அன்புள்ள நியந்தாவுக்கு 2
என்ன ரெம்ப பிசியோ.....
இல்ல.... அப்படி இல்ல....
என்ன அப்படி இல்ல..... உனக்கு என்ன பிடிக்கல...
நான் அப்பிடி சொன்னேன்னா....
இல்ல....நீ முதல் மாரி இல்ல....
இல்ல... நான் எப்பவும் இப்படித்தான்.... இருக்கேன்....
ஆமா..... பொய்யா இருக்க...
நான் என்ன பொய் சொன்னேன்....
தெரில....
ஹே... என்ன இது.... இப்ப என்ன தான் உன் ப்ரொப்லெம்...
இனி என்கிட்டே பேசாத.....
இப்ப நான் என்ன பண்ணனும்....
பேசாத...... நான்தான் லூசு....
இனி என்ன டைப் பண்ணுவதென்று தெரியாமல் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்........ நியந்தா......
நியந்தா,
அவள் என் தோழிதான்..... பெயர்... மீனலோச்சனி.... சிங்கப்பூரில் இருக்கிறாள். ஒரே ஒரு முறை தான் பார்த்திருக்கிறோம்.... அவளுக்கு என் மீது தீராத அன்பு. அது மட்டும் எனக்கு தெரியும்.... ஆனால் அவளின் ஆழ்மனம் எப்படி இயங்குகிறது என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.. நான் புரிந்து கொள்ளவும் முயன்றதில்லை....
தாமரை இலையில் நீராக கூட இல்லாமல் போவது தான் எனது தூரம்.... பயணங்களை மட்டுமே நான் ஆராதிக்கின்றேன்..... இலக்கை அல்ல.... கனவுகளின் கைப்பிடி தூரம் கூட தூக்கத்தில் வானம் துளையிட்ட சிறகுகளின் அலகாக என்னை அச்சுறுத்துவதாக எனக்கு நானே ஒரு கபட நாடகம் போட்டுக் கொள்ளும் மேடையின் முகமூடியை அவள் கிழிப்பதாகவே ஒரு பொருமல் எனதெங்கும்....
சரி சரி..... இப்படித்தான்.. ஒரு தொடர்ச்சியின் தொடர்பில் வேறு வேறு சிந்தனைக்குள் பயணிப்பதே எனது மூளையின் பிறழ்வு...... நான் உன்னுடன் பேசுவதற்காக தான் ஒரு ரூபாய் காயின் பூத்தைத் தேடிக் கொண்டு இருக்கிறேன்..... எனது மஞ்சள் நிற பைக்கில்.....
இப்போதெல்லாம் விரல்கள் இருப்பதே அலைபேசியை ஆராய்வதற்குத்தானோ.....!
அதோ அங்கு ஒரு சிவப்பு பெட்டி வாய் திறந்து கிடக்கிறது.....
கவிஜி
*நியந்தா தூரத்தில் இல்லை......
