வர்ணனைக் கூப்பாடு

எத்தனை கவிதைகள்
படித்தாலும்
எழுதாத
கவிதையொன்றின்
வரிகளைப் போல்
கனவுகளின் நீளத்தை
இழுத்துப் பார்க்கிறான்
என்னவன் .....

மழை பெய்த
வானத்தின் ஓய்வில்
அலைமோதும்
வர்ணனைக் கூப்பாடுகளை
யாருமறியா வண்ணம்
ருசிக்கின்ற
காற்றின் நுனிநாக்கில்
ஒட்டிப் பிழைக்கிறது
சாதல் ...

இருளுக்குக்
கண் கொடுத்ததாய்
இதயம் அரிக்கக்
கேவுகின்ற
காதலை - நெரித்து
தோல் உரித்து
தூக்கிச் செல்கிறான்
தூர வசமின்றி
ஆத்ம வாசமும்
போர்த்தி
வெண் கோலப்
புகை தரித்து - வெளியேற
மறுப்பதில்
துலங்கும்
மாயச் சித்தன் .....

இப்படிக்குச்
சேவை செய்யும்
வேதனைகளைக் - கட்டி
இழுத்துப் பார்
பல்லவன் உளி
கூசித் தெறிக்கும்
பாறை சுமப்பாய் .....

கலியில்
கந்தர்வப் பிடியில்
கூடுகட்டும் ஆலோலம்
நஞ்சுண்ட
பஞ்சணையில்
திமிரொடிந்த பூவாய்
இன்றையையும்
சீரணிக்கிறது - வஞ்சிக்கோர்
தாலாட்டினை
வருஷம் சமைத்துக்
கொண்டாடிக்
குழைத்து வா ......

ஏங்காத நாளுக்கும்
பொய்யுரைக்க
வெல்லமாய்க் கடிந்து
பகர் - அது
முன்ஜென்ம
நினைவுகளாய் ,
இழந்த நாட்களை
உயிர்ப்பிக்கத்
தூண்டட்டும் ......

கண்ணடிப்பில்
சிறு சிறு
பூக்களாக்கி - புரியாத
ஆண்மொழிக்குச்
சந்தமேற்றி - பெண்மொழி
தலைகவிழ
கன்னம் தடவிப்
போகட்டும் - சித்திர
வேடிக்கைகள் .....

முத்தமொன்றில்
நினைவுகொள்
தூங்குவதாய் நடித்ததன்
நாடித்துடிப்பை ....
இரவு வரும்வரை
காத்திருக்கும்
நிலவின் காரணம்
வலிக்கிறது ......