இருட்டிலிருந்து,
மன அழுத்தம் ஒவ்வொரு நாளும் இதயத்தை ஆக்கிரமிக்க, அது போதுமென்று, போ! யாராவது இருக்கிறார்களா? என நான் இருட்டிலிருந்து கத்துகிறேன்.
நான் சிறைச்சாலையில் இருப்பதாய் உணர்கிறேன், நிலவட்டத்தின் குகையில்.
எப்போதும் போல், யாரும் இல்லை..
கவலை இல்லை..
நான் தைரியமாக உள்ளேனா? யாரையும் கவனித்துக்கொள்ள எனக்குத் துணிச்சல் உண்டா?
தனிமையில் இருக்க முடியுமா?
அங்கே யாரோ?
கவனிப்பதற்கு யாரோ ஒருவர் இருக்கிறாரா? இல்லை.
ஒரு பட்டம்.
அது எப்போதுமே காற்றில் பறக்கும்..
நான் எவ்வளவு கடினமாக முயற்சி செய்கிறேன் என்பதுதான் அந்த பட்டத்தின் உயரம்..
நான் தான் பெற வேண்டும்,
நாள் முழுவதும் வாழ்க்கை வாழ்ந்து வலியைப் பெறுவதாய் நினைத்தேன் நேரம் விட்டு செல்ல..
ஆனால், அது இல்லை.
இங்கே இன்னும் இருக்கிறது பயமென்னும் அபாயம், "
இன்னும் காயமேற்படுமோ? " ,என்ற பயத்தால்...
