அகரன்

எழுதி நெடு நாட்கள் ஆகி விட்டது, தமிழில்,
ஆனால் அத்துனை எழுத்துக்களும் தரமாக உள்ளது, மனதில்!

எப்படி மறக்கும் என் மொழியின் சொல் அடி,
என் மொழி, கல் மண் தோன்றா காலத்து மூத்த குடி!

அடடே! என்ன, தமிழ் மீது அவ்வளவு பற்றோ?
இல்லை, இது பற்றல்ல, பரிசு!

என் இந்த எண்ண ஓட்டத்தை முறையாக பிரசவிக்க,
என் தாய் மொழி தவிர வேறு எந்த மொழியை நான் யோசிக்க!

உங்கள் அனைவரையும் போல நானும் நினைப்பதுண்டு,
காலச்சவாரி செய்ய ஒரு காலக்குதிரை வேண்டுமென்று!

எதிர்காலம், சுற்றுவதால் பறி போய்விடும் சுதந்திரம்,
இறந்த காலத்தில், இறக்காத நினைவுகளை சுற்றுவதுதானே நிரந்தரம்!

அவ்வாறு, இறக்காத என் நினைவுகளில் தேடியும் கிடைக்கவில்லை,
நான் பிறந்தபோது, என் தந்தையின் உணர்ச்சி எல்லை!

என் தாய், மறுபிறப்பின் வாயிலில் இருந்தபோது, அவர் உள்ளம் நடுங்கியதா ?
என்னை முதன் முதலில் ஏந்திய போது, அவர் கண்கள் நீர் துளிர்த்ததா?
முத்தமிட்ட போது, உடல் சிலிர்த்ததா?
தொட்டிலில் இட்ட போது, பாவணை தடுமாரியதா?
ஒரு கவிதை புனைந்த களிப்பா? இல்லை மக்கள் தொகையை கூட்டிய தவிப்பா?

இறக்காத என் நினைவுகளில் தேடியும் கிடைக்கவில்லை,
என்னை ஈன்ற போது, என் தந்தையின் உணர்ச்சி எல்லை!

இதை நான் ஒரு குறையாக கருதவில்லை,
இருந்தும், தேடலை நிறுத்த என்னால் இயலவில்லை!

இந்த தேடலுக்கு அமையாதா ஒரு முற்று?
என்றெண்ணி எண்ணி களைத்திருக்கையில் சற்று,
விடையொன்று கொடுத்தது, ஆனி பதினெட்டு,
எங்கள் குடும்பத்தில் உதித்தது 'அகரன்' எனும் மொட்டு,
அவன் வழி, என் தந்தையின் உணர்ச்சி எல்லையை எட்டு!

அவன் பிஞ்சு விரல்களை தீண்டிய அந்த நிமிடம்,
என் சிரசில் ஏறியிருந்தது, கர்வம் எனும் மகுடம்!

அவன் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்த அந்த பொழுது,
என் மனதில் துளிர் விட்டது, தந்தை எனும் விழுது!

அவன் மூச்சுக்காற்று என் மேல் பட்ட அந்த நேரம்,
உணர்ச்சி வெள்ளத்தில் கழுவி எறியப்பட்டிருந்தது என் வக்கிரம்!

அவன் வதனம் நோக்கிய அந்த நொடி,
என் உடம்பில் உற்பத்தியான அணுக்கள் கோடி கோடி!

மகனை பெற்றேனா? அல்லது நான் மறுபடி பிறந்தேனா?
தந்தை ஆனேனா? அல்லது என் தந்தையை உணர்ந்தேனா?

அளவில்லா உணர்ச்சியில், என் நரம்புகளும்,
சொல்லவொண்ணா வார்த்தைகளில், என் தாய் மொழியும்,
கட்டிலடங்கா ஓட்டத்தில், என் உதிரமும்,
துடிக்க மறந்த, இதயமும்,
துடியாய், துடித்த, என் மனதும்,
நடுக்கத்தை போர்த்திய, என் உடலும்,
அதனதன் சுயநினைவின்றி, கோட்பாடுகளை மீறிக்கொண்டிருந்த சமயம்,
தீர்ந்தது என் மனதில் இருந்த, நீண்ட கால ஐயம்!

நான் பிறந்த போது என் தந்தையின் உணர்ச்சி எல்லை,
அறியவில்லை, என்ற பழுது இனி என் மனதில் இல்லை!

ஆனி பதினெட்டா, என் தேடலுக்கு முற்று?
இல்லை, இல்லை, இனிதான் ஆரம்பம் என் வாழ்கையில் பற்று,
காலக்குதிரையின் சவாரியில், அமைப்பேன் என் மகனுடன் கூட்டு,
அத்துனையும் அடைவேன், அவனுடன் வீறு நடை போட்டு!

என் தந்தையை உணரவைத்த புதல்வனே,
எனக்கு தந்தை எனும் கர்வத்தை சூட்டிய முதல்வனே,
இன்றும், என்றும், நீதான் எங்கள் அகரனே!