ஓடும் இரயிலில் ஒரு காதல் கதை

ஓடும் இரயிலில் ஒரு காதல் கதை ..

சிறுகதை

பாகம் ஒன்று

சென்னையில் இருந்து மும்பை நோக்கி செல்லும் இரயில், டூ டாயர் ஏ.சி. கம்பார்ட்மெண்ட்டில் தன் இருக்கையைத் தேடி அடைந்து, கையில் இருந்த சிறிய சூட்கேசை இருக்கையின் கீழே வைத்துவிட்டு, வெளிவரும் நேரம், அவன் கண்களில் அவள் தென்படுகிறாள்.

குமரிப்பெண். வயது. இருபத்திரண்டு இருக்கலாம். மா நிற மேனி. கழுத்தில் ஒரு சிறிய தங்கக் சங்கிலி.அழகிய முகம் என்ற சொல்வதைவிட எவரையும் வசீகரிக்கும் வதனம் என்று சொல்லலாம். லிப்ஸ்டிக் இல்லை. இயற்கையாகவே செவ்விதழ்கள். காதில் பொன் வளையங்கள். அதைத் தவிர இரு செவிகளிலும் துளை இடப்பட்டு அதில் சிறிய பொட்டுப் போலிரு மொட்டுக்கள். வானவில்லை ஒத்திருந்த இமைகள். கூலிங் கிளாஸ் அணிந்திருக்கவில்லை. இடது கன்னத்தில் டிம்பிள் வேறு. கருங்கூந்தல். கட்டிவைத்திருக்க வில்லை. எனவே அவள் நடக்கும் பொழுதெல்லாம் அவள் கூந்தல் முடிகள் காற்றில் அங்கும் இங்கும் முல்லை மலர்க்கொடி போல் அசைந்த வண்ணம் இருந்தது. மிளிரும் கண்களில் மை இடப்பட்டிருந்ததால் கண்கள் காண்போரை மீண்டும் ஒருமுறை அவளைப் பார்க்கத் தூண்டும். நீல வர்ண ஜீன்ஸும், வெள்ளை நிறத்தில் டி-ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தாள். டி-ஷர்ட்டின் ஒரு புறத்தில் இதயத்தின் படம் இளம் சிகப்பு நிறத்தில் இருந்தது. அங்கு தான் அவள் இதயம் இருக்கிறது என்பதை பிறருக்கு பகிரங்கமாக தெரிவிப்பது போல் இருந்தது. இடதுகை மோதிரவிரலில் மோதிரம். கை நகங்களில் பளபளக்கும் மெரூன் வர்ணத்தில் பூச்சு. கால்களில் உயர்த்த தோல் காலணிகள். மொத்தத்தில் அவள் யவ்வனத்தை வர்ணிப்பது என்றால் .. பீஷ்மர் காலத்தில் இவள் பிறந்திருந்தால் அவர் திருமணம் செய்து கொள்ள மாட்டேன் என்று சபதம் செய்திருக்க மாட்டார் என்றே சொல்லலாம்.

அவசரமாக வந்து, கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழையும் பொழுது, கையிலிருந்த சூட்கேஸ் தடுக்கவும், அருகில் நின்று இதையெல்லாம் கவனித்துக் கொண்டிருந்த அவன், கதவை ஒரு கையால் பிடித்தக் கொள்ளவும், அவள் கடந்து செல்லும் பொழுது திரும்பி அவனை நோக்கி, "தேங்க்ஸ்" என்றாள். அதற்கு பதிலாக அவன் "வெல்கம்" என்று சொல்லி புன்முறுவல் செய்தான்.

இவள் பெண்ணா .. இல்லை தேவதையா .. அவன் நினைத்தான்.

பாகம் இரண்டு.

"பெண் போனால் .. இந்தப் பெண் போனால் ..
இவள் பின்னாலே என் கண் போகும்" ..

தன் இருக்கையை நோக்கி சென்ற அவன் மனதில் மக்கள் தலைவர் எம்.ஜி.ஆர். நடித்த அந்த தமிழ்த் திரைப்படப் படப்பாட்டு ஏன் நினைவிற்கு வந்ததோ ?

அழகிகளை வர்ணித்து பாடிய அந்தக் கவிஞர்கள் எல்லாவற்கும் மனதில் பாராட்டுக்களைத் தெரிவித்துக் கொண்டே, அவன் இருக்கையை வந்தடைந்தான்.

அவன் சற்றும் எதிர்பார்த்திருக்க வில்லை. அப்படி ஒன்று நடக்கும் என்று.

அவன் கண்களை நம்ப அவனால் முடியவில்லை. கண் முன்னே தோன்றியவளின் கனிமுகம் கண்ணெதிரே வீற்றிருக்குமென்று கனவிலும் கருதியிருக்கவில்லை அவன்.

ஆம். அவள் அவன் இருக்கைக்கு எதிர் இருக்கையில் இருக்க, காரணம் புரியாத ஒருவித மகிழ்ச்சி உடலெங்கும் ஊடுருவத் தொடங்கியது.

அவன் தன் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டான். எதிரில் அவள்.

அப்பொழுது மெல்ல நகர்ந்து இரயில். ஆனால் அவன் மனமோ இறக்கை கட்டிப் பறக்கத் தொடங்கியது.

பாகம் மூன்று

“சிட்டுக்குருவி .. முத்தம் கொடுத்து சேர்ந்திடக் கண்டேனே ..
செவ்வானம் கடலினிலே கலந்திடக் கண்டேனே ..

சிட்டுக்குருவி போல் அவன் மனம் அங்கும் இங்கும் பறந்த வண்ணம் இருந்தது. இரயில் வேகம் இன்னும் சற்று அதிகரித்தது.

எப்படியாவது அவளுடன் பேசவேண்டுமே .. என்ன செய்யாலாம் என்று எண்ணியவாறு, ஜன்னலை மூடியிருந்த திரைச்சீலையை அகற்றி, வெளியே தன் கண்களைப் பதித்தான்.

சற்று நேரம் செல்ல ..

பயணச்சீட்டு பரிசோதிக்கும் இரயில் அதிகாரி வந்தார்.

அவரிடம் உடனே, அந்தப் பெண்ணழகி தன் கைப்பையை திறந்து பயணச்சீட்டை எடுத்து கொடுத்தாள். அதைப் பார்த்த அவர், இதில் இரண்டு பேர்கள் உள்ளனர். மற்றொருவர் ... ? என்று கேட்டு அவளைப் பார்க்கவும் அவள், "சார் .. அந்த மற்றொருவர் என் தந்தை .. அவர் வயதானவர். சற்று உடல் நலம் குன்றியவர். மேலும், மூட்டுவலியால் அவதிப்படுபவர். அவருக்கு மேலிருக்கை (அப்பர் பெர்த்) கொடுத்திருக்கிறார்கள். இங்கிருந்து சற்று தள்ளி அமர்ந்திருக்கிறார். இதோ, இங்கு எதிரில் இருக்கும் இருக்கையை அவருக்கு மாற்றித்தந்தால் மிகவும் நன்றியுடையவளாக இருப்பேன்" என்று கூறுவதற்குள் பரிசோதகர் அவனை விளித்து, "உங்களுக்கு அந்த பெரியவர் இருக்கும் இருக்கைக்குச் சென்று அமர்ந்து கொள்வதில் ஏதேனும் ஆட்ஷேபனம் உள்ளதா" என்று கேட்கவும், அவன் உச்சி மலையிலிருந்து குப்புறக் கீழே விழுவது போல் ஒரு உணர்வுடன்,, என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல், சுருக்கமாக, "நோ ப்ராப்ளம்" என்று சொல்லி, சூட்கேசை எடுத்துக் கொண்டு, "இருக்கை எண்ணைக் கேட்டுவிட்டு, மெல்ல நகர்ந்தான்.

அவனை நோக்கி அவள் மீண்டும் ஒரு முறை, "தேங்க்ஸ்" என்று சொல்லி புன்னகைத்தாள். அவன் நடந்தவாறே மனதில், "பறந்து செல்ல சிறகிருந்தும் பறவை துணை இல்லையே .. எடுத்துச் சொல்ல மனமிருந்தும் வார்த்தை வரவில்லையே" .. என்று நினைத்துக் கொண்டான்.

முதியவரின் இருக்கையை அடைந்து, அப்பர் பெர்த்தில், பெட்டியை வைத்துவிட்டு, அப்படியே சாய்ந்து கொண்டான்.

"என்ன நினைத்து என்னைப் படைத்தான் இறைவன் என்பவனே .. கண்ணைக் கொடுத்து பெண்ணைப் படைத்த இறைவன் கொடியவனே" என்று அவன் மனம் முணுமுணுத்தது.

= முற்றும் =