என் நினைவுகளின் நிழல்கள் உன்னைச்சுற்றியே
உன் விழிகளின்
வழியில் விழுந்தேன்
கண்பார்வையில்
என்னை சிதைத்து
சிறுபிசிரில்லாமல்
உன்பார்வையாலையே ஈர்த்துக்கொண்டாய்.
உன்
மல்லிகை சூடிய
கூந்தலால்
பௌர்ணமி சூடிய
இரவை
பகலிலும் நினைவுபடுத்தினாய்.
உன்
அழுகையில்
அடைமழையின்
முதல் துளியை காணவைத்தாய்.
நிலம் தேடியே
மோதும்
கடல் அலைகளாய்
என் உயிர்
உனைத்தேடியே
அலைவதைத்தடுக்க முடியாமல்
தவித்தேன்.
எதனலோ ?
என் கனவிலும் வந்தாய்
கண் இமைகளில் நிறைந்தாய்
கலைக்கக்கூட முடிவதில்லை
நினைவில்லாத என்னிலும்
உன் பிம்பம் நிலையாய்
பதிந்ததால்.
காரணமின்றி
அழுதாய் சிரித்தாய்
அதற்க்கெல்லாம் காரணம்
நானே என்றாய்,
முடிவாய் தெளிவாய்
குழப்பினாய்
தெளியாமல் தவிக்கிறேன்
உன் அன்பின் பிழையால்.
என்றுமே மறக்க நினைப்பதில்லை
என் மனம்,
உன் நினைவுகளை.
என் நினைவில் அல்லடி நீ
என் நிலையான நினைவே நீ தானடி...
