நெஞ்சுப் பொருக்கு தில்லையே
அன்று...
பசுத்தோல் போர்த்தி இருந்தன புலிகள்
அது காலத்தின் கட்டாயம்
பசுக்களோடு பழகுவதற்கு
புலியின் அடயாளங்களை மறைத்தோம்
பசுத்தோல் போர்த்திய
புலிகளாய் இருந்த காலம் போய்
பசுக்கலாகவே மாறிவிட்டன புலிகள்
பல கர்ஜிக்க மறந்து விட்டன
சில மாடுகளைப் போல கத்துகின்றன
சில பாய்ச்சலை மறந்து
மேய்ச்சலுக்கு தயாராகின
சில பால் கறக்கவும் ஆரம்பித்தன
சில புல்லை திங்கவும் தயாராகின
அதையும் தாண்டி
பெருமையுடன் எருமையாய்
பரிமானம் கண்டது இன்னொருக் கூட்டம்
புலிக்கு பிறந்தது எப்படி பசுவாகும் ?
தமிழனுக்குப் பிறந்தவன் தமிழன் தானே ?
பெருமைப் பட வேண்டிய அடையாலம்
அதை ஏன் மறைக்க வேண்டும் ?
நெஞ்சுப் பொருக்கு தில்லையே
சில நிலை கெட்ட மனிதரை
நினைத்திவிட்டால்
