ஒற்றை அர்த்த புன்னகையிலே

முதல் துளி வான்மழையென
என் தேகம் ஸ்பரிசித்து சிலிர்க்க வைக்கிறாய்...
புதிதாய் ஜெனித்த பூ மொட்டென
என் விரல் வருடி விடுகிறாய்..
சில்லென்ற சிறு காற்றாய்
என் தலை கோதி செல்கிறாய்...
பகல் பொழுதில் நிழல் திருடும்
கள்வன் ஆகிறாய்...
இரவில் சுட்டெரிக்கும் சூரியனாய்
மாற்றுகிறாய்...
பனித்துளியை பட்டாக்கி
புடவை நெய்கிறாய்...
நீலமயில் தோகையென
பொய்யுரைத்துப் போகிறாய்...

மொத்தமாய் நீ
வெள்ளைத் தாளில் ஒட்டிக்
கொள்ளும் என்
ஒருவரி கவிதையாகிறாய்...
கனவென்று நானிருக்க
பின் வந்து கண்மறைக்கிறாய் !
சட்டென்று திரும்பிப் பார்க்கிறேன்...
அத்தனையும் நனவு தான் என்கிறாய்
உன்
ஒற்றை அர்த்தப் புன்னகையிலே !!!