தொடரும்

அவசரமாக அலுவலகம் கிளம்பிக்கொண்டிருந்த கண்ணாயிரத்தைத் தடுத்து நிறுத்தியது அந்தத் தந்தி. தந்தியின் வரிகள் அவரைத் தடுமாற வைத்தன.
‘மல்லிகாவின் நிலைமை மோசமாக இருக்கிறது .உடனே கிளம்பி வரவும்‘ படித்தவரின் இதயம் ஒரு விநாடி நின்றுவிட்டது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
‘என்னவாயிற்று ? ஐயோ! என் அருமை மகளுக்கு என்னவாயிற்று’ மனம் அழுதது .ஆறுதல் கூற ஆள் துணை அற்றவர் .ஆமாம் ! மணிகளை ஈன்ற மனைவி மண்ணோடு மண்ணாகி விட்டாள். சுற்றங்களும் தூரத்தே சென்று பதுங்கிக் கொண்டன..
வருத்தம் வாழ்க்கையின் அங்கம். அதை ஒதுக்கி வைப்பது இயலாது.
பெட்டியைத் திறந்து இருந்த பணத்தை அள்ளி பையில் திணித்துக் கொண்டார்.
ஓட்டமும் நடையுமாக பேரூந்து நிலையத்தை அடைந்தார். புறப்படுவதற்குத் தயாராக புலம்பிக்கொண்டு நின்ற பெங்களூரு பேரூந்தில் ஏறிக் கொண்டார்.முக்கி முனங்கி பேரூந்து நிலையத்தை விட்டு வெளியே வந்த பேரூந்து, வேகம் எடுக்கத் தொடங்கியது.
உள்ளம் துடித்தது .வேதனை உணர்வுகள் அவரது உடலை குலுக்கிப் போட்டது. அசைவற்று அமர்ந்திருந்தார். அவரது உள்ளத்தில் தொலைந்த கால எண்ணங்கள் துரத்திக் கொண்டு வந்தன.
இலட்சங்கள் இல்லை.ஆனால் இலட்சுமிகரமான மனைவியால் இல்லறம் இனித்துக் கொண்டு இருந்தது
இனிமையில் பிறந்த மழலை. மகிழ்ச்சிக்கு எல்லையே இல்லை. முத்தாகப் பிறந்த மகளைச் சொத்தாக எண்ணி சீராட்டி, தலாட்டி வளர்த்தார். இடைவெளி விட்டே, இரண்டாம் கருவை சுமந்து கொண்ட மனைவி, மகனாய் அதனைப் பெற்றெடுத்தாள். மகிழ்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றார். மகனை அள்ளி எடுத்து, ஆனந்த கண்ணீர் விட்டார்.
‘என்ன வேதனை ? எங்கிருந்து வந்தது, இந்தச் சோதனை. மலர்ந்த மலரின் மணத்தை நுகர முடியாமல் தாய்மை தலை சாய்ந்து விட்டது.,கலங்கி விட்டார் கண்ணாயிரம். கருத்தொருமித்த கண்ணாள் மண்ணாகி விட்டாளே ? இதயத்தை யாரோ பிடுங்கிக் கொண்டு சென்று விட்டது போல் துடித்தார்.
துடித்தவர் மயங்கி விழுந்தார். துணையென வந்தவர்கள் அவரை சுய நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தனர். மழலைச் செல்வங்களை அவர் கண்முன்னே காட்டி, அவரது கடமை எதுவென உணர்த்தினார்கள். உண்மை உரைத்தது.
‘ஐயோ செல்வங்களே...என் கண்ணை இழந்துட்டேனே.. உங்களை எப்படி கரை சேர்ப்பேன் ‘ கண்களில் அருவி கொட்டியது. கண்ணீர் வற்றியதும். துயரத்தின் சுமை சற்று குறைந்தது . வாழ்க்கையின் முடிவு இதுவல்ல என்பதை உணர்ந்தார். மலர்கள் விதையாகி, மரமாகி, மரங்கள் மலர்களை மலர்வித்து, மலர்கள் வித்தாகி, வித்துக்கள் மரமாகி ...இது ஓட்டம். நிற்காது. நிற்கக் கூடாது...நின்றால் உலகம் இல்லை அல்லவா ?
காலங்கள் கரைந்தன. கண்மணிகள் வளர்ந்தன. பாசத்தின் வலைபோட்டு, பரிவோடு வளர்த்து வந்தார். அம்மாவின் அன்பு இல்லையே எனும் ஏக்கம் வந்துவிடாமல் இருக்க எல்லாமே தானானார். அம்மை அப்பன் ஆனார்.
பெண்ணின் இலக்கணம் பெற்றவள். தன் கண்ணின் கருமணி போன்றவள்...இல்லறம் காண நல்லான் ஒருவனை நாளெல்லாம் தேடினார். வல்லவனா? நல்லவனா ? பெண்ணைக் கண்கலங்காமல் வைத்துக் காப்பாற்றக் கூடியவனா ? என்றெல்லாம் அலசி ஆராய்ந்தார். எல்லாம் சரியென தோன்றிய பின்பே மணநாள் குறித்தார்.
மணமும் முடிந்தது.. விடைபெற்றுச் செல்ல மகளும் மருமகனும் வந்தனர். மகளின் கண்களில் பாசத்தின் ஊற்று பொங்கி நின்றது.பக்கத்தில் புது மலர்களின் மணத்தில் மயங்கிய மாப்பிள்ளை.
‘மாப்பிள்ளை ! மனைவிக்கு கணவன்தான் உலகம். என் பாசத்தை கொட்டி வளர்த்த பொண்ணு.. பங்கம் வராமல் பார்த்துக்கோங்க...’ என்றார் கண்ணாயிரம்.
தலையை ஆட்டினார் மாப்பிள்ளை. கண்ணாயிரம் கையில் அடித்து சத்தியம் செய்துவிட்டு, மனைவியை அழைத்துக் கொண்டு பெங்களூரு சென்றார்.
மகனும் படித்து முடித்து, வேலையும் பெற்று மும்பாயில் வாழத்தொடங்கினான். தனியாய் இருப்பவன் தடுமாறக் கூடும் என்று தளிர் கொடி ஒன்றை துணையாக்கி வைத்தார். மனைவியின் கைப்பாவை என ஆகிப்போனதால், தந்தையின் பாசம் மறந்தான். மகனின் கடமை எது என்பதையும் மறந்து போனான். வருகை குறைந்தது கண்ணாயிரம் புரிந்து கொண்டார். நன்றாய் இருப்பதாய் வந்தவர்கள் சொல்லக் கேட்டு மகிழ்ச்சி அடைந்து கொண்டார்.
மகளுக்கும் மகன்கள் பிறந்தனர். மாப்பிள்ளையின் வருவாய் குறைவினால் , அவர்தம் வசதி குறைந்தது. சமாளிக்க முடியாமல் தடுமாறினார் மாப்பிள்ளை. தவித்துப் போனாள் அருமை மகள். பதைத்துப் போன கண்ணாயிரம் , சென்ற போதெல்லாம் அவர்கள் தேவைகளை நிறைவேற்றி வைத்தார். பேரன்களிடம் பாசம் காட்டினார்.
‘தாத்தா ‘ என்று தாவிடும் அவர்களை அள்ளிக் கொள்வார். பாசத்தைப் பிசைந்து உணவாக ஊட்டினார். இல்லையே என்று ஏங்கிப் போய்விடக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தார்.
சிறுகவே உணர்ந்தார், மருமகன் வழியில் மாற்றங்கள் இருப்பதை. இனித்த குடும்பத்தில் கசப்பு தோன்றிட இன்னல்கள் புகுந்தன. பொறுப்பினை மறந்தவன், போக்கிரி ஆனான். பொல்லாத புத்தியால், புழுதியாய் கிடந்தான். தேரோட்டமாய் நகர்ந்த வாழ்க்கை, போராட்டக் களமானது.
குடித்துவிட்டு வந்தவன் வீட்டில் குழப்பங்கள் செய்தான். மனைவியின் மனதை தீய, கொடிய வார்த்தைகளால் குத்திக் கிழித்தான். மலரின் உடலை விரல் நகத்தால் கிழித்தான். குழந்தைகள் கொடுமையினால் குழப்பம் கொண்டன. குழப்பத்தில் ஏற்பட்ட பயத்தால் அழுத குழந்தைகளை காலால் எட்டி உதைத்தான். ஏச்சும் பேச்சும், அடியும் ,உதையும் வாடிக்கை ஆகிப் போனது.
நொந்து போனார் கண்ணாயிரம். கொடுமைகள் கண்டு பதைத்தவர், மகளைத் தன்னுடன் வந்து விடும்படி அழைத்தார். ‘கொடுமையே ஆனாலும் , குடித்தனம் தானே மங்கைக்கு மகிமை! கல்லோ, புல்லோ,மண்ணோ,குடிகாரனோ அவன்தானே என் கணவன் ‘ என்றவள் கூறிட, நெஞ்சம் வெடித்தது. கிளியை வளர்த்து குரங்கு கையில் கொடுத்து விட்டோமே என்று புலம்பினார். நிம்மதி இழந்தார். காலந்தான் கடந்தது எனினும் கண்ணீர் நிற்கவில்லை. அதுதான் இன்று தந்தியாக வந்துள்ளது.
பெங்களூரு சென்றவர் கண்ணில் பட்டது, உயிரற்ற மகளின் சடலமே! பொங்கி அழுத பேரன்களை நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டார். மகளின் உடலை மண்ணில் மறைத்துவிட்டு, இளம் மொட்டுக்களைத் தன்னுடன் அழைத்துக் கொண்டார்.
‘மருமகனே ! கொடுமையால் உங்கள் மனைவி அழிந்துவிட்டாள். அவள் விட்டுச்சென்ற இந்த இளம் மொட்டுக்களையாவது, கொடுமை எனும் நோய் படாமல் வளர்க்க விரும்புகிறேன். தயவு செய்து முடியாது என்று சொல்லி விடாதீர்கள் ‘ என்றார் கண்ணாயிரம்.
மனைவியின் மரணம் அவன் மனதை மாற்றியதா ? இல்லை பிள்ளைகளின் எதிர்காலம் முக்கியம் எனும் எண்ணம் அவனை மாற்றியதா ? தெரியவில்லை! மௌனமாக தலையினை அசைத்தான்.
பேரூந்தில் பேரன்களுடன் ஏறி அமர்ந்த கண்ணாயிரம் நினைத்துப் பார்த்தார். மகளையும், மகனையும் வளர்த்து ஆளாக்கி கடமைகள் முடிந்து விட்டதாக தன் மனைவியின் புகைப்படத்தின் முன்னால் அன்று சொன்னது தவறு.. தன்னோட கடமை இன்னும் முற்றுப் பெறவில்லை...தொடர்கிறது...
*