அன்பார்ந்த ஆசானுக்காய் அழியாதிருக்க சில வரிகளோடு

இன்று வரையில்,
இதமாய் வீசிவந்த
தென்றலும் புயலாய்!
இனிமையாய் ஒலித்த சங்கீதமும்
இன்னலாய்!
இயற்கையின் சீற்றமதில்
தூசிபோல் எறியப்பட்டுவிட்டோம்!..

கலையிழந்த வாழ்வில்
கற்பனைகள் காணச் சொன்னீர்,
கோட்டைகள் பல கட்டிவிட்டோம்
காலமதை நிஜமாக்குமென!..

பிரிவுக்கோ - பிரியாவிடையிலே
புது அர்த்தம் சொன்னீர்...
'கருவறையிலிருந்து உலகை
காணும் குழந்தை...' என்றே!..

சிலை வார்த்து நீங்கள்
சித்தரித்த கதை கூறினாலும்
சிரித்துக்கொண்டே
சிலையும் கதை கேட்கும்!..
உங்கள் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும்
அத்தனை அர்த்தங்கள் கண்டோம்;
என்றும் நம்முள் அவை
அழியாத சித்திரமாய்!..

கண்களே கனத்துவிட்டது,
கண்ணீரின் பாரம் தாங்காமலே...
கண்களென நாம் போற்றும் - உங்களை
காலம் பிரிக்கப் போவதையெண்ணி!..

பார் உள்ள நாள்வரை
படிந்திருக்கும் - நம் நெஞ்சமதில்
பாசமாய் - நீர் சொன்ன
பாடங்கள் அனைத்தும்!..

தவமின்றி இறைவன்
தந்த வரமென்று - உங்களை
தடையின்றி கருதுகிறோம் - இன்று
தீ மேல் நின்றேனும்
தவம் செய்யத் தயார் - உங்கள்
தடையில்லா அன்பை - வரமெனத்
தருவீரேயானால்!..

அழுது தீர்த்த பின்பும்
தீராத சில சோகங்களுண்டு,
நம்முள் எழுதி முடித்த பின்பும்
ஆறாத பல காயங்கள் மீதி!..

தயவாய் வேண்டிக்கொள்கிறோம்;
கல்லூரி வாழ்வு முற்றுப் பெற்றாலும்
நம்மோடான உறவுக்கு
முற்றுப் புள்ளி வைத்திட வேண்டாமென்றே!..

விடைகளின்றி விழி - நீர் சிந்துகின்றது
அனாதையாகிவிட்ட உறவின் துகல்களோடு...
'நம்'
அன்பார்ந்த ஆசானுக்காய்
அழியாதிருக்க சில வரிகளோடு...
புயல்களும் தென்றலாகி,
பூகம்பங்களும் பூக்களாகி,
சோதனைகள் கடந்து சாதனைகள்
உங்களோடு சங்கமமாகட்டும்!
காற்றுள்ளவரை - அதன் பணி
உங்கள் புகழ் பரப்புவதாகட்டும்!..