கல்லறை அமரர்கள்
(தற்கொலை செய்யப்பட்ட(?!) பொறியாளர் முத்துகுமரசாமி அவர்களுக்கு இக்கவிதை சமர்ப்பனம். )
எங்கள் ஈரலை எரிமூட்டி
உலை வையுங்கள்
எங்கள் கண்களைத் தோண்டியெடுத்து
உங்கள் பரத்தையர் வீட்டில் இரவு விளக்கென
மாட்டுங்கள்
எங்கள் கை கால் பிண்டங்கள்
உங்கள் அரசியல் நிகழ்வுகளுக்கு
அலங்காரத் தோரணமாகட்டும்
எங்கள் பிராணனின் உயிர்சுவாசம்
உங்கள் நியான் விளக்கின்
அடைபொருளாகட்டும்
உங்கள் பண்ணை வீட்டுத்தோட்டத்தில்
எம் பச்சையும் குருதியும்
பாசனம் செய்யட்டும்
எம் உயிர்கசியும் கண்ணீர்
உங்கள் வாகன சூட்டுக்கு
இதம் தரட்டும்
எம் லட்சியங்களின் கதறல்
உம் இன்னிசை கூட்டுப்பெருக்கியில்
ஒலிநாடாவாகட்டும்
ஆனால் எம் நினைவுகளின்
சுவடு உம்மை உறுத்திக்கொண்டே
இருக்கும்
நீங்கள் அமர்ந்திருக்கும் ஆசனம்
எம்
பிணக்கூட்டின் சதைக்குவியல்
உம் சொகுசு வாகனக்கூடு
எம்மை நொறுக்கியெடுத்த
எலும்புகளின் கோர்வை
எம் நினைவுகள் உம்மை
எச்சரித்துக்கொண்டே இருக்கும்
எம்மை சரித்துவிட்டதாய்
எண்ணி நீங்கள்
மதுக்கோப்பையுடன் ‘சியர்ஸ்’
சொல்லி சிலாகிக்கலாம்
நாங்கள் எம் நேர்மையின்
சுவடுகளை
விதைத்துவிட்டு போகிறோம்
நாளை அது வேர்விடும்
கற்பக விருட்சமாய் தழைத்தோங்கும்
ராட்சச ஆன்மாவாய் ஆல் கொள்ளும்
எம் நிழல்களின் ஓரத்தில்
நீங்கள் கருகிச்சாவீர்கள்
எம் வேர்களின் விரவுதலில்
நீங்கள் நசுங்கிச் சாவீர்கள்
அப்போது புரியும்.....
நீங்கள் பட்டத்துராணியின்
பஞ்சனை கேசத்தில்
தொங்கும் குஞ்சம் அல்ல
பொதுக்கழிப்பறை கூடத்தில்
நீரள்ளும் உடைந்த கோப்பை என்று.
