அன்பே உன்னில் விளைந்த நம் காதல் சே பா
உன் நடையில் பருவம் தவழ்ந்து
பொன்னிடையில் பொழுதும்
விடிகிறது...
பார்வையில் மேகத்தை உருக்கி
இமைகொண்டு மின்னலை
இழுத்தாய்...
சோகத்திலும் சுகத்திலும்
கண்ணீர் (நீர்) பொழிகிறது
மழைநீராய்...
கண்ணே!
நீ நடக்கும் வழியில்
என் விழிகொண்டு
விழித்திருப்பேன்
உன் வருகைக்காக!
பெண்ணே!
பெண்மை சுமந்த உன்னை
பொற்சிலை என்பதா?
இல்லை
பொக்கிஷம் என்பதா?
அன்பே!
நீ என்னை கடக்கும் நேரங்களில்
என்னில் தோன்றிய மின்சாரம்
தடைபட்ட தமிழகதிற்கு
தடையின்றி தந்திடுமோ!
உன்னை சந்தித்த கணங்களால்
உன் பின்பம் பதிந்த என் விழிகள்
மூட மறுக்கிறது நள்ளிரவிலும் ...
உன் சிணுங்களில் நான்
சிதறித்தான் போனேனடி
உன் கெஞ்சலில் நான்
சிறகொடிந்து போனேனடி ...
பெண்ணே!
உன்னைக் கண்ட நிமிடங்களில்
என் இதயம் படபடத்து
வார்த்தையின்றி புது
மொழியை கற்ப்பித்ததடி ....
நீ இல்லா நேரங்களில்
நூல் அருந்த காத்தாடியாய்
சுற்றி திரிகிறேன்
உன்னை காண...
அன்பே!
தணியாத தாகம் தந்து
உன் உள்ளங்கையில் நீர் தந்தாய்
அதை குடிக்க முடியாத கொக்கானேன்!
தீராத பசி தந்து
திராவகம்தான் நீ தந்தாய்
உன் இதழோரப் புன்னகையில்...
உன் சிரிப்பில்
என்னை சிற்பியாக்கி
உன்னை சிலை வடிக்கச் சொன்னாய் ...
உயிரே!
உன் இதயத்தை கருவறையாக்கி
அதில் என் நினைவைக் கருவாக்கி
அங்கே உதிரத்தை உரமாக்கி
நம் காதலுக்கு உயிர் தந்தவள் நீயடி...
காதலுடன்.......
