நிம்மதியான உறக்கம்

மேடு பள்ளம் உள்ளதுதான் வாழ்க்கையாம்!!
வாழ்கை முழுதும் மேடாகிவிட்டால்,
மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க முன்னேறலாம்!!
அதுவே
வாழ்கை முழுதும் பள்ளமாகிவிட்டால்
சுலபமாக சரிக்கிக்கொண்டே முன்னேறலாம்!!

ஆனால்..
என் வாழ்கை முழுதும்
குழியாகவே தென்படுகின்றனவே!!

ஒவ்வொன்றும்..
பாதாளக் குழிகள்!!
அவற்றில் தவறி விழுகிறேன்..
மீண்டும் எழுகிறேன்..
மீண்டும் விழுகிறேன்..
மீண்டும் எழுகிறேன்..
மீண்டும் விழுகிறேன்..
மீண்டும் எழுகிறேன்..
இறுதியில்..
நொந்துப் போகிறேன்!!

எவனோ ஒரு பாதாசாரி...
என் வாழ்கை முகவரியை,
விதியிடம் சொல்லிவிட்டானோ?
என் தலை எழுத்தையே வந்து தட்டுகின்றதே?

பல நேரம் நினைத்ததுண்டு..
என் வாழ்வில் உள்ள பாதாளக் குழிகள்,
என் பிரேததத்தை விழுங்கும் சவ குழிகளாக மாற்றம் கண்டால்??
ஒரே குழியில் விழுவேன் அல்லவா?

ஆனால்..
அம்முறை ஒரு மாற்றமுண்டு!!
ஒரே குழியில் விழுவேன்
பிறகு எழவே மாட்டேன்!!
யாரையும்,
எதையும்,
நினைத்து வருந்த வேண்டி இருக்காது!!
யாரோ..,
எவரோ..,
என்னை நினைத்து வருந்துவர்!!
என்னை அடித்துக் கதறி அழுதால்ம்...
எனக்கு வலிக்காது!!

உடல் வலியைக் காட்டிலும்..
மன வலி.. பயங்கரமானது!!
சில கூர்மையான வார்த்தைகள்,
ஈட்டிப்போல் வந்து..
இதயத்தைக் கொந்தி எடுக்கும்போதும்,
பலர் ஏளனமாய்ப் பார்க்கும்போதும்,
சிலர் கைகொட்டிச் சிரிக்கும்போதும்,
இன்னும் சிலர் கேள்விக் கனல்களைத் தொடுக்கும் போதும்,…
வலிக்குமே என் மனம்!! -அதை..
எப்படிச் சொல்வது?
தாங்க முடியாத வலிகள் அவை!!

மனம் வலிக்கும் போதும்,
மானம் விலகும் போதும்,
மரணத்தை எட்டிப்பிடிக்க ஏக்கம் அதிகமாகும்!

ஏ.. மரணமே..
யாரும் அழைக்காமலே செல்கிறாயே..
ஒரே ஒரு முறை நான் அழைத்தக் குரலுக்கு ஓடி வா..
நிம்மதியான உறக்கம் தேவை எனக்கு!