துளிப்பாக்கள் _ குமரேசன் கிருஷ்ணன்
மரத்தை ரசிக்கும் நொடியில்
மனதுள் நுழைகிறது
கிளையில் வந்தமர்ந்தப் பறவை.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
பல்லியின் பிடியிலிருந்து
தப்பித்துவிடுகிறது
தும்பியின் இறகு மட்டும்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
காற்றின் வரவிற்காய்
தவமிருக்கிறது
அலைபாயும் மனம்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
வெறுமையாய் இருந்த மனதுள்
தூவானமிட்டது
இறகு உலர்த்தும் நாரையொன்று.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
நிலவு வராத நேரத்தில்
பறவைகளை ரசித்தபடியே
உண்கின்றன குழந்தைகள்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
கரையும் காகத்திடம்
யார் உரைப்பர்
நான் வீடு மாறியதை.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
அந்தி மஞ்சள்
ஞாபகமூட்டுகிறது
அவள் வெட்கத்தை.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
தங்கத்தில் கடவுள்
தங்க இடமின்றி
ஏழைப்பக்தன்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
கோமணத்தை இறுக்கிக்கொள்
கலர்க்கலராய் வருகிறது
கரைவேட்டிகள்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
சன்னலோரக் காட்சியை
ஓவியமாக்குகிறது
உணவுக் கொறிக்கும் அணில்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
கோயில் சென்று திரும்புகையில்
கூடவே வருகின்றன
அம்மாவின் ஞாபகம்.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
குமரேசன் கிருஷ்ணன்.
