"உடல் நோக சுமந்துவிட்டு, உதறி எறியலாமா...?" (அனாதை சிறார்கள் )

"உடல் நோக சுமந்துவிட்டு, உதறி எறியலாமா...?"

கடந்த வாரம் எங்கள் கல்லூரி சார்பாக திண்டிவனம் அருகில் உள்ள 'உதவும் கரங்கள்' அமைப்புக்கு செல்ல நேர்ந்தது. அங்கு சென்ற நேரம் உணவருந்தும் நேரம் என்பதால் மூன்று, நான்கு வயது ஒத்த குழந்தைகள் வரிசையாக அந்த சாப்பாட்டு அறையில் நுழைந்தார்கள். விபரம் அறியாத அந்த சிறு சிறு பாலகர்கள் கண்ணில் பயத்துடன் நம்மை பார்த்துக் கொண்டே வரிசையில் வர, நெஞ்சே வெடித்துவிடும்போல் இருந்தது. தன்னார்வ தொண்டர்கள் அவர்களை வரிசைப்படுத்த, அந்த பிஞ்சு பாதங்கள் 'மலங்க மலங்க' விழித்துக் கொண்டு வரிசையில் அமர்ந்தார்கள். எதிர்வரிசையில் இவர்களைவிட வயது அதிகமான எட்டு, பத்து வயதிற்குட்பட்ட சிறுவர் சிறுமியர் வந்து அமர்ந்தனர்.

முதலில் அமர்ந்திருந்த ஒரு சிறுமியை "உன் பெயர் என்ன...? " என்றேன். "கவிதா " என்றாள் மழலைக் குரலில்.

இந்த குழந்தைகள் எங்கிருந்து வந்திருப்பார்கள்?. இவர்களது பெற்றோர் யார்? என்ன காரணத்தினால் இந்த குழந்தைகள் அனாதைகளாக்கப்பட்டனர். எந்த ஒரு தாயும் ஒரு வாரத்திற்குள் ஒரு குழந்தையை பெற்றெடுக்க முடியாது, குறைந்தது 10 மாதங்களாவது சுமக்க வேண்டும். ஊர் உலகத்திற்குத் தெரியாமல் யாரும் கர்ப்பம் சுமக்க முடியாது...? அப்படி இருக்க... அதுவரை சுமந்துவிட்டு, பெற்றபின் ஏன் தெருவில் வீச வேண்டும். உடல் நோக சுமந்துவிட்டு, உதறி எறியலாமா...? இதில் இந்த பிஞ்சுகள் என்ன பாவம் செய்தார்கள்....? அனாதைகள் உருவாக யார் காரணம். பெற்றோரா இல்லை சமூகமா...? என்று மனதிற்குள் அடுக்கடுக்காக கேள்விகள் மோதத் தொடங்கின.


'அனாதைகளாக யாரும் பிறப்பதில்லை, உருவாக்கப்படுகிறார்கள்' என்ற சொல் நம்மிடையே பல காலம் இருந்து வருகிறது. இத்தகைய குழந்தைகள் உருவாக சமூகம்தான் காரணம் என்று நாம் தப்பிக்க முடியாது. தனிப்பட்ட ஒரு மனிதனின் அபிலாஷைகள்தான் இதற்கு காரணம். பிறந்தவுடன் அனாதைகளாக மாற 'ஏழ்மை' ஒரு காரணமாக இருந்தாலும், ஏழ்மை மட்டுமே காரணம் என்று சொல்லிவிட முடியாது. பெரும்பாலான குழந்தைகள் அனாதைகள் ஆக தவறான தொடர்பு ஒரு முக்கிய காரணியாக இருக்கின்றது என்கின்றது உலக சுகதார அமைப்பு. பெற்ற குழந்தைகளை அனாதைகளாக விட ஆண்களைவிட பெண்களே இச்செயலை அதிகம் செய்கின்றனர்.

அனாதைகள் உருவாக யார் காரணம்?.

சமூக கட்டுப்பாடுகள் குறைந்துவிட்ட இக் காலகட்டத்தில் உடல் வேட்கைக்காக கள்ளத்தனமாக இணையும் ஜோடிகள் அதிகரித்துள்ளனர். அவர்களது சொற்ப நேர சுகம், ஒரு குழந்தையை உருவாக்கி அனாதையாக்குகின்றது. பெற்றெடுத்த குழந்தையை கோயில் வாசலில் போட்டுவிடுவது, இரயில் வண்டியில் வைத்துவிட்டு இறங்கி விடுவது, குப்பைத் தொட்டியில் போட்டுவிடுவது, அனாதை இல்ல வாசலில் போட்டுவிட்டு மறைந்துவிடுவது, ஆள் நடமாட்டம் உள்ள பகுதியில் குழந்தையை துணியில் சுற்றி வைத்துவிடுவது, சிலர் மருத்துவமனையில் தவறான முகவரி தந்து குழந்தையை பெற்றெடுத்தப் பின்னர் 'எஸ்கேப்' ஆவது, கூட்டத்தில் அல்லது பொது இடத்தில் குழந்தை காணாமல் போவது என்று பல வழிகளில் குழந்தைகள் அனாதைகளாக்கப்படுகின்றனர்.

மெரினா கடற்கரையில் அனாதையாக கிடந்த 3 மாத பெண் குழந்தை:- ( மாலை மலர் - சென்னை, ஜூலை -14)
சமீபத்தில் போலீசார் மெரினா கடற்கரையில் ரோந்து சுற்றி வந்தனர். அப்போது, அங்குள்ள நீச்சல் குளத்தின் பின்புறம் ஒரு பிஞ்சு குழந்தையின் அழு குரல் கேட்டது. அப்போது பிறந்து 3 மாதமே ஆன பெண் குழந்தை தன்னந்தனியாக அழுது கொண்டு இருந்தது. பெற்றோர்கள் குழந்தையை தேடி வருவார்களா? என்று போலீசார் ஒரு மணி நேரம் அங்கு காத்திருந்தனர். நீண்ட நேரம் ஆகியும் யாரும் வரவில்லை. யாரோ வேண்டும் என்றே குழந்தையை துணியில் கிடத்தி விட்டு போய் இருப்பது தெரிய வந்தது.

வருடக்கணக்கில் காதலித்தாலும் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் காதலன் காதலியையோ, காதலி காதலனையோ அதே கடற்கரையில் கைவிடுவதும் உண்டு. ஆனால் இப்போது பெற்ற குழந்தையையே கடற்கரையில் விட்டு விட்டு போன சம்பவம் ஒன்று நடந்துள்ளது.

“காதல் வேகத்தில் இளம் ஜோடிகள் செய்யும் தவறுக்கு எந்த பாவமும் அறியாத அந்த பிஞ்சுக் குழந்தை அனாதையாகி, வாழ்நாள் முழுவதும் தண்டனை அனுபவிக்க வேண்டுமா...” என்று இதை படிக்கும்போது சிந்திக்க வைத்தது.

குழந்தைகள் அனாதைகளாக உருமாற மற்றொரு சம்பவத்தை உதாரணமாக சொல்லலாம்:-

சென்னை மணலி புதுநகரை சேர்ந்தவர் ராமமூர்த்தி (37). கார் டிரைவர். இவரது மனைவி புவனேஸ்வரி (32). இவர்களுக்கு சுஜ்ஜி (9), கிஷோர் (3) என்ற இரு மகன்கள் உள்ளனர். கடந்த 3ம் தேதி, தலையில் அம்மிக்கல்லை போட்டு புவனேஸ்வரியை கொலை செய்து விட்டு பின்னர் போலீஸுக்கு பயந்து ராமமூர்த்தி தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார். காலையில் கண் விழித்து பார்க்கும் இரு மகன்களுக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. ஆகியோர் அவர்களது வயதான தாத்தா (அசோகன்) பாட்டி (வசந்தா), குழந்தைகளை தங்களால் வளர்க்க முடியாது என பொன்னேரி ஆர்டிஓ கந்தசாமியிடம் தெரிவித்தனர். அவர்களின் கோரிக்கையை ஏற்று குழந்தைகளை திருவள்ளூரில் உள்ள அரசு காப்பகத்தில் ஆர்டிஓ ஒப்படைத்தார். இந்நிலையில் மனைவியை கொலை செய்துவிட்டு, தந்தை தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்துகொண்டதால் அவர்களின் பிள்ளைகள் இருவரையும் காப்பாற்ற உறவினர்கள் முன் வரவில்லை. இது நாள் வரையில் அப்பா அம்மாவோடு சந்தோஷமாக வாழந்த அந்த இரு குழந்தைகள் இப்போது அனாதைகளாகிவிட்டனர்.. பெற்றோர்கள் முன் பின் யோசிக்காமல் செய்யும் சிறு தவறு அவர்களின் குழந்தைகளை அனாதையாக்குகிறது.

கடந்த வாரம் எங்கள் கல்லூரி சார்பாக திண்டிவனம் அருகில் உள்ள 'உதவும் கரங்கள்' அமைப்புக்கு செல்ல நேர்ந்தது. அங்கு ஒரு அறையில் சின்ன சின்ன குழந்தைகள் இருந்தன. எல்லாம் ஆறு மாதம் முதல் ஒரு வயது குழந்தைகள் வரை இருந்தனர். ஒவ்வொரு தொட்டிலிலும் ஒரு குழந்தை அழுது கொண்டும் நின்று கொண்டும் இருந்தன. ஆயாக்கள் கையில் பீடிங் பாட்டிலை வைத்துக் கொண்டு பால் புகட்டிக் கொண்டு இருந்தனர். நம்மை பார்த்ததும், கையை நீட்டி தூக்க சொல்லி அழுதன. எந்தக் குழந்தையை தூக்குவது? மனது கனத்து போனது!.

"பொதுவாக எந்த வீட்டிற்கு சென்றாலும் அந்த வீட்டில் உள்ள குழந்தைகள் புதியவர்களைக் கண்டால் ஓடி ஒளிந்துக் கொள்ளுவார்கள், அல்லது எளிதில் பேச மாட்டார்கள். ஆனால் இத்தகைய அனாதை இல்லங்களில் வாழும் சிறு சிறு குழந்தைகள் கூட புதியவர்களை பார்த்தவுடன் தூக்க சொல்லி அழும். அல்லது சிரிக்கும்" என்றார் அங்கிருந்த நிர்வாகி ஒருவர். ஆதரவை தேடும் அந்த பிஞ்சுகள் பார்ப்பவரையெல்லாம் தனது தாய் தந்தையாக நினைப்பார்களோ...? தெரியவில்லை? மனது கனக்கிறது....

தலைவாரி, பூச்சூடி, ஆடை அணிவித்து, நிலா காட்டி சோறுட்டி, தூங்கவைக்க கதைகள் சொல்லி என்று எந்த நிகழ்வும் இவர்களுக்கு இல்லை. அம்மா, அப்பா, பாட்டி, தாத்தா, அத்தை, மாமா, சித்தப்பா, அண்ணன், தங்கை என்று எந்த உறவுமில்லாமல்; சாப்பிட்டு, தட்டு தம்ளர் கழுவி, தனது ஆடையை தானே துவைத்து, வயதுக்கு மீறிய பொறுப்புணர்ச்சியுடன், ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து கொடுத்ததை வாங்கிக் கொண்டு வரிசையில் செல்லும் இவர்களை பார்க்கும் போது ஆண்டவனும் இல்லையோ அவர்கள் அம்மா-அப்பாவை போல என்று தோன்றுகிறது !.



செ. சத்யாசெந்தில்,
முதுகலை தமிழ் முதலாம் ஆண்டு மாணவி, மைலம் தமிழ் கல்லூரி,
விழுப்புரம் மாவட்டம்,
தமிழ்நாடு - இந்தியா.