யுத்தத்தின் தாக்கமும் மனிதத்தின் ஏக்கமும்

காலை புலர்வது
விடியலுக்காகவா?
இல்லை
வெடிகளுக்காகவா..!
என்ற​
கேள்வியுடன்தான் - எங்கள்
காலை பொழுது - தினமும்
கண் விழிக்குது...

சிரிக்கும் குழந்தையின்
செல்ல மொழிகளால்
சித்தம்​ குளிர்ந்தது இல்லை,
ஆனால்
அழுத​ குழந்தையின்
கண்ணீர் துளிகளால்
நித்தம்​ கொதித்தது நெஞ்சம்...

வானம்பாடியாய்
ஆடிப்பாடி
ஓடி விளையாடி
உடல் களைத்து
உள்ளம்​ களித்து
அன்னை மடி தேடி
அழகு முகம் சாய்த்து
சிரிக்கும் பிள்ளையின்
ஆசை விழி பார்த்து
அனைத்து முத்தமிட்டது இல்லை,

நொடிக்கொருமுறை
வெடிக்கின்ற​ குண்டுகளின்
திடிக்கிடும் சத்தத்தில்
உடல் நடுங்கி
உள்ளம்​ நடுங்கி
தாயின் மடி தேடி
தங்க​ முகம் புதைத்து
தேம்பியழும் பிள்ளையின்
தவித்த விழி பார்த்து
அனைத்து அழுதது உண்மை...

மஞ்சல் முகம்தனில்
மங்கள பொட்டிட்டு
மல்லிகை பூச்சூடி
மருதாணி கையிலிட்டு
பாவாடை தாவணியில்
பம்பரமாய் சுற்றிவந்து
பார்த்தவிழி ரசித்திருக்க
காணாமல் நாணுகின்ற​
கன்னியரை கண்டதில்லை,

காம​ அரக்கர்கள் - எச்
சாமமும் வரலாமென​
கற்ப்பினை காக்க
நித்திரை தொலைத்து
ஆணாய் உடை தரித்து
ஆயுதம் கையில் ஏந்தி
கண்ணி வெடிகள் அல்ல - அக்
கன்னிகளே வெடிகளாக​
கண்கள் கண்டதுண்டு...

காலை வேலை
மாலை வீடு
நிலா சோறு
துணை சேறு - என​
இல்லர இன்பம் கண்டு
பிள்ளை பாசத்தில்
பத்தினி நேசத்தில்
பெற்றேன் சுகமென்று
நெஞ்சடைக்க பெருமை கொண்டு
நிறைவான​ வாழ்வை வென்ற​
ஆடவரை அறிந்ததில்லை,

வெடிகுண்டு சத்தத்தில்
நித்தமும் நடுங்கி
மனைவியை காக்க - பெற்ற
பிள்ளையை காக்க
புகலிடம் தேடி - மண்ணில்
புதைகுழி தோண்டி
புதையலை காப்பதுபோல் - மனைவி
மக்களை காத்திட்டு
காடு மேடு ஏறி - குடும்பம்
காக்க ஓடி ஓடி
போராட்டமே வாழ்க்கையென​
போராளியாய் ஆகிப்போன​
ஆடவரை அறிந்ததுண்டு...

பேரக்குழந்தையின்
பிஞ்சு விரல் பிடித்து
கொஞ்சி பேசிடும்
குழந்தை மொழி கேட்டு
செல்ல சினுங்களும்
சின்ன​ கோபமும்
மெல்ல புன்னகைத்து
மனதார​ ரசித்திரிந்து
பெற்ற​ பிள்ளையின்
புகழ்வாழ்வு நலம் பார்த்து
காலம் வந்ததென்று
கண்மூடும் நிறைவாழ்வை
காலத்தின் கையில் பெற்று
காண்மூடிய​ முதுமையை
எக்காலமும் கண்டதில்லை,

பெற்ற​ பிள்ளையும்
பிஞ்சு மழலையும்
பாயும் குண்டுக்கு
நாளும் இறையாகி
கைகள் இழந்து
கால்கள் இழந்து
துள்ளியோடும் வயதில்
முற்றும் முடமாகி
புதைகுழியில் பிணமாகி
மலராத​ மொட்டுக்கள்
கையில் ஆயுதமாய்
காணும் நிலை கண்டு - எனை
எமண் கொண்டு போகாதா'யென​​
ஏக்கத்தோடு கண்விழித்து
காத்திருக்கும் முதுமையை
காலனும் கண்டதுண்டு...

இப்படி,
புதிதாய் பிறந்த​ பிஞ்சு முதல்
முழுதாய் வாழ்ந்த​ முதுமை வரை
நிம்மதியின் நிழல் கூட​ கண்டதுமில்லை
நிறைவான நித்திரையை கொண்டதுமில்லை
எங்கள் வாழ்வு என்று வளம் பெறும்?
அந்த​ வானம் என்று வசப்படும்?
போர்கள் கண்ட​ பூமி - என்று
புன்னகையின் வாசம் காணும்?
குண்டுகளின் சத்தம்​ ஓய்ந்து - என்று
குயில்களி கீதம் கேட்கும்?
என்று
ஏக்கத்தோடு பார்க்கின்றோம்...
எங்கும்
மனிதன் இறந்து போனாலும்
மனிதம் நிலைத்து வாழட்டும்...
என்று
வேண்டி வேண்டி கேட்கின்றோம்...