தாய்
வீசுகின்ற தென்றலவள் கருணை- மலை
வீழுகின்ற அருவியவள் கோபம்,
பேசுகிற கிளியின்மொழி வாய்ச்சொல்-தினம்
பாடுகிற குயிலின்குரல் பாட்டு.
ஊட்டிவிடும் உணவிலொரு பாசம்- தன்
உடல்வருத்தி எனைவளர்க்கும் நேசம்,
காட்டியவள் சோறூட்டும் நிலவும்-கை
நீட்டியவள் அன்பையே கேட்கும்.
எப்பிழைகள் நான்செய்தபோதும்-அவள்
என்பிள்ளை போலயார்? என்பாள்.
கண்டிப்பும் கனிவினிலே கரையும்-அவளைக்
காணாத கண்களும் கண்ணீரில் நிறையும்.
கண்ணாக எனைப்போற்றி வைப்பாள்-ஒரு
கவலையும் நெருங்காது காப்பாள்,
கண்முன்னே நிற்கின்ற தெய்வம் -என்
கனவிற்கும் உயிரூட்டி வைப்பாள்.
