மொழிகள் – ஒரு கேள்வி ------எழுத்துச் சீர்திருத்தம் ----------படித்தது நம் சிந்தனைக்கு

மொழிகள் – ஒரு கேள்வி

பெருமதிப்பிற்குரிய ஜெமோ.அவர்களுக்கு,

வணக்கம்.

இன்றைய ‘அகாலக்காலம் – கடிதங்கள்‘ கட்டுரையுடன் இணைத்துள்ள தினமணி நாளிதழில் உள்ள செய்தியில் எழுத்தாளர் சா.கந்தசாமி அவர்கள் “உலகத்தில் ஏழாயிரம் மொழிகள் இருப்பதாக கணக்கிட்டிருப்பதாகவும்,அதில் இரண்டே இரண்டு மொழிகள் தான் இடையறாமல் பேசப்படும் மொழியாகவும்,எழுதப்படும் மொழியாகவும் உள்ளன அதில் ஓன்று தமிழ் மற்றொன்று சீனம்“ என்று கூறியிருக்கிறார்.”

எனது எளிய சந்தேகம் இதில் ஆங்கில மொழி சேர்த்தி கிடையாதா?,இத்தகவல்கள் எல்லாம் நன்கு ஆராய்ந்து நிறுவப்பட்டதா? அல்லது இவர்களின் அனுமானமா?.



அன்புடன்,



அ .சேஷகிரி.





அன்புள்ள சேஷகிரி,



இதை அவர் சொல்லியிருப்பாரா, சொன்னால் என்ன பொருளில் சொல்லியிருந்தார் என்றெல்லாம் தெரியாது. பொதுவாக சா.கந்தசாமி தவறாக ஒன்றும் சொல்பவர் அல்ல. சொல்மேல் கட்டுப்பாடு கொண்டவர்.



பொதுவாக நாளிதழ்களில் ஒர் எழுத்தாளரோ அறிஞரோ பேசியதாக வரும் எந்தக் கருத்தையும் நாம் அவர் சொன்னதாகக் கருதக்கூடாது. அது அந்த நிருபருக்குப் புரிந்தது, அல்லது அவருக்கே சொந்தமாகத் தோன்றியது, அவ்வளவுதான். அடிப்படை வாசிப்பும், சமகாலக் கருத்துக்கள் பற்றிய பொதுவான அறிமுகமும் கொண்ட செய்தியாளர்கள் தமிழ்நாட்டில் மிகமிகமிகக் குறைவு.



இங்கே அத்தனை உரைகளும் ஓரிரு வரிகளே வெளியிடப்படுகின்றன. ஒருவரின் உரையில் வாகான ஒரு வரி கிடைக்குமா என்றே செய்தியாளர்கள் கவனிப்பார்கள். அவர்களே எழுதியும்விடுவார்கள். நிகழ்ச்சி ஒருங்கிணைப்பாளர்களே எழுதிக்கொடுத்தால் கொஞ்சம் பொருத்தமாக அமையும்.



மலையாள ஊடகங்களில் இலக்கியநிகழ்ச்சிகளுக்கு இலக்கியமறிந்தவர்களையே அனுப்புகிறார்கள். முக்கியமான பேச்சுக்கள் அனேகமாக முழுமையாகவே நாளிதழில் வெளிவரும். நான் கேரளத்தில் பேசிய அனைத்து உரைகளும் முழுமையாக , அதாவது நாளிதழின் அரைப்பக்க கட்டுரை அளவுக்கு, வெளியாகியிருக்கின்றன. அவற்றில் ஒரு முழுமை இருக்கும். ஒற்றைவரிகள் அந்த ஆசிரியரே சொன்னவை ஆனால்கூட அவருடைய கருத்து அல்ல.

*



மொழிகளைப்பற்றி எவர் வேண்டுமென்றாலும் எதை வேண்டுமென்றாலும் சொல்லலாம். ஏனென்றால் மொழிகள் பெரும்பாலும் இன,நாடு,தேசிய அடையாளங்களாக இன்று உருமாற்றம் அடைந்துள்ளன. அரசியல் கருவிகளாகியுள்ளன. ஆகவே மதங்களைப்போலவே அவற்றையும் புறவயமாக ஆராயமுடியாது, எந்தக்கூற்றும் எவரையேனும் புண்படுத்தும் என்னும் நிலை இன்றுள்ளது.



உலக அளவில் அறிவுத்துறைக்குள்கூட மொழிகளை மதிப்பிடுவதற்கும், ஆராய்வதற்கும் திட்டவட்டமான அளவுகோல்கள் இல்லை. ஆகவே ஏதேனும் ஒருவர் எங்கேனும் சொன்ன ஒற்றைவரியை மேற்கோள்காட்டி எதை வேண்டுமென்றாலும் வாதிட்டு நிறுவமுயலலாம். அது அறிவை வீணடிப்பது மட்டும்தான்.



ஒரு காலகட்டத்தில் பொதுவாக ஏற்கப்பட்ட மொழியியல் அளவுகோல்களும் அவற்றின் அடிப்படையிலான பொதுமுடிவுகளும் அறிவுத்துறைக்குள் இருக்கும். அவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு, சிறிதளவு ஐயத்தையும் தக்கவைத்துக்கொண்டு, பொதுவிவாதத் தளத்தில் பேசுவதே மொழியியலாளர் அல்லாதவர்கள் செய்யவேண்டியது.



இந்திய அளவில் அதிகமானவர்களால் பேசப்படும் மொழிகள் முறையே இந்தி,தெலுங்கு,தமிழ். உலக அளவிலும்கூட ஏறத்தாழ வரிசை இந்த அடிப்படையில்தான்.



மொழிகளின் தோற்றம், வரலாற்றுகாலம், ஊடாட்டம் ஆகியவை பற்றி இங்கே அரசியல் சூழலில் பேசப்படும் எல்லா கருத்துக்களும் அறிவுத்துறைகளுக்குள் காலாவதியாகி முப்பதாண்டுகள் கடந்துவிட்டன



ஜெ
----------------

எழுத்துச் சீர்திருத்தம்

வணக்கம்.

‘மொழிகள் – ஒரு கேள்வி’ என்ற பதிவைப் படித்தபின் ரொம்ப நாட்களாக இருந்த சந்தேகத்தைக் கேட்கத் துணிகிறேன். ‘ஐவர் என்பதை அய்வர் என்றும் ஔவை என்பதை அவ்வை என்றும் எழுதவது சரியா?’ என்ற கேள்விதான் அது. எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் ‘ஔவியம் பேசேல்‘ என்ற கட்டுரையில் ‘எழுத்துப்போலிகள்’ என்று குறிப்பிட்டு இதற்கு பதில் அளிக்கிறார். இரண்டும் சரிதான் என்று தொல்காப்பியம் அனுமதிக்கிறது என்றார். குறளிலும் கவ்வை போன்ற வார்த்தைகள் கையாளப்பட்டிருப்பது உதாரணம். “மெய்யில் புழங்குவதா, அன்றிப் போலிகளில் புழங்குவதா என்பது அவரவர் தேர்வு.” என்பது சமாதானம் சொல்கிறார் நாஞ்சில் நாடன். தற்செயலாக படித்த எழுத்தாளர் கார்த்திக் புகழேந்தியின் பதிவு இதைப் பற்றிய கேள்வியை மீண்டும் எழுப்பிவிட்டது.

“மையம் -மய்யம்”

“…எழுத்துக்கள் உருவம் மாற்றுவது, குறிப்புகள் ஏற்படுத்துவது, புதிய எழுத்துக்களைச் சேர்ப்பது, என்பது போலவே சில எழுத்துக்களை அதாவது அவசியமில்லாத எழுத்துக்களைக் குறைக்க வேண்டியதும் அவசியமாகும்.

உதாரணமாக உயிரெழுத்துக்கள் என்பவைகளில் ஐ, ஒள என்கின்ற இரண்டு எழுத்துக்களும் தமிழ் பாஷைக்கு அவசியமில்லை என்பதே நமது வெகுநாளைய அபிப்பிராயமாகும்.

ஐ காரம் வேண்டிய எழுத்துக்களுக்கு ை, இந்த அடையாளத்தைச் சேர்ப்பதற்கு பதிலாக ய் என்ற எழுத்தை பின்னால் சேர்த்துக் கொண்டால் ஐ கார சப்தம் தானாகவே வந்து விடுகின்றது. உதாரணமாக கை என்பதற்குப் பதிலாக கய் என்று எழுதினால் சப்தம் மாறுவதில்லை என்பது விளங்கும்.

தமிழ் எழுத்துக்களில் மேலே குறிப்பிட்ட இந்தப்படியான சீர்திருத்தங்கள் எல்லாம் செய்யப்படுமானால் அப்போது தமிழில் மொத்த எழுத்துக்கள் 46ம் 7 குறிப்பு எழுத்துக்களும் ஆக 53 எழுத்துக் களில் தமிழ் பாஷை முழுவதும் அடங்கிவிடும்.

பாஷையின் பெருமையும், எழுத்துக்களின் மேன்மையும் அவை சுலபத்தில் தெரிந்து கொள்ளக் கூடியதாகவும், கற்றுக் கொள்ளக் கூடிய தாகவும் இருப்பதைப் பொருத்ததே ஒழிய வேறல்ல….”

-ஈ.வெ.ரா. பெரியார்
குடி அரசு தலையங்கம் 20.01.1935

இப்போது எழுத்துப்போலிகளின் புழக்கம் மிக அதிகமாகிவிட்டதை புத்தகங்களிலும் பத்திரிகைகளிலும் காண முடிகிறது. எனக்கு போலியில் புழங்குவதில் நாட்டமில்லை. அவற்றை எழுத்தில் காண்பதும் எரிச்சலூட்டுகிறது.

“தமிழில் உயிர் எழுத்துக்கள் 12, மெய் எழுத்துக்கள் 18, ஆக முப்பது. உயிரும் மெய்யும் புணர்ந்து, உயிர்மெய் 216 எழுத்துக்கள். ஆய்த எழுத்து எனப்படும் ஃ ஒன்று. எனவே, ஆக மொத்தம், தமிழ் எழுத்துகள் 247. இது பாலபாடம். மேலும், சில உச்சரிப்புகளைத் தமிழில் கொண்டுவருவதற்காக, ஏற்படுத்தப்பட்ட கிரந்த எழுத்துகள் க்,ஷ்,வ்,ஷ்,ஹ் எனும் ஐந்தும் பன்னிரு தமிழ் உயிருடன் புணர்ந்து, மொத்த கிரந்த எழுத்துகள் 65, அவற்றுடன் சிறப்பெழுத்து ஸ்ரீ சேர்ந்து ஆக 66.” என்கிறார் நாஞ்சில் நாடன். “53 எழுத்துக்களில் தமிழ் பாஷை முழுவதும் அடங்கிவிடும்.” என்றார் ஈ.வெ.ரா. இதெல்லாம் மொழிச் சீர்திருத்தமா? அவசியந்தானா?

“ஒரு காலகட்டத்தில் பொதுவாக ஏற்கப்பட்ட மொழியியல் அளவுகோல்களும் அவற்றின் அடிப்படையிலான பொதுமுடிவுகளும் அறிவுத்துறைக்குள் இருக்கும். அவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு, சிறிதளவு ஐயத்தையும் தக்கவைத்துக்கொண்டு, பொதுவிவாதத் தளத்தில் பேசுவதே மொழியியலாளர் அல்லாதவர்கள் செய்யவேண்டியது.” குறிப்பிட்டிருந்தீர்கள். இது மொழியியல் அளவுகோல்களும் அவற்றின் அடிப்படைகளையும் மாற்றுக்கொள்ளும் காலகட்டமா? ணா, னா, னை மாறியது போல இந்த மாற்றமும் நிகழத்தான் போகிறதா?

நன்றியுடன்

ஸ்ரீநிவாச கோபாலன்

***

அன்புள்ள ஸ்ரீனிவாசகோபாலன்,

தமிழில் வீரமாமுனிவர் காலம் முதல் ஏராளமான எழுத்துச்சீர்திருத்தங்கள் வந்துள்ளன. இன்னமும் வரும்.பொதுவாக இந்த எழுத்துமாற்றம் எல்லாம் உணர்வுத்தளத்தில்ம், நம்பிக்கை சார்ந்தோ பற்றுடனோ பேசப்படவேண்டிய ஒன்றல்ல என்பதே என் எண்ணம். அறிவார்ந்த , நடைமுறை நோக்கும் மரபறிவும் இணைந்த அணுகுமுறைதேவை.

எழுத்துக்கள் மாறிக்கொண்டேதான் இருக்கும். நான் படிக்க ஆரம்பித்தபின் மலையாள எழுத்துவடிவுகள் மூன்றுமுறை மாறிவிட்டன.மாற்றிப்பார்க்கலாம், சரியாக இருந்தால் வைத்துக்கொள்ளலாம். அதில் மொழியறிந்தோரின் தரப்பே ஓங்கி ஒலிக்கவேண்டும். தெருமுனை அரசியல்வாதிகள் பேசக்கூடாது. மொழியரசியல் அதை வழிநடத்தலாகாது.

மேலே குறிப்பிட்ட மாற்றத்தைப் பொறுத்தவரை அது தட்டச்சு, அச்சுக்கோப்பு காலத்தில் அன்றைய தேவையை உத்தேசித்து உருவாக்கப்பட்டது. அன்றே அது ஏற்கப்படவில்லை. இன்று அதற்கு எந்த மேலதிகப் பயனும் இல்லை. அதோடு அப்படி மாற்றப்போனால் தமிழில் உள்ள எல்லா சொற்களையும் மாற்ற முடியாது. ஏராளமான சொற்குழப்பங்கள் உருவாகக்கூடும். ஆகவே இன்று தேவையற்ற ஒன்று என்றே படுகிறது

உதாரணமாக ஐயன் என்பதை அய்யம் என்று எழுதலாம். காதுக்கு பெரிய வேறுபாடில்லை. ஆனால் தமிழில் ஐ என்னும் எழுத்தே ஒரு சொல். தலைவனைக் குறிப்பிடுகிறது. [என் ஐ முன் நில்லன்மிர் தெவ்விர் பலர் என் ஐ முன்னின்று கல்நின்றவர் – குறள்] ஐயை என்றால் தலைவியாகிய கொற்றவை. ஐயோ என்னும் அழைப்பு அதிலிருந்து வந்தது. தலைவனே என்னும் கதறல் அது. அய் என்றும் அய்யய் என்றும் அச்சொற்களைக் கையாள்வது தமிழின் அழகிய சொல் ஒன்றை அழிப்பது

மையம் என்பதை மய்யம் என எழுதலாம். ஆனால் தமிழில் மை என்னும் எழுத்து ஓர் பின்னிணைப்பாக ஆழ்ந்த பொருள் உடையது. ஒரு தொழில் அல்லது பொருள் ஒரு கருத்துருவமாக ஆவது மைவிகுதியினூடாக. உள்+ மை= உண்மை. பெண்+மை=பெண்மை. தன்+மை= தனிமை. மையம் அதிலிருந்து வந்த சொல். மையம் என்றால் ஒன்றிலுள்ள நுண்மை, அதன் கருத்திருப்பு.
எந்த மாற்றம் என்றாலும் அது பலதரப்புசார்ந்த சொல்லாடல்கள் வழியாக ,எந்நுட்பத்தையும் இழக்காதபடி, மெல்லமெல்ல நீண்ட கால அளவில் நிகழ்த்தப்படவேண்டும்.

ஜெ