காற்றோடு ஊடல்

கரைந்து போகும்
பொழுதொன்றின்
கடந்து செல்லும் கணங்களில்
பிரக்ஞையற்று
மெளனமாய் உன்னிலிருந்து
மறைந்திருக்கிறேன்.

விளையாடிச் சலித்த
குழ்ந்தை அறையெங்கும்
வீசி எறிந்த
பொம்மைகளாய்
அங்கங்கே
சிதறிக் கிடக்கின்றன
உன் கோபச் சருகுகள்

ஓசையற்று நீளும்
இரவுகளின் நிசப்தங்களில்
மோதித் தெறிக்கும்
மழைத் துளிகளோடு
உறைந்து நிற்கும் உன்
சினம் கொண்ட
முக பாவங்கள்.

முற்றுப் பெறாத முரண்கள்
முடிவற்ற கண்ணாமூச்சி
ஆட்டங்கள் பல தாண்டி
காலங்கடந்தும் கலையாத
உன்மீதான இயற்கையின்
என்றுமுள்ள பிரியங்கள்.

உயிர்த்தலுக்கான காரணியாய்
உயிரோடு உறையும் காற்றே..
குறை கண்டு நீ விலகினாலும் உன்
வாசல்களில் நேசங்களாய்
பூத்திருப்பேன் நீ வாழும்
காலம்வரை ...