தேனு

"தேன் மொழி எக்ஸ்பைர்ட்..ஸ்டார்ட் இம்மிடியட்லி...." தந்தியை கையில் திணித்த தபால்காரர்..அப்பா வீட்ல இல்லையா என்று கேட்டது என் காதில் ஏறமால் அந்த இரவு எட்டு மணியிலும் எனக்கு வியர்க்கத் தொடங்கியது.

வீட்டில் எல்லோரும் கோவில் திருவிழாவிற்கு ஆடு பலி கொடுப்பதற்கு போயிருந்தார்கள்.... அன்று மாலைதான் கல்லூரி விடுமுறையில் வீட்டுக்கு வந்திருந்த நான் புதிதாக வெளியாயிருந்த திருடா திருடா படத்தின் பாடல்களை சுழல விட்டுக் கொண்டிருந்த போதுதான்...அந்த இடியை கையில் கொடுத்து விட்டு பறந்திருந்தார் தபால்காரார்.

ஒரு நிமிடம் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை....என்னை விட 8 வயது மூத்த தேன் மொழி என் அப்பாவின் அக்கா மகள்...என் அத்தை மகள். கிராமத்திலேயே வளர்ந்து உலக அறிவுகள் அதிகம் எட்டப்படாததாலேயே எதார்த்தமான உணர்வுகளோடு பாசாத்தை பரிமாறத் தெரிந்த மனிதர்களிடம் அவள் கற்றிருந்தது ஏராளம்.

எனக்கு முறைப் பெண்தான் இருந்தாலும் அவள் காட்டும் பாசம் வெகுளியானது. இரத்த பாசம் என்று அடிக்கடி அத்தையும் அம்மாவும் சொல்லுவார்கள். எல்லோருக்கும் இப்படியான உறவுகள் இருக்கத்தான் செய்யும்..ஒரு அத்தை மகனோ, மகளோ வைத்திருக்கும் பாசம் சொல்லி விவரிக்க முடியாதது.

கிராமத்து வாழ்க்கை சொல்லிக் கொடுக்கும் பாடங்களில் ஒன்று இரத்த பாசம். இன்றைய பட்டணத்து வாழ்க்கையில் பெற்றோர் குழந்தையின் உறவுகளே நீர்த்துப் போயிருக்கும் ஒரு அவல நிலையில்....கிராமத்துக்குள்ளும் ஊடுருவத் தொடங்கியிருக்கும் சுயநல உலகம் இப்போது இந்த உறவுகளையும் சிதைக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது.

பள்ளிக் கூட நாட்களில் இருந்து விடுமுறைக்கு ஊருக்குப் போகும் போது எல்லாம் தேன் மொழிதான் என் ப்ரண்ட். வாஞ்சையோடு கையைப் பிடித்து கொல்லைக்கு கூட்டிக் கொண்டு போய் இங்கே பாத்திய செவல கண்டு போட்டு இருக்கு என்று கடந்த மாதம் போட்ட கன்று குட்டியை காட்டும்.

சீம்பால வச்சிக்கிட்டு உன்னயத்தேன் நினைசுகிட்டு இருந்தேன் ஏய்..சின்னராசு....அந்த கருத்த சாவல புடிச்சு கவித்தி போடுன்னு நேத்தே சொன்னேன்ல....வீட்டில் வேலை செய்யும் சின்னராசுவை விரட்டும் தேனுடைய பாசம் என்னை மிரட்டும்...!

வயது கூடத்தான் சின்ன வயசுல இருந்தே.... பேரை சொல்லி வா போன்னு கூப்பிட்டு பழகியாச்சு.... ஏடி.. புள்ளய சாப்பிட கூட்டியாடின்னு அத்தை கொடுக்கும் குரலில் குற்ற உணர்ச்சி கொண்டவளாய்.....ச்சே....வா...வா நா ஒருத்தினு சொல்லிக்கிட்டு..... அடுப்படியில் நுழைஞ்சு... ஏய் ஆத்தா நீ நவுரு...ன்னு சொல்லிகிட்டே... நீ வருவேன்னுதான் தோசை மாவு அரச்சு வச்சேன்... பலகாரம்தேன் நீ சாப்பிடுவேன்னு எனக்கு தெரியும்.... தோசையை சுட்டு நேர்த்தியாய் எனக்கு வைக்கும் போது எனக்குள் ஒரு சந்தோசம் இந்த புள்ள என்ன இப்படி இருக்கு என்று என் நகரத்து புத்தி கபடமாய் அந்த அன்பை எதிர்கொள்ளும்....

வேகமாய் கத்தும்..ஏய் ஆத்தா.. நேத்தே உன்னைய சீனி வாங்கிட்டு வரச்சொன்னேல....னு திட்டிகிட்டே டப்பாவில் இருக்கும் சொச்ச சீனைய கொட்டி எனக்கு தோசைக்கு வைக்கும்....எனக்கு என்ன பிடிக்கும் என்பது தேனுக்கு அத்து படி......மணிக்கு ஒரு தடவ காப்பி குடிக்கிறாயா.... நாங்க எல்லாம் கிராமத்துல இருக்குற ஆளுக எல்லாத்தையும் அச்சஸ் பண்ணிகிருவோம்...சொல்லிக் கொண்டே முகம் பார்க்கும்....

மாடு பத்திகிட்டு போறேன் நீயும் வரியான்னு கேட்டு.... வேண்டாம் என்று சொல்லும் அத்தையும் மாமவையும் இடை மறித்து சந்தேகமாய் என்னைப் பார்க்கும். அந்த பார்வைக்கு அர்த்தம்..எனக்கு விருப்பம் இருக்குதானு பார்க்கிறது... சரி வரேன்னு நானும் கிளம்பிடுவேன்.

முன் வெயிலில் வயக்காட்டுக்குள்ல போவோம்...சூதானமா நடந்து வா... அம்புட்டும் கருவ முள்ளு...காலுல தச்சா உன்னால் வலி தாங்க முடியாதுன்னு சொல்லிகிடே அது முன்னால போகும் போது கவனிப்பேன்... ஏன் தேனு நீ செருப்பு போடலையா.....அட...கால்ல முள்ளு தைச்சாதேன் என்ன இப்போ...எப்பவும் செருப்பு போட்டிகிட்டே இருக்க முடியுமா....வெள்ளந்தியாய் சிரித்து மாடு ஓட்டிக் கொண்டு போகும்........

ஏட்டி தேனு யாருலே அது" தூரத்துல இருந்து யாரோ கேட்டது காதில் விழுந்தது. உருவம் தெரிந்த அளவுக்கு முகம் தெரிய வில்லை. " ஏய்.. எங்க மாம மயன்லே (மகன்).....ஊர்ல இருந்து வந்துருக்கு......" மாரியம்மா மக குமாரி என்று தேனு சிரித்துக் கொண்டே சொல்லி முடிப்பதற்குள் குமாரி பக்கத்தில் வந்து விட்டது...!

'ஏட்டி உங்க மாம மயனையே நீ கட்டிக்க வேண்டியதுதானே...' குமாரி கேட்டு முடிப்பதற்குள் தேன் படீரென்று பதில் சொன்னது......." ஏட்டி.. கட்டிக்கிறதா...? எங்க மாம மயனுக்கு படிச்ச நல்ல புள்ளைய பாத்து கட்டி வைப்போம்டியோவ்.....ஏம்பா.." அன்பாய் முகம் பார்க்கும். தேன் நேரம் போவதே தெரியாத அளவிற்கு பேசிக் கொண்டே இருக்கும்... நான் கேட்டுக் கொண்டே இருப்பேன்.

பழைய நினைவுகள் என்னை புரட்டிப் போட....வெயிலில் சிவந்த தேனுடைய முகம் என் முன் நிழலாடிக் கொண்டே இருக்க......குடும்பத்தோடு திருவிழாவையெல்லாம் ஒதுக்கி விட்டு பேருந்தில் சென்று கொண்டிருந்தோம்....காரைக்குடியில் இருந்து....கல்லல் வந்து விட்டது.....ஜன்னோலராமாய் வெளியே இருட்டு கரும் கும் மென்ன்று..... என் மனதில் அந்த தந்திக்கு முன் கேட்ட பாடல்...ஒலித்துக் கொண்டு இருந்தது....


" அந்த கழுத்து தேமலையும் காதோர மச்சத்தையும் பாப்பதெப்போ
பாப்பதெப்போ பாப்பதெப்போ பெளர்ணமியும் வாரதெப்போ
அந்த கொலுசு மணி சிரிப்பும் கொமரி இளஞ்சிரிப்பும் கேட்பதெப்போ
கேட்பதெப்போ கேட்பதெப்போ கீரத்தண்டும் பூப்பதெப்போ.......

ராசாத்தி என் உசுரு என்னுதில்லை......"

இதுவும் காதல்தான்...ஆனால் வேறு விதம்...

எதை என்னிடம் எதிர்பார்த்து இருக்கும் தேனு? ஒண்ணுமில்லையே... எங்கே இருந்தது துளிர்த்தது இந்த நேசம்....ஒரு பனங்கிழங்கை பதுக்கி வைத்திருந்து எனக்காக கொடுக்கும் போது தேனின் முகம் மலர்வதில் இருப்பது என்ன அன்புதானே.....? ஏனோ தெரியலை என்னை பிடிக்கும் தேனுக்கு ஆனா இதுவரைக்கும் இது அதுன்னு சொல்லி மட்டுப்படுத்தி என்கிட்ட ஒரு தடவை கூட என்னை பிடிக்கும்னு நேரா சென்னது இல்லை.

எத்தனையோ முறை சாப்பாடு போட்டுட்டு என்னையே உற்று பார்த்துகிட்டு இருக்கும் போது… என்ன தேனு? என்று கேட்டிருக்கிறேன்... ஒண்ணுமில்லனு சிரிச்சுகிட்டே நீ மாமா மதிரியும் இல்லை அத்தை மாதிரியும் இல்ல....ன்னு சொல்லிகிட்டு கல கலவென்று சிரிக்கும்.....

பேருந்து நின்று விட்டது....அப்பாவின் உலுக்கலில் நினைவுகள் கலைந்து...சூழலுக்குள் வந்தேன். சிவகங்கை பேருந்து நிலையத்துக்குள் நாங்கள் அலறியடித்துக் கொண்டு இறங்கிய போது அதிகாலை மணி 3.00. உறங்கிக் கொண்டிருந்த ஆட்டோகாரர்களை அதிரடியாய் எழுப்பி.....

மானாமதுரை ரோட்டில் இருக்கும் சிவகங்கை அரசு மருதுவமனைக்குள் நுழைந்தது ஆட்டோ.....மரங்கள் சூழ்ந்த மருத்துவமனை மிரட்டியது....மார்ச்சுவரி பக்கத்திலேயே மரத்தடியில் மண்ணோடு மண்ணாக கிடந்தன உறவுகள். அத்தை வந்து அப்பாவின் காலில் விழுந்து அழுததும், அத்தான் வந்து கட்டிப்பிடித்து அழுததும்....சராசரி காட்சிகள்..

கோபத்தில் அத்தை திட்டி விட விளையாட்டுத்தனமாய் எலிமருந்தை தோசைக்குள் வைத்து சாப்பிட்டுவிட்டு......மருத்துவமனைக்கு கொண்டு வர வண்டி வசதியில்லாமல் கிராமத்து மருத்துவ அலட்சியத்தில் தாமதமாக சேர்க்கப்பட்டதால்.......போய் சேந்துடுச்சு தேனு......

எல்லாவற்றையும் தாங்கிய என்னால்..கடைசியாக அவள் " ஆத்தா நான் பொழைச்சுக்குவேனா ...பொழைச்சுக்குவேன்ல என்றுகேட்டுகிட்டே உசுர விட்டத தாங்கவே முடியல....." என்னால அழ முடியவில்லை...ரொம்ப இறுக்கமா வாழ்க்கை சொன்ன பாடத்த மொறச்சு பாத்துகிட்டே இருந்தேன்....

பொட்டலாமாய் கொடுத்த தேனுவை மருத்துவமனை வாசல்லயே வச்சு முறை செஞ்சுகிட்டு இருந்தாங்க......அவ முகம் கருத்து போயிருந்தது.....ஈக்கள் முகத்தில் வந்து வந்து உக்கார்ந்ததை யாரோ விரட்டிக் கொண்டு இருந்தார்கள்....என்னால் முகத்தை பார்க்க முடியவில்லை....

அடக்கம் செய்ய பக்கத்திலிருந்த இடுகாட்டுக்கு எல்லோரும் போனவுடன்..... மீதமிருந்தவர்கள்... எல்லோரும் கிராமத்துக்கு திரும்பிக் கொண்டு இருந்தார்கள்... நானும்......தான்...

தேனு இல்லாத கிராமத்துக்குள் முதல் முறையாக...

பேருந்தில் இறங்கி எல்லோரும் 3 கிலோமீட்டர் நடக்க வேண்டும்.....மெல்ல நடந்து கொண்டிருந்தேன்....கிராம எல்லையை கடந்து வயக்காடு கடக்கையில்...ஒரு கருவ மரத்தடியில் இருந்த கொஞ்சம் நிழலில் அமர்ந்து கொண்டேன்.....

எனக்குள் சப்தமாய்....

" எலே யாருலே அது.....? யாரோ கேட்க....

" ஏய்.. எங்க மாம மயன்லே (மகன்).....ஊர்ல இருந்து வந்துருக்கு......"

...." ஏட்டி.. கட்டிக்கிறதா...? எங்க மாம மயனுக்கு படிச்ச நல்ல புள்ளைய பாத்து கட்டி வைப்போம்டி.....ஏம்பா.."

தேனின் குரல் எனக்குள் உரக்க கேட்டது...

நான் வெடித்து அழத் தொடங்கினேன்.......!



-தேவா சுப்பையா...