ச்சே, போரடிக்குதே
மனசு ஒரு கண் கண்ணாடி மாதிரி
மாட்டிக்காமலே
நம்மள சுருக்கி சிறை வச்சுடும்.
பாக்குற விசயங்கள்ல
பாழாப்போன மனசு நினச்சு நினச்சு
பரிதவிக்குதே,
அதைக்கொஞ்சம் பாருங்களேன்!
மனசு தாங்க நம்ம முத எதிரி.
ஆனாலும் அது தாங்க நம்மளோட முத குழந்தை.
நம்ம எதிரியையும் அழிக்காம நம்ம குழந்தைய
எப்படிங்க காப்பாத்தறது?
போர் அடிக்குதேன்னு ஏன் புலம்புறோம்?
அந்த குழந்தைக்கு கொஞ்சம் விளையாட்டு காட்டுங்க,
அப்படி செஞ்சீங்கனா போரடிக்காது!
சரி குழந்தைய சரிக்கட்டிட்டோம்,
நம்ம எதிரிய என்ன பண்ணலாம்?
யோசிங்க?
