உயிரே நீயே மெய்யாவாய்
எனக்கான கனவே
எண்ணத்தின் ஏடே
வாழும் காலம் யாவும்
வழுக்காத ஊன்றுகோலே
உறவுகள் பொய்யாகும்
உயிரே நீயே
மெய்யாவாய்
என் மேனித்தொட
தென்றலும் உன்னைக்
கண்டா
பயப்படும்
வாடி என் இராசாத்தி
வாடாத மலரே
காடென்ன,மேடென்ன
காட்டாறு நீ தானே
கல்லும் பஞ்சணையாகும்
கன்னி நீ இருந்தாலே
உள்ளதை உள்ளபடி
உன்னிடம் உரைப்பேனே
என் முகமதை நோக்கி
அகத்தை சொல்வாயே
வானத்து நட்சத்திரமே
வாடாதே பூச்சரமே
மண்ணில் வீழ்ந்தாலும்
மறவர்குலத் தோன்றலாய்
மாசறு பொன்னாய்
மனதால் வாழ்வோமே!!!
