வெளிச் சாெல்ல முடியாத உண்மை

அன்று விடுமுறை நாள் வழமையை விட காெஞ்சம் தாமதமாக கண் விழித்துப் பார்த்தாள் சந்தியா நேரம் எட்டு மணியைத் தாண்டியிருந்தது. பக்கத்து அறையிலிருந்தம் எந்த சத்தமும் வரவில்லை வீட்டு வேலைக்காரி லட்சுமியின் வழமையான கரகரப்பு சிறிதாக காதுக்கு எட்டியது. "மேக்கப் பாேடத் தான் ஆக்கள் றூமுகளை துப்பரவாக வச்சிருக்கிறதில்ல, லீவு நாளில எண்டாலும் இந்த வேலைகளைச் செய்யலாம் தானே" சத்தம் பாேட்டபடி குப்பைகளை ஒன்று சேர்த்துக் காெண்டிருநதாள். "இஞ்ச பார் சாப்பாட்டுப் பேப்பரை இதில பாேட்டு வச்சிருக்குதுகள், இன்றைக்கு ஐயா எழும்பட்டும் பாேட்டுக் குடுக்கிறன்" மெதுவாக யன்னலை நீக்கி துவாரத்தினூடே பார்த்த சந்தியாவுக்கு சிரிப்பு அடக்க முடியவில்லை. தலையணையால் முகத்தைப் பாெத்திக் காெண்டு சிரிப்பைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சித்தாள். "ஆளின்ர மூஞ்சிய பாரன் இஞ்சி திண்ட குரங்காட்டம் இருக்கு, நாங்கள் மேக்கப் பாேட்டால் கிழவிக்கு என்னவாக்கும்" தனக்குள்ளே முணுமுணுத்துக் காெண்டு மீண்டும் யன்னலை மூடினாள்.

வீட்டின் அழைப்பு மணி அடிக்கும் சத்தம் கேட்டு வேகமாகப் பாேனாள் வேலைக்காரி, தலையை குனிந்தபடி நின்றாள் ஜானகி. "எங்கயாே நல்லா சுத்திப் பாேட்டு இப்ப தான் வாறா பாேல" ஜானகியை மேலும் கீழுமாகப் பார்த்தாள். கதவைத் திறந்ததும் உள்ளே வந்து பாதணியை கழற்றி ஓரமாக வைத்தாள். "என்ன இந்தக் கிழவி நாறின மீனை பூனை பார்த்தாப் பாேல பாக்குது" கடைக் கண்ணால் பார்த்து விட்டு அறையினுள் நுழைந்தாள். அவசர அவசரமாக கையிலே உடுப்புகளையும் அள்ளிக் காெண்டு குளியலறைக்குள் சென்ற அனு பாடல் ஒன்றை முணுமுணுத்தபடி ஆடைகளை கழுவிக் காெண்டிருந்தாள்.

கையிலே பத்திரிகையுடன் வந்து சாய்மனைக் கதிரையில் அமர்ந்தார் முதலாளி ஐயா. தேநீரைக் காெண்டு வந்து நீட்டிய லட்சுமியிடம் "காலங் காலத்தால என்ன கத்துறாய், பிள்ளையள் நித்திரையெல்லே காெள்ளுதுகள்" கைகளைப் பினைந்து காெண்டு "இல்லை ஐயா" என்று ஏதாே சாெல்ல முயன்றவளை இடைநிறுத்தி "அது சரி யார் காேளிங் பெல் அடிச்சது" தேநீரைக் குடித்துக் காெண்டு கேட்டார். "அது ஐயா ஜானகிக்கு நைற் வேலை தானே இப்ப தான் வந்திச்சு" தேநீர் காேப்பையை நீட்டினார். விறுவிறு என்று சமையலறைப் பக்கம் நடந்தாள். மேசையில் சுடு நீர் பாேத்தல் இருப்பதைக் கண்டாள். "சந்தியாட பாேல இருக்கு" வெளியே வந்து பார்த்தாள் கைப் பேசியில் ஏதாே செய்து காெண்டிருந்தாள் "ம் தாெடங்கிற்றா இனி உத நாேண்டுறது தான் வேலை, இப்பத்திய பிள்ள குட்டிகள் எல்லாம் கண்ணுக்கு முன்னுக்கே அழிஞ்சு பாேகுதுகள்" பாேத்தலில் சுடு நீரை ஊற்றி வைத்தாள்.

யாராே அழுவது பாேல் சத்தம் கேட்டது. பத்திரிகையை மேசையில் பாேட்டு விட்டு வேகமாக ஜானகியின் அறையை நாேக்கி நடந்தார் ஐயா. கதவைத் தட்டினார், திறக்கவில்லை சத்தமாக அழுவது கேட்கிறது. பல்கணியில் சந்தியா நின்றதைக் கண்டதும் அவளை அழைத்தார். அவளும் என்னவாயிருக்கும் என்று ஓடி வந்தாள். ஐயா பல தடவை கதவைத் தட்டியும் அவள் திறக்கவில்லை. "நீ கூப்பிடு பிள்ளை" சந்தியா ஒரு தடவை கூப்பிட்டாள் பதில் எதுவும் இல்லை. ஐயாவுக்கு பயமாகவும் இருந்தது. மாற்றுச் சாவியைக் காெண்டு வந்து அறையை திறக்க முயற்சித்தார். துவாயால் முகத்தை மறைத்துக் காெண்டு கதவைத் திறந்தாள் ஜானகி. கண்கள் வீங்கிச் சிவத்துப் பாேயிருந்தது. "என்னக்கா...." அருகே பாேனாள் சந்தியா. அழுகை அதிகமாகி குமுறிக் குமுறி அழுதாள். "என்ன பிள்ள ஏன்" தலையை தடவினார் முதலாளி ஐயா.

பல வருடங்களாக ஐயாவின் வீட்டில் தங்கியிருந்து தாதியாக வேலை பார்த்துக் காெண்டிருந்தாள் ஜானகி. நல்ல அழகான கவர்ச்சியான தாேற்றம், வெள்ளையான, உயர்ந்த, மெலிந்தவள். குடும்பத்தினர் வெளியூரில். மாதம் ஒருதடவை விடுமுறைக்குச் செல்வாள். அதிகமான நாட்கள் வேலையாேடு கழிந்து விடும். தானும் தன் வேலையும் என்றிருப்பாள். பெரிதாக யாருடனும் ஒட்டிக் காெள்ள மாட்டாள்.

இப்பாேது சில மாதங்கள் விடுமுறையில் செல்லவும் இல்லை. கைப்பேசியுடன் அதிக நேரங்கள் செலவிடத் தாெடங்கினாள். ஐயாவுக்கும் சின்னச் சந்தேகம். விடுமுறை நாட்களில் விடுதியில் தங்கி நின்று ஏதாே காரணங்களைச் சாெல்லி விட்டு வெளியே சென்று விடுவாள். நான்கு வருடங்களாக ஐயாவின் வீட்டிலிருந்தவள், நம்பிக்கையானவள். சில மாதங்கள் முன்பாக தன்னை அலங்கரிப்பதில் கூடுதல் கவனம் எடுக்கத் தாெடங்கினாள்.. "என்ன ஜானகி உன்ர வடிவு காணாதே, கண்டதயும் பூசி முகத்தைப் பழுதாக்காத" ஐயாவின் கிண்டலுக்கு பதிலாக சிரிப்புத் தான். வேலைக்காரி லட்சுமி தான் எல்லாேருக்கும் வில்லி. "என்னமாே பாேனும், மேக்கப்பும் ஆளே மாறிற்றா ஜானகி" என்று அடிக்கடி ஜானகியை வெறுப்பேற்றுவாள்.

வேலைக்குச் சென்று வரும் பாேது பேருந்தில் கண்ட சிறு அறிமுகம தான் ராஜ். தனியார் கம்பனி ஒன்றில் வேலை பார்த்துக் காெண்டிருந்தான். ஜானகி தங்கியிருந்த வீட்டிலிருந்த அடுத்த வீதியில் ஒரு ஆண்கள் விடுதியில் தான் ராஜ் தங்கியிருந்தான்.

அன்று மாலை மழை ஓயாமல் பாெழிந்து காெண்டிருந்தது. பேருந்தில் ஏறிய ஜானகி இறங்கும் இடம் நெருங்கியதும் தன்னிடம் குடை இல்லாததை உணர்ந்தாள். "காெஞ்ச நேரம் நிற்பம் மழை குறைய பாேகலாம்" தரிப்பிடத்தில் இறங்கி சுவராேடு சாய்ந்து காெண்டு நின்றவளை ராஜ் கண்டு விட்டான். "பாவம் குடையில்லைப் பாேல நல்லா இருட்டி வேற கிடக்கு தனிய நிக்கிறா" குடையை விரித்து அவளிடம் நீட்டினான். பல தடவை மறுத்து "நீங்க பாேங்க நான் பாத்துக்குறன்" சங்கடப்பட்டுக் காெண்டாள். அவனாே "பறவாயில்ல என்னாேட பிரன்ட் நிக்கிறான் நான் அவங்கூட பாேறன்" குடையை நீட்டியபடி நின்றான். நேரமும் பாேய்க் காெண்டிருந்தது. தவிர்க்க முடியாமல் குடையை வாங்கிக் காெண்டாள்.

மறுநாள் வழமை பாேல் பேருந்து நிலையத்தில் அவனைச் சந்தித்து குடையை காெடுத்தாள். "ராெம்ப நன்றிங்க சேர்" அவனும் பறவாயில்லை என்பது பாேல் சிரித்தான். இப்படியே நாட்கள் நகர்ந்தது. ராஜ் மனதில் ஜானகி மீது ஏதாே ஒரு ஈர்ப்பு ஏற்படத் தாெடங்கியது. அவளிடம் கதை காெடுக்க ஆரம்பித்தான். பெயர், ஊர் பற்றிய தங்களுடைய விபரங்களை இருவரும் பரிமாறிக் காெண்டனர். ஒரு தடவை ஜானகி அவசரமாக விடுமுறையில் வீடு சென்று விட்டாள். மூன்று நாட்கள் தாெடர்ந்து அவளைச் சந்திக்காதது அவனுக்கு ஏதாே ஒரு இடைவெளி பாேல் தெரிந்தது. ஒரு வழியும் இல்லையே என்று யாேசித்து விட்டு "அடுத்த முறை பாேன் நம்பரை வாங்கணும்" என்ற முடிவுடன் இருந்தான்.

நான்காம் நாள் காலையில் அவள் பேருந்து நிலையத்தில் நின்றதை தூர வரும் பாேதே கண்டு விட்டான் நடையில் வேகம் தெரிந்தது. "என்ன மிஸ் ராெம்ப நாளைக்கப்புறம்" என்றதும் "ஆமா சேர் ஊருக்குப் பாேயிருந்தேன்" பேருந்தும் புறப்படத் தயாரானது. வழமையான இடத்தில் அமர்ந்தாள். ராஜ் சற்று கிட்டவாக வந்து அவளைப் பார்த்தான் பக்கத்து இருக்கையில் யாருமில்லை தானாகவே பாேய் அமர்ந்து காெண்டான். முதல் தடவை பேருந்தில் அவனருகில் அமர்ந்தது அவளுக்கு சங்கடமாக இருந்தது. கையில் தாெலைபேசியை வைத்து ஏதாே செய்து காெண்டிருந்தாள். "உங்க நம்பர காெஞ்சம் காெடுப்பிங்களா" தயங்கியபடி கேட்டான். எந்த மறுப்புமின்றி அவளும் காெடுத்தாள். வட்ஸ் அப், வைபர் எல்லாவற்றிலும் இணைத்தான்.

மதிய உணவு நேரம் ஜானகி நாேயாளர்களை கவனித்துக் காெண்டிருந்தாள். குறுந்தகவல் ஒன்று வந்திருந்தது. "யார் இந்த நேரம்" அவசரமாக எடுத்துப் பார்த்தாள் "சாப்பிட்டாச்சா" ராஜ் செய்தி அனுப்பியிருந்தான். "டியூட்டியில இருக்கன்" பதில் அனுப்பி விட்டு கடமையைத் தாெடர்ந்தாள். வழமை பாேல் மாலை வேலை முடித்து வீடு வந்து தாெலைக்காட்சி பார்த்துக் காெண்டிருந்தாள். தாெலைபேசி அழைப்பில் ராஜ் இணைந்திருந்தான். உரையாடல் நீண்டு காெண்டே பாேனது. "உங்க பிறந்த நாள் எப்பாே" இருவரும் பிறந்த நாளை அறிந்து காெண்டார்கள். "அப்பாே இன்னும் இரண்டு கிழமையில் ஜானகிக்கு பிறந்த நாள்" நாட்களை எண்ணி எண்ணி அந்த நாளும் வந்து விட்டது.

ராஜ் அவளுக்கு ஏதாவது வித்தியாசமாப் பண்ணணும், காதலையும் சாெல்லணும் என்ற திட்டத்தாேடு அன்று அவளை எதிர்பாரத இடம் ஒன்றிற்கு கூட்டிச் சென்றான். அப்படி ஒரு இடத்திற்கு அவள் ஒரு தடவை கூடச் சென்றதில்லை. பலவர்ண நிறங்களாலான மெழுகு வர்த்திகளாலும், பூக்களாலும் அலங்கரிப்பட்ட அந்த இடம் மனதில் ஒரு புத்துணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. இருக்கையில் அமர்ந்து காெண்டு எதிரே இருந்த ஜானகியின் அழகில் அவன் தன்னை மறக்கத் தாெடங்கினான். பக்கத்து இருக்கைகளில் ஜாேடி ஜாேடியாக காெஞ்சிக் குலாவிக் காெண்டிருந்தவர்களைப் பார்த்த பாேது ஜானகியின் முகத்தில் ஏதாே ஒரு மாற்றம். குனிந்தபடி சிற்றுண்டிகளை சாப்பிட்டாள். "ஜானகி" என்றான் திடீரென ராஜ். நிமிர்ந்து அவள் பார்த்ததும் காதலை சாெல்லி விட்டான். கேக் துண்டாென்றை கடித்தபடி இருந்தவள் திகைத்துப் பாேனாள். அவள் எதிர்பார்த்தது தான் ஆனால் இவ்வளவு சீக்கிரமாக நடக்கும் என்பது தெரிந்திருக்கவில்லை. அந்த சில நிமிடங்கள் வேறு ஓர் உலகத்தை அவள் உணர்ந்தாள்.

நாட்கள் வேகமாக ஓடிக் காெண்டிருந்தது காதல் உறவு நெருக்கமானது. விடுமுறைகளில் வீடு செல்வதைக் குறைத்து ராஜாேடு நாட்களை செலவிடத் தாெடங்கினாள். சினிமா, பீச், பார்க் என்று இருவருக்குள்ளும் தனிமையும், நெருக்கமும் அதிகரிக்கத் தாெடங்கியது. அன்று இருவரும் ஏதாே காரணம் சாெல்லி விட்டு விடுதி ஒன்றிற்கு சென்று தங்கி விட்டு, சினிமாவுக்கும் சென்றார்கள்.

சில மாதங்கள் இப்படியே ராஜ், ஜானகி உறவு தாெடர்ந்தது. நீண்ட நாட்கள் விடுமுறையில் வீடு வராத ஜானகியின் பெற்றாேர் தங்குமிடத்திற்கே வந்து விட்டனர். முதலாளி ஐயாவுக்கு எதுவும் சரியாகத் தெரியாது ஆனால் ஜானகியின் பாேக்குகளில் சந்தேகம். வீடு வந்த அம்மாவும், அப்பாவும் ஜானகியின் உடை மாற்றங்கள், அலங்கரிப்புக்களை கண்டதும் ஆச்சரியமடைந்தார்கள். இரண்டுமாதத்தில் ஆளே மாறிவிட்டாள். அவள் தன் காதலைப் பற்றி எந்த விடயமும் சாெல்லவில்லை. நல்ல பிள்ளை பாேல் பெற்றாேரை சமாளித்து அனுப்பி விட்டாள்.

அடுத்த நாள் ராஜிடம் காதலைப் பற்றி வீட்டிற்குத் தெரியப்படுத்துவதற்காய் அனுமதி கேட்கிறாள். "ஏன் ஜானகி உனக்கு என்னில நம்பிக்கை இல்லையா?, காெஞ்ச நாள் பாேகட்டும் இதப் பற்றி பேசலாம்" சமாளித்து விட்டான். அவளும் காத்துக் காெண்டிருந்தாள். அன்று மதியம் இருவரும் வெளியில் சாப்பிடுவதற்காகச் சென்றிருந்தார்கள். மேசையில் கைப்பேசியை வைத்து விட்டு முகம் கழுவுவதற்காக உள்ளே சென்றான். அவனது தாெலைபேசிக்கு அழைப்பு வந்தது எட்டிப் பார்த்தாள் ஜானகி. குழந்தையின் படத்துடன் "டார்லிங்" என்று திரையில் தாேன்றியது. "டார்லிங்கா யாராயிருக்கும்" குழப்பத்தாேடு தாெடர்பு மீண்டும் வருவதை அவதானித்தாள். எடுத்துப் பேசலாமா? தப்பாகிடுமா? மனம் ஒரு முடிவிற்கு வரவில்லை. மீண்டும் அழைப்பு வந்தது. எடுத்து காதுக்குக் கிட்டவாக வைத்தாள். "எங்கப்பா நிக்கிறிங்க, இஞ்ச பிள்ளைக்கு" முழுவதும் கேட்கவில்லை மேசையில் தாெலைபேசியை வைத்து விட்டு முகத்தை துடைத்துக் காெண்டு தண்ணீரைக் குடித்தாள். தாெலைபேசி அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டு விட்டது.

தலையில் இடி விழுந்தது பாேல் இருந்தது ஜானகிக்கு. அப்பாே ராஜ் திருமணம் செய்திட்டாரா? குழந்தை இருக்கா? அப்பாே என்னாேட ஏன்......?" இதயம் வெடித்து கண்ணீராய் கசியத் தாெடங்கியது. கைக்குட்டைக்குள் அடங்காமல் கண்ணீர் மேசையில் துளித்துளியாய் சிந்திக் காெண்டிருந்தது. மீண்டும் அழைப்பு வருகிறது முகத்தைத் துடைத்தபடி உள்ளேயிருந்து ராஜ் அருகே வருகிறான். ஏதாே ஞாபகம் வந்திருக்க வேணடும் காற்சட்டைப் பாெக்கற்றுள் கையை விடுகிறான். நெஞ்சு திக் என்றது "பாேன் எங்க வச்சன்" மனதுக்குள்ளே நினைத்துக் காெண்டு மேசையருகே வந்து தாெலைபேசியை எடுத்துக் காெண்டு ஜானகியைப் பார்த்தான் கலங்கிய கண்கள் சிவப்பாயிருந்தது. முகத்தில் ஏதாே மாற்றம். இருக்கையில் அமர அழைப்பு மீண்டும் வந்தது. கதிரையை தள்ளி விட்டு வேகமாக எழும்பிய ஜானகி மேசையில் இருந்த கைப்பையை எடுத்துக் காெண்டு நிமிர்ந்து கூட பார்க்காமல் வெளியே வந்தாள். "ஜானகி.....ஜானகி" தடுத்தவனிற்கு எந்தப் பதிலும் சாெல்லவில்லை ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை.

மாலை நேரமாகியது பேருந்து நிலையத்தில் தனிமையில் இருந்தாள். தாெலைபேசியை ஓவ் செய்து கைப்பையினுள் காேபத்தாேடு திணித்தாள். ஐந்து நிமிடம் காத்திருந்த அந்த தனிமையில் அவள் இதயம் காெஞ்சம் காெஞ்சமாக வெடித்துக் குமுறிக் காெண்டிருந்தது. வைத்தியசாலையை அடைந்தாள். இரவுக் கடமையில் கண் விழித்திருந்தாள்.
தனது மேசையில் இருந்த படி அழுது காெண்டிருந்த மனதை கேள்விகளால் ஆராய்ந்தாள். "ராஜ் யார்? ஏன் என்னை ஏமாற்றினார்? நான் ஏன் அறியாமல் அவசரப்பட்டு நம்பி பழகினேன்? இருபத்து மூன்று வயதிலே என் வாழ்க்கையை முடித்து விட்டேனா? தப்பு பண்ணிட்டேனே" கண்ணீரைத் தவிர எந்தப் பதிலும் கிடைக்கவில்லை.

காலையானதும் கடமையை முடித்துக் காெண்டு தங்குமிடம் வந்து தாெலைபேசியை ஓன் செய்தாள். அம்மாவின் இலக்கத்திலிருந்து மட்டுமே அழைப்புக்கள் வந்திருந்தது. ராஜ் எந்தத் தாெடர்பும் காெள்ளவில்லை. அவளும் முயற்சிக்கவில்லை.

அம்மாவின் இலக்கத்திற்கு அழைக்கிறாள். "சாப்பிட்டியாம்மா, ஏன் பாேன் வேலை செய்யல்ல" குமுறி அழுகிறாள் ஜானகி. "பிள்ள... ஜானகி, அம்மா கதைக்கிறது கேக்குதா" ஏதுமறியாத தாய் அழைப்பில் பதிலுக்காய் காத்திருந்தாள். ஜானகி வெளியில் சாெல்ல முடியாத உண்மையை நினைத்துக் கதறிக் காெண்டிருந்தாள் தனிமையில்.சந்தியாவும், முதலாளி ஐயாவும் என்னவென்று புரியாமல் அவளை ஆறுதல்படுத்த முயற்சித்தனர். அவளாே எதையும் வாய்விட்டு சாெல்லவில்லை தனக்குள்ளே எல்லாவற்றையும் நினைத்து கலங்கினாள்.