ஒரு குவாட்டருக்காக

‘ஒரு குவாட்டருக்காக..........’
- தினேஷ் பழனி ராஜ்

‘யக்கா இந்நேரத்துக்கு ரிசல்ட் வந்திருக்கும்ல’
‘அட யாருடி இவ சும்மா ஒரே கேள்விய கேட்டுக்கிட்டு’ காலையிலிருந்து இதே கேள்வியினை கேட்டு கேட்டு சளித்துபோய் இருந்தாள் பேச்சி, ராணி கேட்ட கேள்வியினை கேட்டு கொளுத்தும் வெயிலில் சில நேரங்களில் கோபம் கொள்வதைத்தவிர பேச்சிக்கு வேரு எதுவும் தெரியவில்லை, மேலும் ராணியின் கேள்வி மீது அவள் கொண்ட சளிப்பிர்க்கும் கோபத்திற்கும் நியாயமுண்டு. ஏனெனில் இந்த கேள்வி தோராயமாக பதினைத்து முறைக்கும் மேலாக கேட்கப்பட்ட கேள்வியாகிப்போயிருந்தது. பிறகு பேச்சிக்கு கோபம் வராதா என்ன?
சட்டென்று நிதானத்திற்கு வந்தவள் ராணியின் முகம் சுருங்கிபோவதை கண்டு ‘அடச்சீ....... சும்மா அதையே நெனச்சுக்கிட்டு, பொழப்பபாருடி இந்நேரத்துக்கு ரிசல்ட் வந்திருந்தா உன் மகன் கால் அங்கனயேவா நிக்கும் உன்ன தேடி இங்க ஒடியாந்திருக்கமாட்டான்..........’ பேச்சி சொல்லி முடிப்பதற்குள் மேஸ்திரியின் அதட்டல் அசரிரீயாக ஒலித்தது.
‘ஏய்…… கல்லு அள்ளுரிங்களா? இல்ல கல்லு அறுக்குரிங்களா? சம்பளம் யாரு உங்க அப்பன் தர்றானா? ‘ அடுக்கடுக்காக வசவிக்கொண்டே இருந்தான். ஆறுதல்பட்டுக்கொள்ள கூட அவகாசம் இல்லாமல் கேட்ட நொடியே பாண்டில் அடுக்கடுக்காக அடுக்கபட்டிருந்த செங்கற்கற்களை தலையில் தூக்கிக்கொண்டு புதிதாக கட்டமைத்த படிக்கட்டின் வழியாக மேல் ஏறி மொட்டை மாடியில் தலை சாய்த்து பாண்டை நச்சென்று குத்த செம்மன்புலுதி மேலெலும்பி சட்டென்று மறைந்துப்போகிறது.
ராணி – பெயருக்கு ஏற்றார்போல் மகாராணியாக வளரவில்லை என்றாளும் வறுமைகோட்டிற்கு மேல் கொஞ்சம் கூடுதலாக வசதிபடைத்த குடும்பத்தில் எஜமானியாக வளர்ந்தவள். வறுமை கோடு என்றவுடன் அரசாங்கம் அறிவித்த வறுமை கோடு என்று நினைத்துவிட வேண்டாம். இது நடைமுறை வாழ்விற்கு பொருந்தும் அளவு. யாதுமாய் இருப்பான் என் கணவன் என நம்பி அக்னி சுற்றி முனியனின் கரம்பற்றியவள், நல்லோர் ஆசி கூற நல்வாழ்வினை தொடங்க இல்லரம் புகுந்தவள் ஒர் இரவில் மட்டும் அவனுக்கு இரையாகவில்லை, அவன் ஆயுளுக்கும் இரையாகிவிட்டாள். மாப்பிள்ளை மெத்தபடித்தவன் இல்லை என்றாலும் கெட்டிக்காரன் என்றார்கள் அவன் குடிகாரன் என்பதனை மறைத்து, கள்ளம் கபடம் அறியாதவன் என்றார்கள் அவன் சூதில் திழைத்தவன் என்பதனை சொல்ல மறந்து. விளைவு கனவனால் யாவையும் இழந்த ராணி முன்னால் எஜமானியாகிப்போனாள். இன்று கூலிக்கு கண்டவர் ஏசும் சித்தாளாய் அவள் வாழ்வின் அத்தியாயமெல்லாம் சித்தரிக்கபட்டுவிட்டாள்.
கோடை வெயில் சுட்டெரித்தது, காற்று கூட வெயிலுக்கு அஞ்சி ஒலிந்து கொண்டு அவ்வப்போது மட்டும் தயங்கி தயங்கி வீசிவிட்டு மறைந்து போய்கொண்டிருந்தது. வியர்த்து ஒலுக மூச்சிரைக்க கொஞ்சம் கொஞ்சமாக செங்கற்கட்டாயத்தை மேற்தளத்திற்கு இடம்பெயர்துகொண்டிருந்தனர் பேச்சியும் ராணியும், நேரம் ஒடிக்கொண்டேயிருந்தது ராணியின் மனமும் பதபதைத்துக்கொண்டிருந்தது. கடமைக்கு அவளது இன்றைய தினம் கடப்பதை உனர்ந்தாள். வேலையில் நாட்டமில்லாமல் அவள் செய்வதையெல்லாம் கண்ட மேஸ்திரி ராணியை பார்கையில் எரிந்து விழுகிறான். ‘ இந்த கல்ல அள்ளிக்கிட்டு வரத்தான் இவ்ளோ நேரமா உங்க ஊரு கதையலாம் ஊட்டுக்கு போறப்ப பேசுங்க இப்ப வாங்குற காசுக்கு வேலைய பாருங்க…’ என்று அதட்டிக்கொண்டே இருந்தான்.
தலை விதியை நினைத்துக்கொண்டே படிகட்டில் இறங்கிக்கொண்டிருந்த ராணி ‘என் புள்ள படிச்சு பெரிய என்ஜினியர் ஆகுனும்-க்கா நாலு வார்த்தை இங்கிலிஷ்ல பேசனும் நம்ம என்ஜினியர் மாதிரி, நம்ம பொழப்புளாம் அவனுக்கு வேனாம்-க்கா.....’ என்று ஏகதுக்கும் ஏக்கமாக சொல்லிய வார்த்தைகளில் மகனை பற்றிய கனவு நிரம்பி வழிந்தது.
‘என்னடி பன்ன அதுக தலையில என்ன எழுத்து எழுதிருக்கோ அதான் நாம கனா கண்டு என்ன புண்ணியம்’ என்ற பேச்சியின் பதிலில் வாழ்வின் நிதர்சனம் நிரைந்திருந்தது.
இருவரும் கீழ் இறங்கிப்போவதற்கும் என்ஜினியர் சுந்தரம் எதிரில் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது. வனக்கம் வைத்துவிட்டு அவரை கடந்துபோகிறாள் ராணி. இரண்டொரு படிகட்டுகள் அடியெடுத்து வைத்தவர் ஏதோ நினைவு வந்தவராய்
‘ராணி உங்க பையன் தானே ப்ள்ஸ் டூ’
‘ரிசல்ட் பாத்துட்டிங்களா’ என்றார்.
‘இன்னும் இல்ல சார் அவன் வந்தா தான் தெரியும், கருக்கல்லயே போயிட்டான் பள்ளிக்கூடதுக்கு....’
‘ஓ.... நல்லதே நடக்கும் நீங்க ஒன்னும் கவல படாதிங்க மேல என்ன படிக்கவைக்க போறிங்க’
‘என்ஜினியர்க்கு தான் சார், உங்கள மாதிரி பெரிய என்ஜினியர் ஆகனும் சார் என் மகன்’
‘எனக்கு போட்டியாவா.......’ என்றவர் சிரித்துக்கொண்டே மேலே செல்கிறார்.
நேரம் ஆக ஆக அவளது எதிர்பார்ப்பு எகிறிக்கொண்டே போகிறது, வேலையில் அவள் மனம் நாட்டம் கொள்ளவில்லை,கடமைக்கு நிமிடங்கள் நகர்வதால் வெறுப்பாகிறது. ‘எங்கே என் மகன் எங்கே என் மகன்’ என்று அவள் உள்ளம் அலைபாய்கிறது. மனம் பதபதைக்கிறது, என்றும் இல்லாமல் இன்று மட்டும் தன் மகன் தன்னை சோதிப்பதாய் உள்ளூர தோன்றுகிறது. ஏதேதோ என்னங்களும் அய்யங்களும் அவளை அச்சுறுத்துகிறது. இப்படி இருக்குமோ அப்படி இருக்குமோ என்கின்ற அவளது பிம்பங்களும் உறுதியாக எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. தன் செய்கைகளையும் நடவடிக்கைகளையும் எல்லோரும் பார்கிறார்கள் என்பது அவள் அறிவிற்கு படுகிறது. ஆனால் மனமோ மேய்சலுக்கு விட்ட மாட்டை போல கண்டதையும் மேய்கிறது. விரக்தியில் விசும்புகிறாள் கண்கள் கலங்குகிறது. அவள் கண்களில் வழியும் கண்ணீரை அவள் முகத்தில் ஒழுகும் வியர்வைதுளிகள் மறைத்திட முடியாமல் தவிக்கிறது. எல்லாவற்றையும் போட்டுவிட்டு ஒடிப்போக அவள் மனம் எத்தனிக்கிறது, செயலாக அவள் செய்வதற்குள் ஒரு வழியாக வந்துவிட்டான் அவள் மகன். அவனை பார்த்தவுடன் அவள் கண்கள் துடிதுடிக்கிறது. தாயவளின் அந்த பார்வையில் அவன் இருகண்கள் தண்ணீரில் மிதக்கும் இழைகளாய் கண்ணீரில் தத்தளிக்கிறது. ராணி தன் மகன் அருகில் ஒடிவருகிறாள். பாண்டி நா தழுதழுத்து நிற்கிறான். இவள் ஏக்கமாய் பார்கிறாள், ஒரு நொடி கூட தாமதிக்கவில்லை சட்டென்று தன் அண்ணையை வாரி அணைக்கிறான். சொல்ல மொழி இல்லாது தேம்பி தேம்பி அழுகிறான், தன் இரு கரங்களாளும் அவன் இரு கன்னங்ளை பற்றி உச்சி முகர்கிறாள். வாஞ்சையோடு தன் நன்றியை முத்தத்தாள் சொல்கிறாள். எதற்கு இந்த நன்றி? அப்படி என்ன அவன் அவளிடம் சொல்லிவிட்டான் என்று நமக்கெள்லாம் குழம்பும். ஆழமான அன்பிற்கு மொழியும் வார்த்தைகளும் என்றும் ஒரு பொருட்டே அல்ல. அவன் அவளை வாரி அனைத்தபோதே தகவல் பரிமாறப்பட்டுவிட்டது.
‘அம்மா நான் நம்ம மாவட்டத்துலயே ஃபஸ்ட்டும்மா......’ தளதளக்கும் குரலில் உணர்வுகளை விடுத்து ஒருவழியாக சொல்லிவிட்டான்.
‘நீ என் மகன்டா’ கர்வமாக சொல்லிவிட்டு மீண்டும் ஒருமுறை தன்மகனை உச்சிமுகர்கிறாள்.
‘மேல என்ஜினியர் இருக்காரு வா அவர்கிட்ட ஒரு வார்த்த சொல்லிட்டு வருவோம், வந்ததும் கேட்டாரு’ என சொல்லிவிட்டு பாண்டியை அலைத்துக்கொண்டு மாடிபடி ஏறுகிறாள்.
மாடிப்படி ஏறிவரும் இருவரையும் பார்த்துக்கொண்டு நிற்கிறாள் பேச்சி, பாதியில் இடைமறித்து கேட்டுத்தெரிகிறாள். ராணியை கட்டிதழுவுகிறாள் .பாண்டியின் கன்னங்களை கிள்ளி முத்தம் கொஞ்சுகிறாள்.
‘போ போ மேலதான் நிக்கறாரு உன்ன பத்திதான் பேசிட்டிருந்தாரு’
‘சார்.......’ ராணியின் குரல் கேட்டவுடன் திரும்பியவர்.
‘வாங்க யங்மேன்....’
மரியாதையின் நிமித்தமாக சிரித்து வைத்தான் பாண்டி.
‘பாஸ் ஆகிட்டான் சார் பாண்டி’ பெருமிதத்தோடு சொல்லிமுடித்தாள் அவள் கண்களை ஆனந்த கண்ணீர் மிதக்க வைத்துக்கொண்டிருந்தது.
‘நம்ம டிஸ்ரிக்ட் ஃபர்ஸ்ட் தானே ‘ என்றார்
ஆச்சரியமாக பார்த்தாள் ராணி, சுந்தரம் தொடர்ந்தார்
‘நியூஸ்ல பார்த்தேன், உங்க பையன் படத்தோட செய்தி வந்தது’ என்றவர் பாண்டியின் கைகளை குலுக்கிவிட்டு கீழ் இறங்கி செல்கிறார்.
தன்மகனின் படமும் பெயரும் செய்தியில் வந்ததை கேட்டதும் அவளுக்குள் ஒரு இனம் புரியாத புது சந்தோஷமும் பெருமிதமும் ஏன் கொஞ்சம் கர்வமும் கூட அவள் மனதை கவ்விக்கொண்டது தன் மகனை நினைத்து. என்ஜினியர் கீழே சென்றதும் அவளது சகாக்கள் இருவரையும் சூழ்ந்து கொள்கிறார்கள், வாழ்த்துகிறார்கள் இதை எல்லாம் கேட்க கேட்க தொடர்சியாக எழவு விழுந்த வீட்டில் கல்யான செய்தி ஒன்று கேட்டதுபோல் தன் துக்கம் கலைத்து மகிழ்ச்சி கொள்கிறாள் ராணி. இதையெல்லாம் பார்க்க ராணிக்கு கனவாக இருந்தது என்றோ ஒருநாள் அவள் மகனை பற்றி அவள் கண்ட கனவு அவள் கண் முன் காட்சியாக நிகழந்து கொண்டிருந்தது.
அலைபேசி ஒலிக்கிறது, எதிர்முனையில் என்ஜினியர் மேஸ்திரியிடம் ஏதோ சொல்லிவிட்டு வைக்க மேஸ்திரி.
‘என்ஜினியர் கீழ வர சொன்னாரு’ என்று அனுப்பிவைக்கிறான்.
இருவரும் என்ஜினியர் சுந்தரத்திடம் வருகிறார்கள் அலைபேசியில் பேசிக்கொண்டிருந்தவர் ராணியிடம்
‘ராணி நீங்க இன்னிக்கு லீவ் எடுத்துக்கோங்க, உங்க பையன் கூட இருங்க கிளம்புங்க’
ராணியின் முகம் மலர்கிறது, தலையை ஆட்டிவிட்டு அடியெடுத்து வைக்கிறாள்.
‘ராணி ஒரு நிமிஷம்’
‘இந்தாங்க பையன் கேக்கிறத வாங்கி குடுங்க’ என ஒற்றை காகிதத்தை ராணியிடம் நீட்டுகிறார் அதில் காந்தி பளபளவென சிரிக்கிறார் தயக்கத்தோடு வாங்கி வைத்துக்கொண்டு நன்றி சொல்லி விடைபெறுகிறாள்.
பாண்டியும் ராணியும் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டே நடக்கிறார்கள், வெயில் சுட்டெரிக்கிறது அந்த வெயிலிலும் அரசமர நிழலில் அமர்ந்துகொண்டு தார்சாலையை வெரிக்க வெரிக்க பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் அரசமர பிள்ளையார். இருவரும் அரசமரத்து பிள்ளையாருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு சிறிதுநேரம் மரத்தடியில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.
‘என் ராசாவுக்கு இன்னிக்கு என் கையால என்ன சமைச்சு போட......’ ஆசையாக கேட்டுவிட்டு அவன் கன்னம் கிள்ளி முத்தம் வைக்கிறாள்.
பட்டென அவள் பக்கம் திரும்பி ‘ அம்மா நண்டு செஞ்சித்தரியா’ என்றான் நாவால் உதடுகளை நனைத்துக்கொண்டு.
‘அடி கழுதை......... கோவில்ல உக்காந்துக்கிட்டு கவுச்சிய பத்தி பேசுர நீயெல்லம் என்னத்த படிச்சியோ?’
‘கோவில்ல உக்காந்து என்ன பேசனும்னுலாம் ஸ்கூல்ல சொல்லிதரமாட்டாங்கம்மா’
செல்லமாக முறைக்கிறாள், பின் மகனை அழைத்துக்கொண்டு நேராக மீன் கடைக்கு சென்று மகனுக்கு பிடித்த கடல் நண்டில் ஒரு கிலோ வாங்கிக்கொன்டு அக்கம் பக்கத்து வீட்டாருக்கு மிட்டாய்கள் வாங்கிகொண்டு இருவரும் நடக்கிறார்கள் செல்லும் வழியில் மகனிடம் தயங்கி தயங்கி ஆரம்பிக்கிறாள்,
‘பாண்டி ஒன்னு சொன்னா செய்வியா.....’
‘என்னம்மா சும்மா சொல்லு’
‘போர வழியில....’ பாண்டியின் முகம் மாறுகிறது ‘...... அப்டியே அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு....’ ராணி முடிப்பதர்க்குள்.
‘வேற எதாது பேசுறியா’ எரிந்து விழுகிறான் கோவத்தில் நரனரவென பல்லைக்கடிக்கிறான்.
‘இல்லடா பாண்டி அப்பா சந்தோஷ படுவாருல’
‘யாரு அந்த ஆளா, உனக்குளாம் புத்தியே வராதா? சந்தோச படுவாராம்ல சந்தோசம்’ என்றான் கடுகடுத்த முகத்தோடு.
‘அம்மாவுக்காக செய்யமாட்டியா?’ கெஞ்சினாள் ராணி
ஏனோ தன் தாய் சொன்னால் மட்டும் தட்ட மனம் வருவதில்லை பாண்டிக்கு.
‘உனக்காக...... ஆனா நான் அந்த ஆள்ட எதும் பேசமாட்டேன் வேனும்னா நீ சொல்லிக்கோ’ கண்டிப்புடன் சொல்லிவிட்டான், தந்தையின் விஷயத்தில் தாய் ஆசைப்பட்டாலும் பாண்டிக்கு எப்பொழுதும் சில நிபந்தனைகள் உண்டு. தந்தை என்றாலே கசப்பான சம்பவங்களின் கோர்வைதான் அவன் கண் முன் கைகொட்டி சிரிக்கும்.
‘இன்னிக்கு ரிசல்ட் பாக்க பசங்களோட அப்பாலாம் வந்திருந்தாங்க.....இந்த பாரதி பையா அப்பா முகத்துல அவ்ளோ சந்தோசம் ரிசல்ட் பாத்ததும் அவன அப்டி கொஞ்சிறாரு, இந்தாளு மட்டும் ஏன்ம்மா இப்டி’ பாண்டியின் கேள்வியின் ஊடே ஏக்கமும் கலந்து இருந்தது.
‘பெத்த ஆத்தா சாவக்கிடக்கு உங்கப்பன் அதுக்கு மருந்து வாங்க வெச்சிருந்த காச எடுத்துட்டுபோய் குடிச்ச மனுசண்டா, அதுக்கு பாச நேசம்லாம் என்னானே தெரியாது’ தன் தலைவிதியை நினைத்துக்கொண்டு தொடர்ந்து நடக்கிறாள். பாண்டி தன் தந்தையை பற்றி நினைத்துகொண்டே அவளுடன் நடக்கிறான்.
தந்தையின் தோழ்களில் சாய்ந்து அவன் உறங்கிய நினைவுகள் அவன் நினைவில் இல்லை, பிள்ளையின் கரம் பற்றி ‘இதுதானடா மகனே உலகம் பார்! பார்போற்றும் பெயர் கொண்டு புகழ் கொண்டு நீர் வாழவெண்டும்’ என முனியன் பாண்டியிடம் ஒருநாளும் சொல்லியதில்லை. தந்தை என்ற சொல்லிற்கு தகுதி இல்லாதவனாய் தான் முனியன் இருந்தான் ஏன் கணவன் என்ற சொல்லிற்கும் கூட தகுதி இல்லாதவனாய் தான் இருந்தான். சதா குடி சீட்டு என லயித்து கிடப்பவனுக்கு குடும்பதை பற்றிய சிந்தனை ஏது? வீட்டில் எந்த மூலை முடுக்கில் காசுவைத்தாலும் மாயமாய் மறையசெய்யும் வல்லமை படைத்தவன். நித்தமும் குடி இரவுகளில் அவன் விழுந்து கிடக்கும் இடமெல்லாம் அவன் வீடென்ற என்னம் அவனுக்கு எப்பொழுதும் உண்டு. பாதை தெரியாமல் போதையில் தெருவில் விழுந்து கிடக்கும்போது முனியனின் முகத்தில் இந்த நாட்டையே தன் தோழ்களில் தாங்கி நிற்பது போன்ற ஒரு பெருமிதம் நிறைந்துகிடக்கும்.
காலையில் குடித்த நீராகாரத்தை கிட்டதட்ட மொத்தமாக உரிஞ்சி எடுத்திருந்தது கோடை வெயில். தார் சாலை தன் பங்கிற்கு அனல் கக்கிகொண்டிருந்தது அதிலுள்ள வெள்ளை கோடுகள் பாம்பை போல் வலைந்து நெலிந்து போய்கொண்டிருந்தது. நெடுதூரம் நடந்து நடந்து களைத்து போய் இருந்த இருவரும் ஒருவழியாக அந்த லாரி செட்டை அடைந்திருந்தனர். இங்கிருந்தே பாண்டி அவன் நடையின் வேகத்தை குறைத்துக்கொண்டு நடக்க ராணி அவன் முன் நடக்கிறாள்.
லாரி செட்டின் வாசலில் ஒன்றிரண்டு லாரிகள் நிற்கிறது, அங்கு பொழுதுபோக்கிற்காக வைக்கபட்டிருக்கும் ஒலிப்பெருக்கிகள் இளையராஜவின் இசையினை அள்ளி தெளித்துகொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த சோதனைத்தொட்டியில் திடகாத்திரமான ஒரு வாலிபன் ஜாக்கியின் உதவியில் நின்றுக்கொண்டிருக்கும் ஒரு லாரியின் சக்கரத்தின் சக்கரத்தினை சோதனையிட்டு கொண்டிருக்கிறான். அவன் வாயில் பீடி புகைந்துகொண்டிருக்கிறது. அந்த வாலிபனின் எதிர்புரமாக சிறியதொரு சந்து ஒன்று போகிறது லாரி செட்டை ஒட்டியவாரு. அதன் வழியாக ராணி நடக்கிறாள். அவள் அந்த வாலிபனை கடந்து போகின்ற அந்த ஓரிரு நொடிகளில் ராணியின் உடல் முழுதும் ஊடுருவி பார்த்துவிட்டு தன் சகாக்களிடம் ஏதொ செய்கையில் சொல்ல எல்லோரும் வெடித்து சிரித்தனர். யாதும் தெரியாமல் ராணியின் பின்னே பாண்டியும் லாரி செட்டை கடந்து போய் அதன் முடிவில் நின்றுவிடுகிறான். ராணி மட்டும் புங்கை மரத்தடியில் சீட்டாடிக்கொண்டிருக்கும் தன் கனவனை நோக்கி தயங்கி தயங்கி நடக்கிறாள், கூடவே அவள் நிழழும் தயங்கி தயங்கி நடக்கிறது அவள் பின்னால்.
ராணி வருவதை பார்த்த முனியன் ஏக மகிழ்ச்சியுடன் அங்கிருப்பவர்களிடம்’ என் பொண்டாட்டி வந்துட்டா........ வந்து இருக்குடா’ என சொல்லிகொண்டெ எழுந்திரிக்க எத்தனிக்க தடுமாறி விழுந்தான். பின் சுதாரித்து எழுந்து ராணியை நோக்கி வருகிறான் தட்டுத்தடுமாறி. ஏர் உழுவது போல் போதையில் அவன் தரையினை கோதிக்கொண்டெ வந்ததில் செம்மன்புழுதி பறந்து காற்றில் மறைந்தது.
நேரே ராணியிடம் வந்தவன் தன் வலது கையால் வாயை துடைத்துக்கொண்டு ‘ராணி காசு குடு ராணி’
‘காலைல இருந்து தோத்துகிட்டே இருக்கனா..... அந்த பயலுவளாம் ஓவரா பேசுரானுங்க.........ஆட காசு இல்ல காசு குடு ராணி அந்த பயலுவ மூக்க அருக்கனும்’ என்றான் ஆடிக்கொண்டே நிற்பதற்கு கூட திராணி இல்லாமல்.
விரக்தியின் உச்சத்திற்கு சென்ற ராணி சந்தோஷத்தில் சொல்லி மகிழ வேண்டிய செய்தியை கத்தி தீர்க்கிறாள்.
‘உன் புள்ளைக்கு இன்னிக்கு ரிசல்டு, உன் புள்ள பாசா இல்லையானு கவலை இல்ல குடிச்சிட்டு சீட்டு ஆடுர நீயெல்லாம் என்னையா மனுசன் உனக்குளாம் எதுக்குயா புள்ள குட்டி’ கோபத்தில் கொந்தளித்தவள் காரி உமிழ்கிறாள். எதும் அவன் செவிகளுக்குள் செல்லவில்லை. அவன் சொல்லியதையே சொல்லிகொண்டிருந்தான். எரிச்சல் அடைந்தவள். ‘எங்கிட்ட காசு இல்ல.....’ என்று கத்திவிட்டு அங்கிருந்து திரும்பியவளின் கூந்தலை அவனது கைகள் கவ்வி இழுத்தது. வலிதாளாமல் மீனாய் துடித்தால், அவன் விடுவதாய் இல்லை.
‘மரியாதையா காச குடுடி........ இல்ல’ நாக்கை துருத்திகொண்டிருந்தான். அவன் கண்கள் அக்னிகங்காய் மிளிர்ந்தது, ராணி துடித்துக்கொண்டிருந்தாள் அந்த கொடூரனின் கைகளில் இருந்து விடுபட முடியாமல். அவள் துடித்த துடிப்பில் அவள் புடவையின் மாராப்பு நகர்ந்ததில் அவள் மார்பு பிராந்தியில் சிவந்த அவன் கண்களை பரித்தது. இமைகள் விரிகிறது அவன் மனம் இடம் பொருள் ஏவலை பற்றி சிறிதும் சிந்திக்காமல் அவள் மாராப்பை மொத்தமாக விலக்கியது. சும்மாகிடந்த அவனது வலது கை அவள் ரவிக்கையில் கைவிட்டு காசை தேடியது விரல்கள் அவள் மார்பை கீறியது. மேலும் அவன் மூர்கமாக நடந்ததில் மாராப்பு பொத்தான்கள் அருந்து விழுந்தன மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த குடிமகன்கள் எல்லாம் கண்கொட்டாமல் பார்க்க முனியனால் அரைநிர்வானமாக்கபட்டிருந்தாள் ராணி, அவளுடன் அவள் மானமும் நிர்வானமாக்கபட்டிருந்தது.
எவ்வளவு தேடியும் காசு கிடைக்காத வெருப்பில் ஓங்கி அவள் கன்னத்தில் அரைய பொத்தென்று விழுகிறாள் செம்மண்ணில். தூரத்திலிருந்து தன் தாய் கீழே விழுவதை பார்த்த பாண்டி தன் கைகளிலிருந்த நண்டையும் மிட்டாய்களையும் தூக்கி எரிந்துவிட்டு பதரி அடித்து ஓடிவந்து தந்தை என்றும் பார்க்காமல் எட்டிமிதித்ததில் சற்று தள்ளிபோய் மண்ணில் விழுந்துகிடந்தான் முனியான். அலங்கோலமாய் தரையில் கிடந்த தன் தாயை தொட்டு தூக்கி அமரவைக்கிறான், அவளது புடவையின் முந்தானையை அவள் உடம்பு முழுது சுற்றி அவள் மானம் காத்து எழுந்து நிற்கவைத்துவிட்டு மரத்தடியை நோக்கி அடியெடுத்து வைக்க தலைதெரிக்க ஒடி ஒழிந்தார்கள் அந்த குடிகாரர்கள். எட்டிமிதித்த வலிதாங்காமல் மன்னில் புரண்டுகொண்டிருந்தான் முனியன் நேராக அவனிடம் சென்று ‘ இதுக்கு தானே......’ என்று மீதமிருந்த பனத்தை முனியனின் மூஞ்சில் வீசி அடித்துவிட்டு அவன் மார்பில் தன் வெறி தீர மிதித்தில் அவன் வாயில் ரத்தம் வழிந்தது. முனியன் மூர்ச்சையானான், மயங்கிப்போனான். மயங்கிகிடந்தவனிடம்
‘வீட்டுபக்கம் வந்த அப்பன்னு கூட பக்கமாட்டேன் பொனமாக்கிருவேன்’ திகைத்துபோய் நின்றிருந்த ராணியின் கரம் பற்றி இழுத்துக்கொண்டு வீட்டை நோக்கி நடந்தான். அவன் தூக்கிப்போட்டு ஒடிவந்த நண்டுக்கும் மிட்டாய்க்கும் நாய்கள் சண்டையிட்டுகொண்டிருந்தன.
கொண்டாடி மகிழ வேண்டிய இந்த நாள் இப்படி முடிந்ததை நினைத்துக்கொண்டே வீட்டை வந்து சேர்ந்த இருவரும் வீட்டிற்குள் நுளைந்து கதவை தாழிட்டுக்கொண்டனர். ராணி நேராக சாமி மாடத்தின் முன் நின்று தன்னிலையை நினைத்து கடவுளர்களை ஒரு கோபப்பார்வை பார்த்தாள் கடவுள்கள் அவமானத்தில் தலைகுனிந்து நிற்பதாய் அவளுக்கு தோன்றியதால் அந்த சாமிமாடத்து சுவரில் சாய்ந்து சரிந்து உட்கார்ந்தாள். பாண்டி அப்படியே கயிற்றுக்கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு சுழழாமல் நின்றிருந்த காற்றாடியை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான், கூரையின் ஊடே உள்ள துழைகளின் வழியாக சூரிய ஒளிப்புகுந்து அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் நட்சத்திரம் போல மின்னியது வீடுமுழுவதும் அமைதி நிலவியது.
‘ராணியக்கா........ ராணியக்கா.......’ பக்கத்து வீட்டு பார்வதியின் குரல் கேட்டது. பாண்டி எழுந்துவந்து கதவை திறந்தான்.
‘பாண்டி பேப்பர் படிச்சியா, என்ஜினியர் படிப்புக்கு ஏதோ ஃபார்ம் தர்ராங்களாம் இந்தா இத படி’ என்று கத்தரித்து வைத்திருந்த செய்தி தாளை நீட்டினாள், வாங்கி படித்துவிட்டு நன்றி சொல்லும் பொருட்டு சிரித்து வைத்துவிட்டு திரும்பிவிட்டான்.
‘என்னவாம்டா பார்வதிக்கு’ நீண்ட இடைவெளிக்கு பின் மௌனம் கலைத்தாள் ராணி
‘கவுன்சிலிங் ஃபார்ம் தர்ராங்களாம்’
‘எங்க’
‘ஆர்ட்ஸ் காலேஜ்ல’
‘எவ்வளவு’ என்றாள் கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு.
‘500 ரூபா’ என்றதும் விருவிருவென எழுந்தவள். உடைமாற்றிக்கொண்டு சமயலறையில் தான் காசு ஒழித்துவைத்திருந்த இருக்கும் இடமெல்லாம் தேடிப்பார்க்கிறாள், தகரபீரோவை துழாவுகிறாள் குலசாமி காணிக்கை உண்டியலிலும் எதும் இல்லை கிட்டத்தட்ட வீடுமுழுதும் தேடியும் எங்கும் சில்லரை காசு கூட கிடைக்கவில்லை என்றோ எல்லாம் டாஸ்மாக்கிற்கு போயாகிவிட்டது. ராணியிடம் அடகு வைப்பதற்கு கூட நகைகள் எதுவும் இல்லை முனியன் கட்டிய தாழியை தவிர, அக்கம் பக்கத்து வீட்டாரிடம் கேட்க கூட வழியில்லாமல் அந்த முடிவிற்கும், அவள் வந்துவிட்டாள் கண்ணாடியின் முன் நின்றவள் கண்ணாடியை உற்று பார்க்கிறாள் தன் தாழியை தொட்டுபார்க்கிறாள் ஒருமுறை தன்மகனை பார்த்தவள் சிரிதும் தயங்காமல் முனியன் கட்டிய தாழியை தலைவழியாக அவிழ்த்து உள்ளங்கைகளில் வைத்துக்கொண்டு விருவிருவென வெளியேறி செல்கிறாள். அவள் சென்ற பாதையை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பாண்டியின் கண்களை விட்டு ராணி மறைந்த பின் திரும்பி படுத்துக்கொண்டு சுழழாமல் நின்றிருந்த காற்றாடியின் மீது பார்வையை செலுத்துகிறான். முழுதும் தூசி நிரம்பி, ஒரு இரக்கை நெளிந்து வளைந்திருந்தது மற்ற இரு இரக்கையின் உதவியாலே அது சுழன்று, அவன் குடும்பத்தின் நிலையை அவன் கண்முன் நிறுத்தியது.
வெயிலையும் பொருட்படுத்தாது அடகுகடையை நோக்கி விருவிருவென நடந்துகொண்டிருந்தாள் ராணி, தன் மகனின் எதிர்காலம் குறித்த கேள்வி அவள் கண்முன்னே நீண்டுக்கொண்டேபோனது. எதைபற்றியும் கவலை இல்லா முனியன் கூட்டத்தில் கையில் காசோடு முண்டியடித்துகொண்டு முன்னேரிக்கொண்டிருந்தான். கம்பி சட்டங்களின் முன் டாஸ்மாக் வாசலில் ஒரு குவாட்டருக்காக..............................................