத்தை வசீகரிக்கும் சில ஜிகினா வேலைகளையும் அவர்கள் செய்யச் சொல்வார்கள். மொத்தத்தில் அரட்டை அரங்கம் ஒரு சூப்பர் மசாலா பேச்சு மன்றமாக பார்ப்பவர்களை கவரும் வகையில் டைரக்ட் செய்யப்பட்டு மக்களின் முன்னால் காட்சி பதிவாக்கம் செய்யப்படும்.

ஞாயிற்றுக் கிழமை என்றால் அரட்டை அரங்கம் பெரும்பான்மையான வீடுகளில் அதிர்ந்ததற்குக் காரணம் அரட்டை அரங்கத்தை வெறுமனே ஒரு பேச்சு மேடையாக மட்டும் விசு கொண்டு செல்லாமல் உலகத் தமிழர்கள் வாழும் எல்லா பகுதிகளுக்கும் பயணித்து அந்த அந்தப் பகுதிகளின் பிரச்சினைகள், சிறப்புக்கள் எல்லாவற்றையும் ரசனையாய் வெளியே கொண்டு வந்து காட்டவும் செய்தார். அதுவும் போக அரட்டை அரங்கத்தில் பங்கு பெறும் நலிவடைந்தோருக்கு மேடையிலேயே உதவிகளையும் அவர் பெற்றுத் தருவார். தமிழகத்தில் எந்த எந்தப் பகுதியில் எல்லாம் அரட்டை அரங்கம் குழு செல்கிறதோ அந்தப் பகுதியில் இருக்கும் மக்கள் பிரச்சினையையும் அரட்டை அரங்கம் பேசியது.

விசு கூடவே ஒட்டிக் கொண்டிருந்த அவரின் உதவி இயக்குனர் வி.எல். பாஸ்கர் ராஜ்க்கு அரட்டை அரங்கம் அத்துப்படியாகிப் போக அவர் விசுவை விட்டு கழன்று கொண்டு ராஜ்டிவியில் அதே அரட்டை அரங்கம் இட்லியை பிச்சுப் போட்டு அகடவிகடம் உப்புமாவாக்கினார். அரட்டை அரங்கம் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் அரட்டை அரங்கத்தின் சாயல் இருந்ததால் அந்த நிகழ்ச்சிக்கும் ஒரளவிற்கு வரவேற்பு இருக்கத்தான் செய்தது. பக்தி இலக்கியங்கள், புராணங்களில் இருந்து மேற்கோள்கள் என்று திருமுருக கிருபானந்த வாரியார், புலவர் கீரன் போன்றவர்களின் மேடைப்பேச்சுக்களை கோயில் திருவிழாக்களிலும், இன்ன பிற விழா மேடைகளிலும் கேட்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்த தமிழ் சமூகத்தை பட்டிமன்ற பேச்சு வசீகரித்து இழுத்துப் பிடித்து எதுமை மோனையோடு அவர்கள் பேசி மேற்கோள்காட்டும் விசயத்தை நாக்கை சப்புக் கொட்டிக் கொண்டு ரசிக்க வைத்தது. பட்டிமன்றங்கள் இலக்கிய வாசனையோடு தூள் கிளப்பிக் கொண்டிருந்த அந்தக் களம் ரசிக்கத்தகுந்ததாய் இருந்தாலும் கொஞ்சம் இறுக்கமானதாய் இருந்தது. அந்த இறுக்கத்தை உடைத்தெறிந்தவர்கள் தமிழகத்தைப் பொருத்தவரை இரண்டு பேர்கள். ஒன்று ஐயா சாலமன் பாப்பையா இன்னொருவர் திண்டுக்கல் ஐ. லியோனி.

சாலமன் பாப்பையாவை விட இன்னும் ரகளையாய் பாட்டுப்பாடி ஆட்டம் ஆடி கேட்பவர்களை சிரிக்க வைத்து முழு நீள காமெடி ஷோவாய் பட்டிமன்றங்கள் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொண்டார் திண்டுக்கல் ஐ. லியோனி. சாலமன் பாப்பையாவும் சரி, திண்டுக்கல் ஐ. லியோனியும் சரி இவர்கள் இருவருக்குமே ஒரு குழு ஒருக்கும் அந்த குழுதான் எந்த ஒரு பொது நிகழ்ச்சியாய் இருந்தாலும் மேடை ஏறி கொடுக்கப்பட்ட தலைப்பில் பேசி, சிரித்து நையாண்டி செய்து விவாதம் செய்து கொள்ளும். இதை தொடர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த தமிழ் மக்களுக்கு அவர்களின் செட்அப்பில் ஒரு நாடகத்தன்மை இருப்பது பிடிபடத் தொடங்கியது. அந்த பிடிபடல் மெல்ல மெல்ல சலிப்பாய் மாறவும் தொடங்கியது. அந்த சலிப்புதான் விசு போன்றவர்களுக்கு மிகப்பெரிய ப்ளஸாக அமைந்து அரட்டை அரங்கம் பாணி பேச்சு நிகழ்ச்சிகள் கொடி கட்டிப் பறக்கத் தொடங்கியது.



மேடைப்பேச்சு என்பது அத்தனை வசீகரம் கொண்டது. மேடைப்பேச்சுக்களால் உலகத்தில் மாற்றி எழுதப்பட்ட வரலாறுகள் ஓராயிரம். யாராவது பேசுவதில் உணர்ச்சியும், உணர்வு, உண்மையும் இருந்து விட்டால் கேட்பவர்களுக்குள் பிரளயமே ஏற்பட்டு மனதில் மிகப்பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டுவிடுமாம். தமிழக அரசியல் வரலாற்றை தீர்மானித்தது எல்லாம் பேச்சுக்கள்தான். அறிஞர் அண்ணா, கலைஞர் கருணாநிதி, எம்.ஜி.ஆர் போன்றவர்கள் எல்லாம் வசீகரிக்கும் பேச்சுத் திறமை கொண்டவர்கள். தங்கள் தொண்டர்களைப் பார்த்து ”தம்பி “ என்று அண்ணா அழைத்ததும், ”உடன்பிறப்பே” என்று கலைஞர் அழைத்ததும், ”இரத்தத்தின் இரத்தமே” என்று எம்.ஜி.ஆர் அழைத்ததும் சாதாரண விளித்தலுக்கான வெற்று வார்த்தைகள் கிடையாது. அந்த வார்த்தைகள் இன்று வரை தமிழனின் நாடி நரம்பெல்லாம் ஊறிப் போய்க் கிடக்கிறது என்றால் மேடைப்பேச்சின் வல்லமை அழுத்தம் என்ன என்பதை நாம் உணர முடியும்.

கேட்பவரை கேட்ட மாத்திரத்தில் சொடுக்குப் போட்டு தான் கூற வரும் கருத்தை நடு மண்டையில் உரைப்பது போல பேசுவது ஒரு கலை. எல்லா விசயமும் அறிந்து கொண்டவர்கள் கூட அதை எப்படி எடுத்துச் சொல்வது என்பதில் பலவீனர்களாக இருப்பார்கள். நாடகத்தன்மை கொண்ட நடிப்பாய் மேடைப்பேச்சு மாறிய போதெல்லாம் நம் சமூகம் அதை நிராகரித்து நகர்ந்து வேறு பக்கம் தன் தலையை திருப்பிக் கொண்டது. ’அரட்டை அரங்கம்’ போன்ற நிகழ்ச்சிகள் இன்று தொய்வுற்றுப் போய் ’நீயா நானா’க்கள் மேலேறி வந்து நின்று பிரபலமானதற்குக் காரணம் அந்த நிகழ்ச்சியில் இருக்கும் கருத்துச் செறிவுகள் மட்டும் கிடையாது. கருத்துக்களுக்கு மேலாக அந்த நிகழ்ச்சியில் ஒரு சத்தியம் நமக்குப் பிடிபட்டிருப்பதும், அந்த விவாதத்தில் இருக்குமொரு தார்மீக நியாயம் சாதரணனின் குரலை மிகைப்படுத்தாமல் வெளிப்படுத்துவதும் நமக்குப் பிடித்திருக்கிறது என்பதே அந்த நிகழ்ச்சியின் வெற்றிக்கு காரணமாயும் இருக்கிறது.

பழங்காலத்தில் போருக்குச் செல்வதற்கு முன்பு அந்த நாட்டின் மன்னனோ அல்லது தளபதியோ தங்களின் போர்ப்படை வீரர்களிடம் உரையாற்றுவார்களாம். அவர்களின் உணர்ச்சி மிகு பேச்சில், உரம் ஏறிப்போய் மதம் கொண்ட யானையாய் கூட்டம் வெறிகொண்டு தாக்கி எதிரிகளை துவம்சம் செய்யுமாம். இராஜராஜனை விட இராஜேந்திரன் மிகப்பெரிய மேடைப்பேச்சுக்காரனாய் இருந்தானாம். அந்த வெறியேற்றும் பேச்சுதான் சோழ சாம்ராஜ்யத்தை கடல் கடந்தும் விரிந்து பரவச் செய்ததாம். இப்போதெல்லாம் எல்லோரும் பேசுகிறார்கள். மொழியை அறிந்ததாலேயே, உரக்கப் பேசுவதாலேயே அவர்கள் சிறப்பாக பேசுவதாய் எண்ணியும் கொள்கிறார்கள். நிஜத்தில் சத்தியத்தை வெளிப்படுத்தும் பேச்சும் எழுத்துமே காலங்கள் கடந்து மேலெழும்பி நின்றிருக்கிறது.

ஜோடனையானவர்களின் பேச்சுக்களும், எழுத்துக்களும் அவ்வப்போது வசீகரமாய் தெரிந்தாலும் அப்படி பேசவும் எழுதவும் செய்கிறவர்களை மனிதர்கள் வெகு சீக்கிரத்தில் மறந்தே போய்விடுவார்கள் என்பதே நிதர்சனம்.



தேவா சுப்பையா...