பறவை நான் பறப்பேனா
பறவை நான் பறப்பேனா?
பூமி பரந்தது,
வானம் எல்லையற்றது,
பலர்—ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள்—
நோய்வாய்ப்பட்டவர்களும் ஆரோக்கியமானவர்களும், நடப்பவர்களும் ஓடுபவர்களும்,
போர் வீரர்களும் கபட அரசியல்வாதிகளும்—
இந்த உலகை நிரப்புகின்றனர்.
இந்த கூச்சலும் குழப்பமும்,
இந்த கூட்டமும் இரைச்சலும் இருந்தும்,
நான் தனிமையாக உணர்கிறேன், தள்ளப்பட்டவனாக,
கடும் அலைகளின் மேல்
திசைதெரியாத படகு போல அலைந்து திரிகிறேன்
அல்லது கூண்டில் அடைபட்ட பறவை போல, தத்துவ ஞானியாக,
அதன் வாழ்க்கை முடியும் என அறிந்தும்,
அதன் உரிமையாளர் கொடுக்கும் சிறிது உணவை உண்கிறது,
அல்லது மறந்துவிட்டால் பட்டினி கிடக்கிறது.
மனதளவில், அது தன் விதியை ஏற்றுக்கொண்டது.
துருப்பிடித்த பூட்டு உடைந்து விடுகிறது;
கூண்டு திறக்கப்படுகிறது, பறவை சுதந்திரமாகிறது.
அது சிறகுகளை அடித்து, வெளியே பறக்க முயற்சிக்கிறது,
ஆனால் சிறகுகள் கேட்க மறுக்கின்றன, திறக்க மறுக்கின்றன.
அவ்விடமே அது தங்கி, உரிமையாளரை எதிர்பார்க்கிறது. தன் உணவுக்காக;
நானும் அந்த கூண்டுப் பறவை போல
என் போராடும் திறன்
இப்போது மங்கிவிட்டது போல் தெரிகிறது.
முயற்சிக்கிறேன், ஆனால் என் சிறகுகள் அசைவற்று உள்ளன.
இனி என்னால் பறக்க முடியாது, நீல வானை எட்ட முடியாது.
சம்பத் குமார்
