எட்டுத்திக்கும் மதயானை என்ற நாவலில் வரும் நம்பிக்கைகள்

எட்டுத்திக்கும் மதயானை என்ற நாவலில் வரும் நம்பிக்கைகள்

முன்னுரை
நாட்டுப்புறக் கூறுகளுள் ஒன்று நம்பிக்கை. நம்பிக்கை என்பது பண்டைய காலம் தொட்டே பரம்பரை பரம்பரையாக மரபுவழி வந்ததாகும். நாட்டுப்புற மக்களின் வாழ்க்கையை அவர்களின் பாண்பாடு, பழக்கவழக்கங்கள், நம்பிக்கைகள், பழமொழிகள், விடுகதைகள், பாடல்கள் போன்றவற்றை வைத்தே தெரிந்து கொள்ளலாம். நம்பிக்கைகள் மக்களால் உருவாக்கப்பட்டு, அம்மக்கள் சமுதாயத்தால் பாதுகாக்கப்படுகின்றன. மனிதனின் தன்னல உணர்வும், சமுதாய உணர்வுமே நம்பிக்கைகளாக வளர்ந்து வருகின்றன என்கின்றார் சக்திவேல். இந்த நம்பிக்கைகளைப் பற்றி தமிழ் இலக்கண நூலான தொல்காப்பியத்தில்,
“நாளும் புள்ளும் பிறவற்றினிமித்தமும்” (தொல். பொருள்-91)
என்கின்றார் தொல்காப்பியர். இதே நம்பிக்கையைப் பற்றி புறநானூறும் கூறுகின்றது.
“அஞ்சுவரு குராற் குரலுந் தூற்றும்” (புறம்-280)
காகம் கத்தினால் வீட்டிற்கு விருந்தினர் வருவார்கள் என்று பொருள். இது அக்காலம் முதல் இக்காலம் வரை நம் தமிழர்களிடையே வளர்ந்து வரும் நம்பிக்கையாகும்.
“மறுவில் தூவிச் சிறுகருங் காக்கை
அன்புடை மதபினன் கிளையோ டார” (குறுந்391)
நல்ல செயல்கள் புரிய செல்லும்போது காகம் இடமிருந்து வலமாகச் சென்றால் நல்லது என்ற செய்தியைக் குறுந்தொகை கூறுகின்றது. இதன் மூலம் சங்க இலக்கிய, இலக்கண நூற்களிலும் நம்பிக்கைகள் இடம்பெற்றுள்ளன என்பதை அறிய முடிகின்றது.
நம்பிக்கை
‘நம்பினோர் கைவிடப்படுவதில்லை’ என்ற சொல்லிற்கேற்ப ஒருவர் பிறரிடம் காட்டும் உண்மையான அன்பே நம்பிக்கை எனலாம். பொரும்பாலும் நாட்டுப்புற மக்களுக்கு தெய்வ நம்பிக்கைகளின் மீது நாட்டம் அதிகம். தனக்கு ஒரு குறையிருந்தால் தெய்வத்திடம் சென்று வழிபட்டால் குறை தீர்ந்து விடுவதாக நம்புகின்றனர். நம்பிக்கைகள், பூஜைகள், பலியிடுதல், பிள்ளைப்பேறு, சகுனம் பார்த்தல் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் பின்பற்றப்படுகின்றன. இந்தக் கருத்துக்களை மையமாக வைத்து தமிழில் பல இலக்கியங்கள் வெளிவந்துள்ளன. பல நாவல்களிலும் நம்பிக்கைகளைப் புகுத்தி கதைக்கு வடிவம் கொடுக்கின்ற நாவலாசிரியர்களும் உண்டு. இதில் குறிப்பிடத்தக்கவர் நாஞ்சில் நாடன். இவர் தனது இரண்டாவது நாவலான ‘எட்டுத்திக்கும் மதயானை’ என்ற நாலவில் நம்பிக்;கைக் கூறுகளை இடையிடையே புகுத்தி கதைக்கு புத்துயிர் கொடுத்துள்ளார் எனலாம். இந்நாவலில் வரும் நம்பிக்கைகள் நாஞ்சில் நாட்டு வட்டார நம்பிக்கைகள் மட்டுமல்லாமல் மும்பை போன்ற பிற நாடுகளின் நம்பிக்கைகளையும் பின்னணியாக வைத்துப் படைத்துள்ளார். இந்த நம்பிக்;கைக் கூறுகள் பின்வருமாறு விளக்கப்பட்டுள்ளது.

தெய்வ நம்பிக்கை

பக்தியும் நம்பிக்;கையும் தெய்வ வழிபாட்டின் அஸ்திவாரங்கள். பண்டைய மக்கள் தெய்வத்தின் மீது ஆழ்ந்த நம்பிக்கையுடையவர்களாகத் திகழ்ந்தனர். நாட்கள் தவறாமல் கோவிலுக்குச் போவதும், பூஜை புரஸ்காரங்கள் செய்வதும் மக்களின் வழக்கம். தெய்வத்திற்குப் பிடித்த உணவைப் படையலிட்டு வழிபட்டால் குறை தீரும் என்பது நம்பிக்கை. இதனையே ஆசிரியர் தனது நாவலிலும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

“சேண்டை மணி கேட்டதும் பெண்டிரும் ஆடவரும் கோவிலுக்கு நகர்ந்தனர். மாசிச் செவ்வாய்க் கிழமை சிறப்புக்களில் கோயிலில் புட்டமுது, சுண்டல், வடை எல்லாம் உண்டு” (ப.எ-1)

என்கின்றார். அரசன் அன்று கொல்வான் தெய்வம் நின்று கொல்லும் என்பது பழமொழி. இச்சொல்லிற்கேற்ப ஆசிரியரும் தம் நாவலில் படைத்துள்ளார். பூலிங்கம் தான் செய்யாத குற்றத்திற்காக பிறரால் தண்டிக்கப்படுகின்றான். இதை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ராமையாப் பிள்ளையிடம் பூலிங்கத்தின் அம்மா,
“நல்ல வேலை செய்து போட்டேரு, காப்பிகடைக்காரரே……சுள்ளைக்கரை மாடன் கூலி குடுப்பான்”. (ப.எ-13)
என்று கூற, ராமையாப் பிள்ளை ஏதோ சொல்ல யத்தனித்தார் அதற்கு,

“நீரு ஒண்ணும் சமானம் சொல்லாண்டாம், அந்த முப்பிடாரி பார்த்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கா”.(ப.எ-13)

என்கின்றாள். குற்றம் செய்தவர்களை தெய்வம் தண்டிக்கும் என்று ஆசிரியர் தம் நாவலில் கதாபாத்திரங்களின் வழி சுட்டுகின்றார்.

கிழமை பற்றிய நம்பிக்கைகள்

ஓவ்வொரு தெய்வத்திற்கும் ஒவ்வொரு கிழமைகள் உகந்ததாகும். வியாழக் கிழமைகளில் விஷ்ணுவுக்கும், செவ்வாய், வெள்ளி கிழமைகளில் பெண் தெய்;;;வங்களுக்கும், புதன் கிழமை கிருஷ்ணனுக்கும், சனிக்கிழமை ஐயப்பனுக்கும் ஞாயிற்றுக்கிழமை நாகராஜாவுக்கும் உகந்த நாட்களாகும். அந்தந்த தெய்வத்திற்கு உகந்த நாட்களில் வழிபட்டால் நன்மை பயக்கும் என்பது மக்களின் நம்பிக்கை. இதனையே ஆசிரியரும் சுட்டுகின்றார்.

பாபி நாட்கள் தவறாமல் கோவிலுக்குச் செல்வதும், பூஜைகள் செய்வதும் வழக்கம். அவளுக்கு பிள்ளைவரன் வேண்டி விரதம் எடுக்கின்றாள். இவள் கோவிலுக்குப் போகும் போது பூலிங்கம் துணைக்குச் செல்வான். இதனையே ஆசிரியர்,

“சந்தோஷி மாத விரதம் வியாழக் கிழமைகளில் எடுக்கும் போது சாயங்காலம் கோயிலுக்குப் போகவும் சனிக்கிழமை பஜ்ரங்பலி பஜனைக்குப் போகும் போது அவன்தான் துணை” (ப.எ-74)
என்கின்றார்.

சாமியார் மீது நம்பிக்கை

நாட்டுப்புற மக்கள் சாமியார்களைத் தெய்வத்திற்கு ஒப்பாகக் கருதுகின்றனர். இந்த நம்பிக்கைகள் இன்னும் மாறவில்லை. தெய்வத்திற்குப் படையல் படைப்பது போல் படைத்தும், பூஜை செய்தும் மக்கள் வழிபடுகின்றனர். கோவிலிலுள்ள தெய்வங்கள் பேசுவதில்லை ஆனால் சாமியார்கள் தனக்கு வேண்டிய பொருட்களைக் கேட்பதும், பிடித்த உணவைக் கேட்பதும், மக்கள் அந்த உணவை சாமியார்களுக்குப் படைத்தால் நினைத்த காரியம் நடக்கும் என்பதும் மக்களின் நமிபிக்கை. இதனையே ஆசிரியர்,

“பலரும் முர்ரப்பள்ளி பாபா என்று சொன்னார்கள். காணும் பக்தர்களை ‘ஆனந்தம், ஆனந்தம்’ என வாயார வாழ்த்தியதால் ஆனந்தம் பாபா என்றார்கள்”. (ப.எ-65)

பாபா, பக்தர்களைப் பார்த்து ஆனந்தம் என்று கூறினால் பக்தர்கள் வாழ்வில் ஆனந்தம் கிடைக்குமாம். அதுமட்டுமல்லாமல் பாபாவிற்குப் பிடித்த உணவை அவர் வாயில் வைக்க வேண்டும். அவ்வாயிலிருந்து உதிர்கின்ற மிச்சத்தை மக்கள் பிரசாதமாக எடுத்துச் செல்கின்றார்கள்.

“சாமிக்குப் பிடிக்கும் என்று பாத்திரத்தில் மூடிக்கொண்டு வந்திருந்த பிரியாணியை அள்ளி அவர் வாயில் வைத்தான் ஒரு பக்தன். வாயினுள் சில பருக்கைகள் சென்றிருக்கக் கூடும். வெளியே உதிர்ந்த பிரியாணிப் பருக்கைகளைக் கையில் வைத்திருந்த பாத்திரத்தில் ஏந்திக் கொண்டான். பிரசாதமாகப் பாத்திரத்தைத் துணியால் மூடிக் கொண்டான். ஒருவன் சாக்லேட் தாளைப் பிரித்து எறிந்துவிட்டு வாயின் இடைவெளியில் தள்ளினார் விரலால். அவர் நாக்கால் உதப்பி வெளியே தள்ளியதை வழித்து எடுத்துக்கொண்டார், பிரசாதமாக”. (ப.எ-69)

மூக்கு குத்துதல்

காது, மூக்கு குத்துதல் என்பது நம் முன்னோர்களிடமிருந்து தொடரும் கலாச்சாரம். ஊடம்பில் ஏதாவது ஒரு பாகத்தில் இவ்வாறு குத்தினால் சேட்டை அடங்கிவிடும் என்பது நாட்டுப்புற மக்களிடையேயுள்ள நம்பிக்கை. பெண்களுக்கு காது, மூக்கு குத்துதல் என்பது இயற்கை. ஆண்களுக்கு குத்தினால் சேட்டைத்தனம் செய்யமாட்டார்கள் என்பது நம்பிக்;கை. இதனையே ஆசிரியரும் சுட்டிக் காட்டுகின்றார்.
“மூக்கைக் கோறைப் படுத்திப் போட்டாலாவது தங்கிக்கிடப்பான் என மூக்குக் குத்தி விட்டிருந்தனர்”. (ப.எ-2)

பூலிங்கம் பயங்கர சுட்டித்தனம் செய்பவன். இதனால் அம்மா அவனுக்கு மூக்குக் குத்தி விட்டிருந்தாள். கால மாற்றத்திற்கேற்ப அவன் அதைக் கழட்டி விட்டான் என்று ஆசிரியர் கூறுகின்றார்.

பிள்ளைப்பேறு

திருமணமான பெண்கள் தாய்மை நிலையை அடைய விரும்புவர்
குறிப்பிட்ட காலங்கள் வரை தாய்மை நிலை அடையவில்லையென்றால் ஊரார் தூற்றலுக்கு ஆளாக வேண்டிவரும். தாய்மை நிலை அடையாத பெண்கள் எதிரில் வருவது கெட்ட சகுனமாகவும், பல சூழ்நிலைகளிலும் ஒதுக்கிவைக்கப்படுகின்றாள். அதனால் அவள் பல கோவில்களுக்குச் சென்று விரதம் எடுத்தால் பிள்ளைப் பேற்றை அடையலாம். என்பது பெண்களின் நம்பிக்கை. இவ்வாறு தாய்மை நிலை அடைந்தால் தெய்வம் நம்மை கண்திறந்து பார்த்துவிட்டது என்று நட்புகின்றனர். இதனை ஆசிரியர் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றார்.

“முப்பிடாரி அம்மன் கண்ணை திறந்து பாத்திருக்கா! பந்நிரெண்டு வருசத்துக்குப் பொறவு.” (ப.எ-23)

சுசிலா திருமணமாகிப் பனிரெண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு தாய்மை நிலை அடைகின்றாள். இது அம்மனின் கருணைதான் என்று நினைக்கின்றாள் என்று ஆசிரியர் சுட்டுகின்றார்.

பலியிடுதல்

பலியிடுதல் என்பது நாட்டுப்புற மக்களிடையே தொன்று தொட்டு வளர்ந்து வரும் ஒரு மரபு. தான் நினைத்தது நடந்துவிட்டால் தெய்வத்திற்கு பலியிடுவதாக வேண்டி அதன்படி ஆடு, சேவல், பன்றி ஆகியவற்றை பலியிடுகின்றனர். அதனையே ஆசிரியரும் குறிப்பிடுகின்றார். சுசிலாவுக்குக் குழந்தை நல்லபடியாக பிறந்தால் சாமிக்கு சேவலறுத்து பொங்கலிடுவதாக வேண்டுகின்றாள்.
“ஆணோ பெண்ணோ கை கால்கள் குறைவின்றிப் பிறக்க வேண்டுமே என்று விலக்கின் நின்று முழித்துப்பார்த்துக் கொண்டிருந்த பேய்சி அம்மனுக்கு சேவலறுத்துப் பொங்கலிடுவதாக வேண்டிக்கொண்டாள்”. (ப.எ-152)
என்கின்றார்
முடிவுரை
நாட்டில் பண்பாடு, பழக்கவழக்கங்கள் போன்றவை தொன்று தொட்டே வளர்ந்துவரும் மரபு. காலமாற்றத்திற்கேற்ப புதிய கண்டுபிடிப்புகள் வளரத் தொடங்கின. மக்கள் நம்பிக்கைகளை அகற்றி தற்கால வளர்ச்சிக்கேற்ப தங்களை மாற்றிக் கொண்டாலும்: நாட்டுப்புறங்களில் சில மனிதர்களிடம் இன்னும் இந்த நம்பிக்கை வளர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. இந்த நம்பிக்கைகளைத் தகர்த்தெரிந்து புதிய உலகிற்கு மக்கள் வரவேண்டும். இதற்கு காலம்தான் பதில் சொல்லும்.