இருப்பில் என் காதல்
என் ஆந்தை மனசு
போலவே நீயும்
இருள்களில் இமை
தொலைக்கிறாய்..
விழிகளின் அடியில்
படியும் உன்
கருவளையம் சொல்கிறது
பேசுவதை விரும்புவதாய் இல்லை
மெளனாமாய் எங்கோ
வெருச்சோடிய படி உன்
விழிகளை விற்று விட்டாய்
குமுறும் கடல்களை
அடைக்கி வைக்கவென
திசை திருப்பப் பட்டபடி
பார்வைகள்
காட்சிகளில் புதைந்து
அசையாமல் உறைந்த
பாறையாய் நிழல்கிறாய்
கசியும் ஈரம் மறைத்து
வெயிலில் உலர்த்தும் உன்
நுட்பம்... அழுகை
மறைக்கும் உன் உதடுகள்
நீ சிரிக்க மறந்து
பல நாட்களாகி விட்டதாய்
படிந்திருந்த மௌனம்...என்
இரசனை ஈர்க்கும்
அமைதியோடு தனிமையை
சுவாசித்து... தயக்கமாய்
அருகிருக்கிறேன்
அணைத்திருக்கும் சோகம்
வாய் திறந்து சொல்லாது
கொல்கிறாய் ..
தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில்
கேட்க்கும் தைரியமற்ற நான்
அழுதுவிடு இல்லையேல்
மறந்து விடு... சோகம் குறைய
உதடுகள் தாண்டு
குரலை வெளியில் போக
சிறகு கொடு
எதையும் உன்னில் போட்டு
புதைக்காதே வலிப்பதாய்
பிழிகிறது என் உயிர்
உடன் கட்டை ஏறா ஒரு
முடிவு தாண்டி
நடை பிணமாய் சாகிறாய்
இத்தனை காலமாய்
நீ அறியாத என் காதல்
அப்படியே இன்னும் இருப்பில்
இருக்கிறது.
உன் எண்ணங்களோடு
