ஏதேதோ எழுதிக் கிறுக்கிய என் பேனா
எதை எழுதுவது என்று பக்கங்களைப் புரட்டியது,
அன்புடன் அப்பா என்று ஆரம்பித்த என் விரல்கள்
தடுமாறி நிற்கும் கணம்……
என் அன்பின் ஆதாரமே….
என் இதயத்தின் உயிர் துடிப்பே….
என் கண் கண்ட முதல் தெய்வமே…
அப்பா…..
கை பிடித்து ஏடெழுத கற்றுத் தந்தாய்
அறிவு என்னும் பெருங் கடலை
அன்போடு புரிய வைத்தாய்…
பிஞ்சுப் பாதங்கள் மண்படாமல் தோள் சுமந்தாய்…
காலெடுத்து நான் நடக்க கை பற்றி துணை நின்றாய்
ஒழுக்கம் என்றும் தவறாமல் கண் காத்த தெய்வமானாய்
ஒப்புரவும், ஒற்றுமையும் பலமென்றே தினமுரைத்தாய்
சிந்தாமல் சிதறாமல் பகிர்தலில் முன் நின்றாய்
சின்னச் சின்ன ஆசையெல்லாம்
சிக்கனமாய

மேலும்

உலக வரைபடத்தில் தீவுகளால் சூழப்பட்ட அழகிய நாடு. இயற்கை வளங்களை அள்ளித்தெளித்து அழகொழிரும் திருநாடாம் இலங்கையில் செம்மொழியாம் தமிழ் பேசும் வீரம் நிறைந்த மண்ணில் மலர்ந்தவள் தான் அவள்.

ஐப்பசி திங்கள் சூரியனாய் வந்துதித்தவள், துடுக்குத்தனமும், துடியாட்டமும் நிறைந்த சின்னப்பாவையாய் துள்ளித்திரிந்தவள். அண்ணன். அக்காவிற்கு செல்லப்பிள்ளையிவள். விவசாயமே வாழ்வாதரமாகக் கொண்டிருந்தாலும் வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தது. அயல் வீட்டு ஆச்சிமாருக்கு மிகவும் பிடித்தவள். ஆச்சிக்குத் தேவையான சின்ன சின்ன வேலைகளில் ஒத்தாசையாய் உடனிருப்பாள். கடைக்குப் போய் வெற்றிலை வாங்கிக் கொடுத்தால் ஒரு வட்ட அப்பம் வாங்

மேலும்

கல்லூரியில் இருந்து புறப்பட்ட கார்த்திக் தனக்கான பேருந்தைப் பிடிப்பதற்காக வேகமாக நடந்தான். கைக் கடிகாரத்தைப் பார்த்தவன் பேருந்து வருவதற்கு ஐந்து நிமிடங்கள் இருந்ததால் அருகிலிருந்த சிற்றுண்டிச்சாலைக்குள் நுழைந்தான் "ஐயா ஒரு ரீ” என்றதும் மேசையில் கொண்டு வந்து வைத்த ஐயாவிடம் பணத்தைக் கொடுத்தான். சூடாக இருந்தாலும் அமரந்திருந்து பருகுவதற்கு நேரம் இருக்கவில்லை. கடிகாரத்தை பார்த்தபடி எழுந்து வீதியருகே நின்றான். பேருந்தும் வந்தது. ஜன்னலோரமாக அமர்ந்தவன் இரண்டு மணி நேரப் பயணத்தைக் கணக்கிட்டபடி, ஜன்னலூடாக வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். பேருந்தின் வேகத்திற்கேற்ப சுற்றமும் நகர்வது போலிருந்தது. காற்றின்

மேலும்

எங்கே போகிறாய் மனிதா…
வாழ்க்கை என்னும் படகை விட்டு
பாதை மாறி நீயும் எங்கே போகிறாய்…
குடும்பம என்னும் கோயில் எங்கே
பெற்றவர் மனைவி பிள்ளைகளை
மறந்து நீ எங்கே தான் போகிறாய்..

வறுமையிலங்கு பிள்ளை அழுகிறாள்
பள்ளி செல்ல வழியின்றி
பையன் கூட வீதியிலே
மாற்று உடை கூட இல்லை
மாத்திரைக்குப் பணமுமில்லை
மாலை வேளை ஆனதும் நீ
மதி மயங்கி நிற்கின்றாய்…

ஆசை ஆசையாய் சேமித்ததெல்லாம்
அடகு வைத்து மீளவில்லை
கட்டிய தாலி வைத்து வருடங்களும் ஓடிற்று
மூன்று வேளை உணவுண்ட நாட்கள் கூட மறந்தாச்சு
கைக்குழந்தை மார்புதைத்து வயிறு காய்ந்து கதறுதடா
பெற்றவன் நீ அறியாயோ பெண்ணவளின் வேதனையை..

பசிதீர்க்க பணம்

மேலும்

நித்யாவின நினைவுகளை மீட்டிய படி பேருந்தின் யன்னலாேரமாக அமர்ந்திருந்தான் ராகவ். சில்லென்ற காற்றின் குளிர்ச்சியில் உடம்பு புல்லரிப்பது பாேல் உணர்ந்தான். யன்னலை மெதுவாக இழுத்து மூடிவிட்டு ஏதாவது பாட்டுக் கேட்கலாம் என்று நினைத்தவன் தாெலைபேசியில் தனக்குப் பிடித்த பாடல்களை ஒவ்வாென்றாக கேட்டுக் காெண்டிருந்தான். பாடல்களின் வரிகளாேடு அவன் மனம் அமைதியில் உறைந்து பாேனது. "காதலே காதலே தனிப் பெருந் துணையே, கூட வா, கூட வா பாேதும்"  என்ற பாடல் வரிகள் அவன் மனதுக்குள் பெரும் புயலடிப்பது பாேன்ற உணர்வைத் தூண்டியது. கண்களை மூடியபடி தலையை மெதுவாக சாய்த்துக் காெண்டான்.

உயிருக்கு உயிராய் நித்யாவைக் காதலித்து, உற

மேலும்

நித்யாவின நினைவுகளை மீட்டிய படி பேருந்தின் யன்னலாேரமாக அமர்ந்திருந்தான் ராகவ். சில்லென்ற காற்றின் குளிர்ச்சியில் உடம்பு புல்லரிப்பது பாேல் உணர்ந்தான். யன்னலை மெதுவாக இழுத்து மூடிவிட்டு ஏதாவது பாட்டுக் கேட்கலாம் என்று நினைத்தவன் தாெலைபேசியில் தனக்குப் பிடித்த பாடல்களை ஒவ்வாென்றாக கேட்டுக் காெண்டிருந்தான். பாடல்களின் வரிகளாேடு அவன் மனம் அமைதியில் உறைந்து பாேனது. "காதலே காதலே தனிப் பெருந் துணையே, கூட வா, கூட வா பாேதும்" என்ற பாடல் வரிகள் அவன் மனதுக்குள் பெரும் புயலடிப்பது பாேன்ற உணர்வைத் தூண்டியது. கண்களை மூடியபடி தலையை மெதுவாக சாய்த்துக் காெண்டான்.

உயிருக்கு உயிராய் நித்யாவைக் காதலித்து, உறவு

மேலும்

தோளில் சாய்ந்து சாகவே
சாவைக் கூட கேட்கிறேன்
நிழலாய் காய்ந்து தாகவே
பாலை நீராய் தாவினேன்
துண்டு துண்டாய் ஏனம்மா
என்னை கூறு போடுறாய்
ஒரு பிள்ளை போல நீயடி
இதய நதியில் பாய்கிறாய்
மார்பின் மேலே பாரமாய்
ஒரு கனவு வந்து வளருது
கண்களின் ஓரம் ஈரமாய்
நீ வந்து வந்து பார்க்கிறாய்
நீயாகி மழை வந்த - போது
குடையின்றி நனைந்தேன்
கைக்குட்டைச் சுவர்களில்
கனவை காயப்போட்டேன்
நிலவு கூட ஜன்னல் - வழி
என் நிலவை எட்டிப் பாக்க
காளான்கள் மேலே நின்று
நிலவை சிறைப்பிடிப்பேன்
ஒரு நொடிப் பார்வையில்
இதயம் தொலைந்து போக
தவ வீதியில் அகதி போல
கால்கள் கடுக்க நிற்கிறேன்
அண்ணார்ந்த

மேலும்

காலை ஆரம்பித்த மழை ஓயாமல் பாெழிந்து காெண்டிருந்தது. வீதியெங்கும் வெள்ளம் நிரம்பி குன்றும், குழியும் நிறைந்து பாேக்குவரத்து நெரிசலால் வீதியே தடைப்பட்டு விட்டது. மின்சாரமும் நின்று பாேக ஊரே இருள் மயமாய் காட்சியளித்தது.

அந்தக் கிராமத்தின் வீதியாேரமாய் இருந்த குடிசை வீட்டில் சிறிய விளக்கின் வெளிச்சத்தில் கூனியபடி குடையைப் பிடித்துக் காெண்டு வாசல் படலையை இழுத்துக் கட்டி விட்டு மீண்டும் வீட்டினுள் நுழைந்த சாரதா அம்மா கால் தடுக்கி விழுந்து விட்டாள். "ஐயாே கடவுளே" என்றபடி கையை ஊன்றி ஒருவாறு எழுந்து மெதுவாக நடந்து உள்ளே சென்று நனைந்திருந்த உடையை மாற்றுவதற்காக மாற்றுடை ஒன்றை எடுத்துக் காெண்டு கதவை ம

மேலும்

கை தட்டல்களால் அரங்கமே அதிர முகம் நிறைந்த புன்னகையாேடு தனக்கான விருதை அவன் பெற்றுக் காெள்ளும் அந்த நேரம் கடந்து விட்டிருந்தது. அந்த சந்தாேசமான தருணத்தை அவனால் அனுபவிக்க முடியவில்லை. அம்மாவின் கைகளைப் பற்றியபடி உயிருக்காகப் பாேராடிக் காெண்டு இருக்கும் அவளருகில் அவனைத் தவிர யாருமில்லை. எத்தனை கனவுகளாேடு படித்து பட்டம் பெற்று சாதனை படைக்கக் காத்திருந்தவனுக்கு விதி சந்தாேசங்களைப் பறித்து விட்டு சாேகங்களையே பரிசாகக் காெடுத்திருந்தது. ஒற்றைப் பிள்ளை, ஆணாகப் பிறந்து விட்டான். சாெந்த, பந்தம் யாரும் தெரியாத ஊரில் பெரிய பங்களாவில் எல்லா வசதியுடனும் வளர்ந்து வந்தவன். தரமான பாடசாலை, பராமரிப்பதற்கு இரண்டு

மேலும்

எனக்குள்ளும் காதல் என்ற ஆச்சர்யம் படர துவங்கிய காலம்,.
ஏன் எனக்கு ஆச்சர்யம்,
நானும் சினிமாதனமான காதலை வெறுத்தவன்,
காமமே காதலை முன்னிருத்துகிறது என்பதே அதற்கு காரணம்,.
அது டீன் ஏஜ் பருவம்,
எனக்குள் இரண்டாவது இதயம் பூத்த நேரம்,
அவளால் எனக்குள் ஏகபட்ட மாற்றங்கள்,
அந்த பாதிப்புகளின் உணர்வு குவியலுக்கு காதல் என்று பெயரிட்டேன்..
அவளை சில நேரம் பார்க்காவிட்டால்,
அதையே நினைத்து பல நேரம் அவள் வரும் திசையையே பார்த்துக் கொன்டிருப்பேன்..
அவள் என் சந்தோஷத்திற்கும்,
தவிப்புகளுக்கும் இடையே ஒளிந்து கொண்டிருந்தாள்.
அவள் வரும் பாதையில்,
அவளுக்கு முன் காத்துகிடப்பேன்..
சில நிமிடங்கள் காண,
பல மணி ந

மேலும்

இந்த வார மித்திரன் வாரமலர் பத்திரிகையில் வெளிவந்த என்னுடைய சிறுகதை


குருட்டுப் பட்டாம்பூச்சியின் தோட்டத்திற்குள் என் கண்கள் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. குடைக் காளான்களுக்குள் ஒரு பூந்தோட்டம் அன்றைய வசீகர மாலைப் பொழுதை ஆவலாகக் காத்திருந்தது. செவ்வாய் ஒரு பாலைவனம் என்றால் நிகழ்கால உலகை தார்ச் சாலை எனலாம்.

இன்று யாருமில்லாத காட்டிற்குள் மெழுகு வர்த்திகள் கண்ணீர் அஞ்சலிக்காய் ஏற்றப்படுகிறது; அன்று கூரைகளில்லாத குடிசைக்குள் மலை போல் குவிந்த சடலங்களை சந்திரன் தான் அடையாளம் காட்டியது.

என்னால் அலைகளோடு நீந்த முடியும்; மான்களோடு துள்ளி விளையாட இயலும்; வானவில்லை ஓவியமாய் வரைய முடியும் ஆனால் முப்ப

மேலும்

நீ தந்த நினைவு மாெட்டுக்கள்
நித்தமும் மலர்கிறது பூக்களாய்
வாசங்களை முகரந்த படி
உன் முகம் காண்கிறேன்
பூக்களாய் மலர்ந்த நினைவுகளை
மாலையாய் காேர்க்கின்றேன்
தேவதை உன் தடம் தேடி
காத்திருக்கின்றேன் காதலுடன்
வாசம் வீசிய தென்றலாய்
இதயம் நுழைந்த சிறு மலரே
என் சுவாசம் நீயாக வேண்டும்
வாழ்வின் வரமாய் நீ வேண்டும்
காதல் கை கூட வேண்டும்
பூவே பூ சூட வா

மேலும்