இறுதி பக்கம் - சிறுகதை
“இந்த மின்னஞ்சலை நீ படிக்கும் நேரத்தில் நான் இல்லாது போயிருப்பேன்..” படிக்க தொடங்கிய சில நொடியிலேயே தொண்டை குழியில் சிக்கி கொண்ட சோகத்தை முழுங்கவும் முடியாமல் மெல்லவும் முடியாமல் தவித்தாள் கவிதா.
தொடர்ந்து படிக்க மனம் தயாராய் இல்லை. அவனை பற்றி அறிய வேறு வழியும் இல்லை. கண்ணன், வெகு நாட்களாய் அவள் மீது காதல் கொண்டு அவளுக்காக அத்துனையும் செய்தவன். அவள் கேட்காமலே அவளது ஆசைகளை புரிந்து கொண்டு நிறைவேற்றினான்.
தூய்மையான காதல் என்பதை படத்தில் மட்டுமே கண்டிருந்த அவளுக்கு வாழ்க்கையிலும் அது சாத்தியமே என்பதை புரிய வைத்தான். அவள் சிரிக்கையில் சிரித்தான், அழுகையில் அழுதான். அவனது கவலைகளை சொல்லி அழுததில்லை. தன் விருப்பம் இன்னதென்று கேட்டதில்லை.
இத்தனை நெருக்கமாய் பழகியும் கை விரல்களை தவிர வேறு எதையும் அவன் தீண்டியதில்லை. மனதாலும் அவன் அப்படி நினைத்ததாய் அவளுக்கு தோன்றவில்லை. அத்தனை அளவு கண்ணியமும் இமை போல் குறையாத அன்பும் கொண்டிருந்தான் அவளிடத்தில்.
இத்தனை செய்தும் அவனை அவள் விரும்பவில்லை. தவறு, விரும்பவில்லை என்றில்லை. அவன் மீது அவளுக்கு காதல் வரவில்லை. எந்த கணத்திலும் அவனை தான் வாழ்வாய் அவள் பார்க்கவில்லை. காரணம் அவளுக்கும் தெரியவில்லை.
அவன் அவளிடம் கடைசியாய் கைப்பேசியில் பேசிய நொடிகள் ஓடி மறைந்தது அவள் மனதில். “கவிதா நான் உன்னை காதலிப்பதாய் சொல்லி இரண்டு வருடங்கள் ஆகி விட்டது. உன்னிடம் இருந்து இது வரை எந்த பதிலும் இல்லை. பதில் தர வேண்டும் என்று உன்னை நான் வற்புறுத்தியதும் இல்லை. என்றேனும் ஒரு நாள் உன் உதட்டில் இருந்து வந்துவிடும் காதல் வார்த்தைக்காக காத்திருக்கிறேன்” என்றான் அவன்.
“கண்ணா. உன்னுடன் நான் இருக்கும் நொடிகள் அத்தனை அளவு இன்பத்தை உணர்கிறேன். என் அம்மாவும் அப்பாவும் என்னை பார்த்து கொள்ளும் அளவு என்னை நீ பார்த்து கொள்கிறாய். உன்னுடன் வாழ நேர்ந்தால் கண்டிப்பாக நான் மகிழ்ச்சியாக வாழ்வேன். ஆனால்…” சொல்லி நிறுத்தினாள் அவள்.
“ஆனால் என்ன கவிதா?” சொல்லிவிடு உன் மனத்தில் இருப்பதை மறைக்காமல் சொல்லிவிடு.
“இன்று வரை என் மனதில் உன் மீது காதல் தோன்றவில்லை” என்று முடித்தாள் அவள். நிசப்தம் நிலவியது சில நிமிடங்களுக்கு.
“என்ன ஆனது கண்ணா?” கேட்டாள் அவள். “ஒன்றும் இல்லை கவிதா. பிறகு பேசுகிறேன்” சொல்லிவிட்டு அழைப்பை அணைத்தான். அதன் பின் ஒரு வாரமாக அவன் சரியாய் பேசவில்லை.
இந்த நிகழ்வு ஒன்றும் புதிதல்ல. அவன் அவளை காதலிப்பதாய் சொல்லிய நாள் முதல் காதலை பற்றிய பேச்சு அவர்களுக்குள் வந்த ஒவ்வொரு நொடியும் இதை தான் அவள் சொல்லி இருக்கிறாள். ஆனால் இம்முறை ஏனோ அவன் அவளிடம் சரியாய் பேசவில்லை. அப்படி அவன் பேசாமல் போன பின் அவனிடம் இருந்து வந்திருக்கும் மின்னஞ்சல் இது. நினைவில் இருந்து மீண்டவள் மீண்டும் படிக்க துவங்கினாள்.
“இல்லாமல் போயிருப்பேன். உன் வாழ்வில்” அவளையும் அறியாமல் அவள் மனம் வாட தொடங்கியது. “இரண்டு வருடங்களில் உன் மீது நான் கொண்டிருந்த காதலும் அன்பும் அதிகரித்த வண்ணமே இருந்தன. எந்த நொடியிலும் உன்னை நான் கவலை கொள்ள விட்டதில்லை. அப்படி ஒரு நிலை வருகையில் எல்லாம் உன் கவலைக்காண காரணங்களை கலைந்திருக்கிறேன். இருந்தும் உனக்கு என் மீது காதல் வரவில்லை…” படிக்க படிக்க அவளது வேதனை அதிகரித்தது..
“இதை செய்வதால் காதல் வரும் அதை செய்வதால் காதல் வரும் என்ற எண்ணத்தில் நான் இதை சொல்லவில்லை. என் மனதில் இருக்கும் ஒற்றை கேள்வி இது மட்டுமே. எதனால் நீ என்னை விரும்பவில்லை. கேட்கும் போதெல்லாம் உன்னிடம் இருந்து தெரியவில்லை என்பதை தவிர வேறு பதில் வந்ததில்லை” அவள் விரல்கள் நடுங்க துவங்கியது.
“இனி ஒரு பெண்ணை நான் இத்தனை அளவு விரும்ப சாத்தியம் இல்லை. பெயர் தெரியாத இந்த உறவை தொடரவும் என் மனதில் துணிவில்லை. இதனால் உன் வாழ்வு என்னாகுமோ என்று அஞ்சுகிறேன். உன் வாழ்வை விட்டு போகிறேன். இறந்து போக மாட்டேன். என் அளவு உன்னை பார்த்து கொள்ளும் ஒருவன் உனக்கு கிடைக்க வேண்டும் என்று வேண்டி கொள்கிறேன். எனக்காக இது வரை உன்னை வற்புறுத்தி நான் எதையும் கேட்டதில்லை. ஒன்றை இறுதியாக கேட்கிறேன். இந்த மின்னஞ்சலை படித்து முடிக்கும் போது என்னிடம் சொல்லாத, என்னை ஏன் விரும்பவில்லை என்ற காரணத்தை உறக்க சொல்லிவிடு. அதை அறிந்து கொள்ள முடியாமல் போயினும் நீ சொல்லி இருப்பாய் என்றெண்ணி நிம்மதி கொள்வேன்”
“என்றும் உன் மீது காதலுடன்-கண்ணன்” படித்து முடித்த போது அவள் அழ தொடங்கி இருந்தாள். இந்த கண்ணீர் அவன் மீது கொண்ட காதலாலா? அவனை பிரிந்த ஏக்கத்தாலா? அவனை விரும்பாது போனதன் காரணத்தை நினைத்ததாலா?
அவள் மட்டுமே அறிவாள் அதை….
அவளது வாழ்வில் அவனது இறுதி பக்கத்தை அந்த மின்னஞ்சலும் அவளது அழுகையும் நிரப்பி விட்டது….
