எட்டு வகையான தனிமை
கலை விமர்சகர் ஒகுமுரா, 'எட்டு வகையான தனிமை இருக்கிறது’ என்கிறார்.
1. துறவியின் தனிமை... அதாவது, உலகில் இருந்து விரும்பி தன்னைத் துண்டித்துக்கொண்டு இச்சைகளைத் துறந்து வாழும் தனிமை.
2. நோயாளியின் தனிமை. உடல் நலிவுற்று நடமாட முடியாத நிலையில் உருவாகும் தனிமை. ஏக்கமும் நிராகரிப்பும் கொண்ட தனிமை அது.
3. காதலின் தனிமை. தனித்திருக்கும் காதலனோ காதலியோ அடையும் தனிமை அது. கற்பனையில் சஞ்சரிப்பதும் கனவு காண்பதும் தனிமையை வெறுப்பதும் இதன் இயல்பு.
4. போர் வீரனின் தனிமை. யுத்தக் களத்தில் அல்லது எல்லையில் ஒற்றை மனிதனாகச் சமரை எதிர்நோக்கிக் காத்திருக்கும் தனிமை. என்ன நடக்கப் போகிறது எனத் தெரியாத பதைபதைப்பு. தன்னை முழுமையாக ஒப்படைத்துக்கொண்ட மனதின் தனிமை அது.
5. முதியவரின் தனிமை. இது வாழ்வின் ஒரு நிலை. வாழ்வியல் கடமைகளைச் செய்து முடித்த பிறகு உருவாகும் தனிமை அது.
6. கவிஞனின் தனிமை. இயற்கையை நாடுவதும், கலைகளைத் தேடிச் செல்வதும், அதில் தன்னைக் கரைத்துக்கொள்வதுமான தனிமை.
7. அரசனின் தனிமை. எப்போதும் தன்னைச் சுற்றி ஆள்கூட்டம். தனக்கு என ஓர் உலகம் கிடையாதா என ஏங்கி உருவாக்கிக்கொள்ளும் பிரபலங்களின் தனிமை.
8., கைதியின் தனிமை. அது ஒரு தண்டனை. ஞாபகங்கள் மட்டுமே துணை. அதுவும் தூக்குக் கைதியாக இருந்துவிட்டால், சாவை எதிர்நோக்கிக் காத்திருக்கும் வலியுடன் கூடிய தனிமை அது. இப்படி எட்டு வகையான தனிமை இருக்கிறது எனச் சொல்கிறார் ஒகுமுரா.
இதற்கு மேல் ஒரு தனிமையைப் புதுமைப்பித்தன் சொல்கிறார்.
அதுதான் 'பட்டணத்துத் தனிமை’. இந்தத் தனிமை தனிநபரின் தனிமை அல்ல. ஊரின் சுபாவம் என எடுத்துக்கொள்ளலாம்.
ஆதாரம்: எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் இந்திய வானம் 2, ஆனந்த விகடன் - 26 Aug, 2015
