புத்தக மனிதர்கள்

சிரித்தபடியே சொன்னான். 'நீ இன்னும் கடக்க வேண்டிய எல்லைகள் எவ்வளவோ இருக்கின்றன ' என்று. தலையாட்டியபடியே 'அந்த எல்லைகளை அறிமுகம் செய்து வை' என விடைபெற்று வந்துவிட்டேன்..

வரும் வழியெங்கும் அதைப் பற்றியே அசைபோட்டேன். நான் இதுவரை எண்ணியவை குறுகிய எல்லைகளை கொண்டதா? எனது வாசிப்புத்தளம் இன்னும் விரிவடையவில்லையா? அவன் சொன்ன அந்த கடக்க வேண்டிய எல்லைகள் எவை? இந்த பத்து வருடத்தில் நான் இன்னும் சிறுபகுதிக்குள்ளே நின்று கொண்டுதான் சுற்றி வந்திருக்கிறேனா? ஏன் எனக்கு தெரிந்த யாரும் என்னிடம் இதுபற்றி சொல்லவில்லை. சொன்னால் அவர்களுக்கு இணையாக நானும் வளர்ந்து விடுவேனா? அல்லது அவர்கள் சொல்லியும் அதற்கான தேடல் என்னிடம் இல்லாமல் இருந்ததா? இந்த விஷயத்தை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது..?ஒரே குழப்பமாக இருக்கிறதே. சரி அவன் நாளை சந்திப்பதாக சொல்லி இருக்கிறான். அவனிடமே கேட்டு விடலாம்.

மறுநாள் குறித்த நேரத்தில் அந்த சந்திப்பு நிகழ்ந்தது. ஒரு சிறிய ஆனால் கனமான பையொன்றை என்னருகில் வைத்துவிட்டு தன்னுடைய கால்சட்டையை லேசாக தூக்கிக் கொண்டு மணலில் அவன் சம்மணமிட்டு உட்கார்ந்து கொண்டான்..
நான் கால்களை நீட்டியபடியிருந்தது அவனுக்கு எரிச்சல் தரவில்லையென்று உணர்ந்தேன்..அவன் தந்த பையைத் திறந்து ஒவ்வொரு புத்தகமாக எடுத்துப் பார்த்தேன். இதுவரை நான் படிக்க வேண்டுமென துடித்துக்கொண்டிருந்த எழுத்தாளர்கள், இன்னும் சில கேள்விப்படாத படைப்பாளர்கள். நாவல்களாக, கதைகளாக,கவிதைகளாக கைகளில் கனத்துக் கொண்டிருந்தனர்.. அவனே ஆரம்பித்தான்..

ஒவ்வொரு எழுத்தாளர்களின் செல்வாக்கு பற்றியும், அவர்களின் பின்புலம் பற்றியும் சொல்லிக் கொண்டே வந்தான். அதுமட்டுமன்றி அந்த புத்தகங்களின் ஒரு சிறு சாராம்சத்தையும் பகிர்ந்தான். நான் விழிவிரிய
ஆச்சர்யத்துடன் அவன் கண்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. இவ்வளவு நாள் இவனைப் பற்றி அறியாமலிருந்து விட்டோமே என்ற ஏக்கத்தை தூவியபடி இருந்தது அவன் பேச்சு.

அவனிடம் கேட்பதற்கென்று சேர்த்து வைத்திருந்த கேள்விகளுக்கும் அவனது வார்த்தைகள் பதில் சொல்வதாக இருந்தன. அந்த பையை வீட்டுக்கு கொண்டு வந்து எனது அறையெங்கும் பரப்பி வைத்துக் கொண்டு ஆச்சரியங்களோடு பார்த்திருந்தேன். எவ்வளவு மிகப் பெரிய எழுத்தாளர்களெல்லாம் இன்று என்னோடு. நினைக்க நினைக்கப் பிரமிப்பும், இவற்றை எப்போது படித்து முடிக்கப் போகிறோம் என்ற மலைப்பும் தோன்றியது.

ஒவ்வொரு புத்தகங்களையும் எடுத்து லேசாகப் புரட்டி பார்த்து விட்டு பக்கத்திலேயே வைத்தபடி இருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் எனது அறையெங்கும் பரவி இருந்த புத்தகங்கள்.. என்னை சுற்றி அடுக்கப் பட்டிருந்தது போல இருந்தன.. ஒவ்வொரு எழுத்தாளர்களிடமும் மிக நெருங்கிய நட்பை பெற்று விட்டேன்.. இப்படியே நாட்கள் நகர்ந்து போனது...நான் புத்தகங்களுக்கிடையில் ஊர்ந்து கிடந்தேன்..தீராத தாகத்துடன் வரிகளை வலிகளை விழுங்க கற்றுக் கொண்டு விட்டேன் ..அந்த அறையை விட்டு வெளியே எங்கும் நகர்ந்த பாடில்லை..யாரும் என்னைதொந்தரவும் செய்யவுமில்லை.. பூட்டப்பட்ட அந்த அறையின் ஜன்னல் வழியே வெளியே யாரவது முக்கியமான நபர்கள் எங்கள் வீட்டிற்கு வருகிறார்களா? என்று பார்த்துக்கொள்வதோடு சரி...

ஒரு கட்டத்தில் புத்தகங்களின் பக்கங்களில் குடியேற ஆரம்பித்தேன்.. சில தாள்களோடும் ..சில எழுதுகோல்களோடும் .. குறிப்புகள் எடுக்க ஆரம்பித்தேன். அந்த குறிப்புகள் ஒரு பக்கம் தாள்களாக பரவி ஒரு குவியலை உருவாக்கி இருந்தது. இப்போது புத்தகங்கள் தன் எடையை இழக்க ஆரம்பித்தன.. நான் புரட்டிப் படித்த புத்தகங்கள் காற்றில் மிதந்தன ஒரு காகிதத்தைப் போல.. இப்படியே நான் படித்த புத்தகங்கள் அந்தரத்தில் காகிதத்தை போல மிதக்க .. நான் எடுத்த குறிப்புகள் தரையோடு தரையாய் கிடந்தன..
புத்தகங்களோடு படுத்துக் கிடந்த இரவுகளில் பசியறியாது.. உடல் இயக்க வெளிப்பாடுகள் ஏதுமின்றி இருந்தது ஆச்சரியமாய் இருக்கிறது.. ஒருவேளை அந்த கதைகளில் வரும் கதாபாத்திரங்களோடு நானும் உண்டு , கழித்து ,ஊர் சுற்றியது காரணமாய் இருக்கலாம்..

சில நாட்கள் கழித்து எனக்கு புத்தகங்கள் பரிசளித்தவன் வந்தான்..என் அறையைத் திறந்து மூடினேன்.. உள்ளே வந்து பார்த்தவன் வியந்துபோனான்.. அப்போது அவன் தந்திருந்த புத்தகங்கள் காற்றில் மிதப்பதை விட்டு ஒவ்வொன்றாய் தரையில் விழ.. எனது குறிப்புகள் இப்போது அந்தரத்தில் மிதக்க ஆரம்பித்தன..
அவன் வேறு புத்தகங்கள் ஏதாவது கொண்டு வந்திருக்கிறானா என்றுக் கேட்க அவன் நூலகத்திலிருந்து வந்ததாக ஒரே ஒரு புத்தகத்தை நீட்ட அதையும் வாங்கி அவசர அவசரமாக பிரித்துப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.. எனது தாகம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்ததேயொழிய சற்றும் அடங்கவில்லை. எனது நாட்கள் இப்படியே நகர்வதை அருகிருந்து பார்த்த அவன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். இப்படியே விட்டால் நான் பைத்தியமாகி விடுவேனென்று அவனிடம் என் வீட்டில் உள்ளவர்கள் சொல்ல அவன் அந்த முடிவை எடுத்திருக்கக் கூடும்..

அடுத்த சில நாட்களில் அவனுக்கும் எனக்கும் திருமணம் செய்துவைத்துவிட்டனர். திருமணம் குறித்துப் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளாத நான் அப்போதும் புத்தகக்குவியல்களுக்கிடையில் ஒரு சில அச்சிடப்படாத புத்தகமாய் கிடந்தேன்.
தீராத தேடலுடன் படித்தபடி இருந்த என்னை தான் படிக்கப் போவதாக சொன்னான். அதிர்ச்சியுடன் நிமிர்ந்த போது எதையும் கண்டு கொள்ளாதவனாக வேக வேகமாக புரட்டினான்.

அந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு நான் எதையும் படிப்பதே இல்லை. எங்கேயாவது எழுத்துக்கள் தெரிந்தாலே எரிச்சலைடைந்தேன். என் பார்வையிலிருந்து எழுத்துகள் ஓடி ஒளிய வேண்டும் என விரும்பினேன். வீட்டிற்கு வாங்கி வரும் பொருட்களைச் சுற்றி இருக்கும் தாள்கள் கூட கடுங்கோபத்தை உண்டாக்கின. அவன் தொடர்ந்து மூன்று நான்குமுறை என்னைப் படித்திருந்தான்.

ஒருநாள் காற்று எதிர்திசையில் வீசியது. எனக்கு சாதகமான காற்றோடு கைகோர்த்துக் கொண்டு அவனைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன். அப்போது அவனுக்குள் இருந்து சில வெள்ளைத் தாள்கள் பிரசவமாகின. தீருமட்டும் என் மைகொண்டு அவற்றில் எழுதினேன். ஒருகுட்டிப் புத்தகம் தயாராகி வெளிவந்தது. இப்போது அந்தக் குட்டிப்புத்தகம் என்னையும், அவனையும் தன் சிறுகண்களால் ஏறிட்டுப் பார்த்து, தானாகவே தத்தி நடந்து அருகே வருகிறது. நானும் அவனும் மாறி மாறி படிக்கிறோம். சில சமயம் சேர்ந்தும் படிக்கிறோம். படிக்கப் படிக்க தினமும் அதிகரித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன அந்த குட்டிப் புத்தகத்தின் பக்கங்கள்.