அம்மாவின் அன்பிற்கு அளவேது
அவியலோடு
அன்னமிட்டு
அழைப்பிசைப்பாள்,
அடங்காமல்
அங்கிங்கு
அளாவித்திரிவேன்.
அடுப்படி
அண்டாமல்
அணைதொடுப்பாள்,
அதைத்தாண்டி
அண்டாவில்
அலையடிப்பேன்.
அப்பாலே போவென்றேன்னை
அதட்டிடுவாள்.
அருகம்புல்
அளவுகோலில்
அடித்துரைப்பாள்.
அச்சத்தில்
அரண்டே
அழுதிடுவேன் ,
அரும்புடல்
அள்ளியே
அணைத்திடுவாள் .
அணிகலன்
அலங்கரித்து
அரசனாக்குவாள்,
அரியணை நனைத்து
அசடு வழிவேன் .
அவயம்
அனைத்தும் துடைத்திடுமே !
அருவருப்பின்றி
அவள் மனமே!
அலைக்கழிக்கும்
அகங்காரத்தில்
அலமாரி
அடியே
அப்பாவின் சட்டைபோட்டு
அமர்ந்திருப்பேன்,
அக்கறைதேடலில்
அளந்திடுவாள்
அத்தனை
அறையையும்
அன்னையுணர்வால்...
அதிகாலை குளிருக்கு
அனல் சேர்ப்பாள்.
அந்திமழைக்கென்னை
அடை காப்பாள்.
அம்புலிக்கதை கூறி
அயரவைப்பாள்
அந்த
அதிசய முக
அழகில் நானும் கொஞ்சம்
அமைதியாய் கேட்டு
அமுங்கிப்போவேன்.
அண்ணாந்து பார்க்கும்
அண்டவெளி போல்
அகண்டு பரவும் உனதன்பிற்க்கு
அடைக்கும் தாழ் இங்குண்டோ !
அம்மாவின்
அன்பிற்கு
அளவேது !
