மனோகரனும், அசோக்கும் அந்த "ஸ்வர்ண காட்"டிற்கு செல்ல ஆயத்தமானார்கள்

மனோகர் தன் அடுத்த கதைக்காக செல்வதாக காவல் துறையிடமும் வன துறையிடமும் அனுமதி வாங்கி கொண்டார் .

அசோக் தன் வேலைக்கு ஒரு மாத காலம் விடுப்பு தெரிவித்து விட்டு கிளம்பி வந்து கொண்டிருந்தான்


அந்த கிராமம் சேலம் உடையான் பாளையம் அருகில் நெடுஞ்சாலை பிரிவில் இருந்தது

"சார், இது மேல பஸ் போகாது,,, அந்த ஊருக்கு நடந்து தான் போகணும்"- தன் கடமைக்கு சொல்லி சென்றார் நடத்துனர்


மனோகரும், அசோக்கும் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தனர்

அவர்களை வரவேற்றது "ஸ்வர்ண காடு",,,,சரியான புழுதி மண்,,, அவர்கள் வந்த நேரமோ மதியான நேரம்

மேலும்

எல்லாம் முடிந்தது தனது திட்டத்தை அரங்கேற்ற ஆயத்தமானான் தினகரன்


"சார் எனக்கு பயமா இருக்கு சார்"- என்றான் வாட்ச்மேன்

"யோவ் ஏன் யா நீ வேற, போயா போய் அந்த கோணிப்பைய எடுத்துட்டு வா"

சப்தமிடாமல் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான் வாட்ச்மேன்

நாற்காலியில் அமர்ந்தது குடித்தான் தினகரன்,,, அருகில் விறைத்துப்போன பிணமாக ஜெனி


தினகரனின் அலைபேசி துடித்தது,,,,,,, எடுத்து காதில் வைத்தான்,,,,,,, சற்று நேரம் பேசிவிட்டு அணைத்தான்


போதையில் தள்ளாடியபடி ஜெனியின் பிரேதத்திற்கருகில் வந்தான்


கையில் கோணியோடு வாட்ச்மேன் நின்று கொண்டிருந்தான்

இப்போது தினகரன்

மேலும்

ராஜசேகரன் குடும்பத்தினர் உள்ளே நுழைந்தனர், கவிதா புது இடம் என்பதால் சற்று பதற்றத்துடன் இருந்தாள். அந்த இரு பெண்களும் வந்தனர் அதில் ஒருத்தி இதுதான் உன் மருமகளா பார்க்க அழகாகத்தான் இருக்கிறாள் ஆனாலும் பிச்சைக்காரி மாதிரி நகை எதுவும் போடாமல் உன் வீட்டுக்கு ஏற்றவள் மாதிரியே இல்லையே என்று வெறுப்பேற்றினாள்... அதிலிருந்து கவிதாவுக்கு புரிந்தது அத்தை எதுவும் பேசவில்லை, கூட இருக்கிறவள் தான் சகுனி மாதிரி வெறுப்பேற்றுகிறாள் என்று மனதிற்குள் நினைத்து அவளுடைய பேச்சைக்கேட்டு கண்களில் நீர் கசிய ஆரம்பித்தது ஆனால் அதை வெளியில் காட்டாமல் நின்றாள்................................



ராஜசேக

மேலும்