ஒரு தாயின் காத்திருப்பு

அந்தச் சாேலைக்குள் சில வருடங்களுக்கு முன் அமைக்கப்பட்ட சிறிய குடிசை. அருகே மண்ணாேடு மண்ணாய் இடிந்து கிடக்கும் கட்டடத்தின் கற்குவியல். பாதுகாப்பாக பூட்டப்பட்ட ஒரு பழைய காலத்து இரும்புப் படலை. எந்த நேரமும் அமைதியாக இருக்கும் அந்த குடிசையில் தான் கண்ணம்மா வாழ்ந்து வருகிறாள். ஒட்டி ஒடுங்கிய தேகம், பழுத்த தலை முடி, சாதுவான மா நிறம் அவள். வயது எழுபதுக்கு மேல் இருக்கலாம். ஏன் யாருமில்லாமல் தனிமையில் இருக்கிறாள். கணவன், பிள்ளைகள், உறவுகள் யாரையும் காணவில்லை. கறுத்த உயர்ந்த நாய் ஒன்று எப்பவும் கண்ணம்மாவின் கால்களைச் சுற்றியபடியே பின்னும், முன்னுமாக திரிகிறது.

சில நாட்கள் தான் டன்சியும் பக்கத்துக் காணியில் குடியமர்ந்தாள். டன்சிக்கு மூன்று வயது இருக்கும் பாேது பாேர்ச் சூழல் நேரம் கடல் வழியாக இந்தியாவுக்கு சென்று முகாமில் இருந்து ஊருக்குத் திரும்பியிருக்கிறாள் ஒரு ஐந்து வயது குழந்தையுடன். கணவன் வெளிநாட்டில். அப்பா இறந்த பின்னர் சகாேதரியுடன் லண்டனி்ல் அம்மா இருக்கிறார். எப்படிச் சாென்னாலும் கண்ணம்மாவை அடையாளம் கண்டுபிடிக்கும் அளவுக்கு டன்சிக்கு எதுவும் தெரியாது.

கண்ணம்மா காலையில் எழுந்து அடுத்த ஒழுங்கையில் இருக்கும் காேயிலுக்கு பாேய் கும்பிட்ட பிறகு தான் தண்ணீர் கூட குடிப்பாள். அவளுக்குத் துணையாக டேவிட். வீட்டு வாசலின் மூலையில் சாக்கிற்கு மேல் ஒரு நூல் சீலை விரிக்கப்பட்டிருக்கும். வெளியில் மாமரத்துக்குக் கீழே சாப்பாட்டுப் பாத்திரம், சின்ன தட்டில் தண்ணீர் இருக்கும். எந்த நேரமும் டேவிட்டின் வயிறு நிரம்பிக் குளிர்ந்து காெண்டே இருக்க வேண்டும். வாடா, பாேடா, என்ன வேணும் என்று தடவிச் செல்லமாய் பேசுவாள். அதுவும் அவள் கால்களை சுற்றி சுற்றி வாலை ஆட்டிக் காெண்டு குழந்தை பாேலவே திரியும். இரவில் கண்ணம்மா படுக்கைக்குப் பாய் பாேட்டதும் எல்லா இடமும் சுற்றி முகர்ந்து பார்த்து விட்டு தனது படுக்கையில் இருந்து கண்ணம்மாவையே பார்க்கும். அந்தளவிற்கு அவளாேடு ஒட்டிய உறவாக இருப்பது டேவிட் மட்டும் தான். அந்த விறாந்தையின் மூலையில் இரண்டு படங்கள் வைத்து மாலை பாேடப்பட்டு இரவு பகலாய் எண்ணெய் விளக்கு எரிந்து காெண்டே இருக்கும். அவளது தலையணை உறைக்குள் ஒரு சிறிய புகைப்படம் எப்பாேதுமிருக்கும்.

கண்ணம்மாக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் டிஷா ஒரு பெண்ணும், டேவிட் ஒரு மகனும் தான். கணவன் சந்தியாப்பிள்ளை, விவசாயி ஒவ்வாெரு பாேகமும் தவறாது தாேட்டம் செய்யும் ஒரு கடும் உழைப்பாளி. அழகான கல்வீடு பாேதுமான வருமானம் எந்தக்குறையும் இல்லை தாென்னூற்று ஒராம் ஆண்டுக்கு முன் வரை சந்தாேசமாக ஓடியது வாழ்க்கை. டிஷாக்கு ஆறு வயது, டேவிட்டுக்கு மூன்று வயது. அந்தக் காலைப் பாெழுது சந்தியாப்பிள்ளை தாேட்டத்துக்குப் பாேக வீட்டு வேலைகளை முடித்து விட்டு தென்னை ஓலைகளைப் பாெறுக்கி குவித்துக் காெண்டிருந்தாள். டேவிட்டும் கண்ணுக்கெட்டிய தூரத்தில் விளையாடிக் காெண்டிருந்தான். டிஷா அறையினுள்ளே தூங்கிக் காெண்டிருந்தாள்.

அந்தக் காலப் பகுதியில் இலங்கையில் பாேர் ஆரம்பித்து இருந்தது. விமானத் தாக்குதல் அதிகமாக நடந்த காலப்பகுதி. எப்ப எப்பிடி வரும் என்று தெரியாது இரையும் சத்தம் மட்டும் தான் கேட்கும் ஒரு நாெடிக்குள் புகை மணடலமாகிப் பாேகும் குண்டு விழுந்த இடமெல்லாம். அன்றும் அப்பிடித்தான் ஏதே தூர இரைவது பாேல் கேட்டது அண்ணார்ந்து பார்ப்பதற்குள் விமானம் குண்டை இறக்கி விட்டுப் பறந்தது. ஒரே புகை மண்டலம் பின் வீட்டின் மேல் குண்டு விழுந்தது. அலறிப் பயந்து கத்தினான் டேவிட். ஓடிப் பாேய் அவனைத் தூக்கிக் காெண்டு உள்ளே ஓடுவதற்குள் நடு அறையின் சுவர் இடிந்து விழுகிறது. எல்லாேரும் ஓடி வருகிறார்கள் ஊரே திரண்டு இருந்தது. தாேட்டத்தில் நின்று நனைந்தபடி ஓடிவந்த சந்தியாப்பிள்ளை அறைக்குள் ஓடினார். தூக்கமே கலையாமல் சுருண்டு படுத்திருந்தாள் டிஷா இடிந்து கிடந்த சுவர்களுக்கு கீழ். கதறியபடி சுவர் துண்டுகளைப் புரட்டிக் காெண்டிருந்தவனுடன் நின்றவர்களும் சேர்ந்து வேகமாக இயங்கிக் காெண்டிருக்கிறார்கள். கண்ணம்மா கைகளைக் கும்பிட்ட படி தெய்வங்களைக் கூப்பிட்டாள். அசைவின்றி இரத்த வெள்ளத்தில் நசிந்து பாேய் கிடந்தாள் டிஷா. மடியில் வைத்துக் கதறி அழுவதை விட என்ன செய்ய முடியும். விடிந்த காலையில் யார் முகத்தையும் காணாமல் நீள் துயில் சென்று விட்டாள் அந்தச் சின்னத் தேவதை.

அன்றிலிருந்து பாேரும் வலுவடைந்தது. சின்னாபின்னமாகி தெருத் தெருவாய் மூட்டை முடிச்சுக்களுடன் அலையும் விதி எழுதப்பட்டிருந்தது. ஓடி ஓடி வன்னி வரை வந்தாச்சு. தெரிந்தவர்கள் உறவுகள் அடைக்கலத்தில் சிறியதாெரு தாெழிலுடன் காலங்கள் ஓடிக் காெண்டிருந்தது. டேவிட்டும் வளர்ந்து விட்டான். உயர்தரம் படித்து விட்டு பத்திரிகை நிறுவனம் ஒன்றில் சிறிய வேலை. இரணடாயிரத்து எட்டாம் ஆண்டு இலங்கையில் பாேர் உக்கிரமடைந்து நாளுக்கு நாள் இடப் பெயர்வுகள். அந்த அவலங்களை எழுதுவதற்கு வார்த்தைகளும் இல்லை, மனதில் தைரியமும் இல்லை.

கறுப்பான நாட்களாக மனதில் பதிந்த காலம் அது. டேவிட் வேலை செய்து காெண்டிருந்த நிறுவனத்தினரால் கட்டாய பணிக்கு அழைக்கப்பட்டான். வயது வேறுபாடின்றி எல்லாேரும் பங்களிப்புச் செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தம். டேவிட் தன்னால் முடிந்ததை செய்தான். கண்ணம்மா உயிரைக் கையில் பிடித்துக் காெண்டிருப்பாள். ஏற்கனவே ஒன்றைப் பறி காெடுத்த வலி இன்னும் ஆறவில்லை. "டிஷா இருந்திருந்தால் இன்டைக்கு எப்பிடி இருந்திருப்பாள், அநியாயமா காவு எடுத்துப் பாேட்டுதே" என்று அவள் நினைவுகள் வரும் பாேதெல்லாம் பெற்ற வயிறு பற்றி எரியும். "அதையே யாேசிச்சு என்ன செய்யப் பாேறாய், நாங்கள் குடுத்து வச்சது அவ்வளவு தான், எப்ப அந்தப் புறாக்குஞ்சு பறந்திச்சாே அன்றையில இருந்து என்ர உடம்பில உயிரில்லாமல் தான் நான் நடக்கிறன்" சந்தியாப்பிள்ளையின் குமுறல் இதயத்தை பிளக்கும். உச்சியில் சின்னக் காெண்டை, கறுத்தப் பாெட்டு வைத்து பாவாடை சட்டையாேடு எடுத்த ஒரு புகைப்படம் டேவிட்டின் பேர்சினுள் கூடவே இருக்கும். யாராவது நண்பர்கள் அக்கா, தங்கை என்று கதைத்தால் மனதுக்குள் வெந்து கலங்குவான் யாருக்கும் தெரியாமல்.

அன்று இரண்டாயிரத்து ஒன்பதாம் மிகவும் நெருக்கடியான சூழல். சாப்பாடு, தண்ணீர் எந்த அடிப்படை வசதியும் இல்லை. "இனி ஒரு இடமும் பாேறதில்லை இங்க இருந்து உள்ளுக்க பாேவம், அந்தப் பெடியையும் என்னால பறி குடுக்க ஏலாது" கண்ணம்மாவிடம் சாெல்லி விட்டு டேவிட்டுக்காக காத்திருந்தார்கள். ஏதாே நல்ல காலம் அன்று அவனும் வந்திருந்தான். ஆசையா ஒரு தேநீர் வைத்துக் காெடுக்கவோ அவனுக்குப் பிடித்ததை ஓடியாேடி சமைத்து ஊட்டி விடவாே முடியாத தவிப்பில் கைகள் கட்டப்பட்டவளாய் அந்தக் கூடார வெயிலுக்குள் வேகிக் காெண்டிருந்தாள். உடுப்புகள் கட்டி வைக்கப்படடிருந்த பாெதியின் மேல் களைப்பாக சுருண்டு படுக்கிறான். "வா தம்பி உள்ளுக்குப் பாேவம், சனமெல்லாம் பாேதுகள் தானே, இப்பிடியே இருந்து யார் மிஞ்சப் பாேறாேமாே" அவனது தலையைத் தடவிக் காெண்டு பெருமூச்சு விட்டவளாய் கேட்டாள். அவனுக்கும் அம்மா சாெல்வது சரியாகவே தாேன்றியது. சம்மதம் சாெல்லி விட்டு "என்ன நடந்தாலும் அம்மா அப்பாவை காப்பாத்தணும்" தனக்குள்ளே யாேசித்தான். அன்றிரவு சனங்களாேடு சேர்ந்து வெளியேறி விட்டார்கள். நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் ஒரு அமைதியான சூழலை உணர்ந்தவனாய் நிம்மதியாக சுவாசித்துக் காெண்டிருந்தான். நடக்கப் பாேவதை அறியாமல்.

அங்கே இருந்த இளம் வயது ஆண், பெண் இருபாலரையும் விசாரணை என்று தனிமையாக அழைத்துச் சென்றார்கள். டேவிட்டும் மாட்டிக் காெண்டான். "என்ர பிள்ளைய விடுங்காே அவன் சின்னப் பிள்ள" அழுதபடி பின்னால் ஓடினாள் கண்ணம்மா அவளை தள்ளிவிட்டுக் கூட்டிச் சென்று விட்டார்கள். பிள்ளைகளை கண்முன்னே கைகளைக் கட்டிக் கூட்டிச் செல்வதை கண்ணீராேடு பார்த்துக் காெண்டிருந்தன உறவுகள். கண்ணம்மாவும், சந்தியாப்பிள்ளையும் இருந்த ஒற்றைப் பிள்ளையையும் பறி காெடுத்த வேதனையில் முகாமிற்குச் சென்றார்கள். பதிவுகள் காெடுத்து விசாரித்தால் அப்படி ஒருவர் இல்லை என்ற பதிலே கிடைத்தது. நாட்கள் கழிந்து காெண்டிருந்தது கண்ணம்மாவும் தன் பிள்ளையைத் தேடும் முயற்சியை விடவில்லை. பத்து மாதங்களிற்குப் பின் முகாமிலிருந்து வெளியே வந்து உறவினர்களுடன் குடியமர்ந்து காெண்டார்கள். எந்தவாெரு தாெழிலும் இல்லை, நிறுவனங்களின் உதவியாேடு சிறிய காெட்டிலில் இருந்து காெண்டு சிறிய வியாபாரம் செய்தார். தெரிந்தவர்கள், அறிந்தவர்கள் எல்லாரிடமும் மகனின் கதை தான்.

கண்ணம்மாவும் அவனது படம் ஒன்றைக் கையில் காெண்டு திரிந்து எல்லா இடங்களிலும் விசாரிப்பாள். எந்த முடிவும் இல்லை. இரண்டு வருடத்திற்கு முன் சாெந்த ஊருக்கு குடியமர்த்தப்பட்டார்கள். பிள்ளைகளை தாெலைத்த வலியாேடு தனிமையாக வாழ வேண்டிய காலத்தின் காெடுமை என்று தான் சாெல்ல வேணடும். ஏதாே முடிந்தளவில் ஒரு சிறிய காெட்டில் வீட்டை அமைத்து, சிறியதாக ஒரு தாேட்டமும் செய்து காெண்டிருந்தார்கள். "என்ர பிள்ளை எங்க இருக்குதாே, எப்பிடி இருக்குதாே, கடவுளே நீ தான் கண்ணில காட்டணும்" காேயில் காேயிலாக நடக்கத் தாெடங்கினாள். நாளும் விரதம் விரதம் என்று பசியிருக்கத் தாெடங்கினாள். "நீ உப்பிடியே சாப்பிடாமல் இருந்து சாகப் பாேறியே, அந்தப் பிள்ள பாேகேக்க எங்களுக்கும் சாவு வந்திருந்தா எல்லாரும் ஒன்றாய் பாேயிருக்கலாம்" சந்தியாப்பிள்ளையின் ஆதங்கம், வேதனையாய் வெளியேறும். கண்ணீராேடு காலத்தை ஓட்டினார்கள்.

அன்று டிஷாக்கு பிறந்த நாள். "வாப்பா காேயிலுக்குப் பாேயிற்று ஆச்சிரமத்தில இருக்கிற குழந்தைகளுக்கு சாப்பாடு வாங்கிக் குடுத்திட்டு வருவம்" ஆச்சிரமத்தில் பாேரால் பாதிக்கப்பட்ட சிறிய குழந்தைகள். பெற்றவர்கள், உறவுகள் இழந்த பிஞ்சுகள் ஓடி வந்து சுற்றி நின்றார்கள். "வாங்க பாட்டி, வாங்க தாத்தா" கைகளைப் பிடித்து காெஞ்சி விளையாடி காெஞ்ச நேரம் இந்த உலகத்தையே மறக்க வைத்தார்கள்.

காலையில் தாேட்டம் பாேயிற்று எட்டு மணிக்கு வந்து டிஷாவை நேசறிக்கு காெண்டு பாேய் விடணும். சைக்கிளில் இருத்தியும் காெண்டு பாேறதில்ல ஒரு கையால சைக்கிள ஓட்டிக் காெணடு மற்றக் கையில டிஷாவை தூக்கிக் காெண்டு தான் பாேவார். உச்சியில சின்னதாய் ஒரு காெண்டை , குழி விழுந்த கன்னம் சிரித்தபடி அவள் எதிரே நிற்பது பாேல் மெய்மறந்து குழந்தையின் கன்னத்தை பிடித்துக் கிள்ளினார். டேவிட்டும் படு சுட்டி, என்ன பாெருளையும் கழட்டிப் பூட்டுவது நல்ல விருப்பம். "தம்பி அது பழுதாப் பாேடும் காெண்டு பாேய் வையுங்காே" எங்காவது மறைந்திருந்து தன்ர வேல பார்ப்பான். "கணக்கில உங்கட மகன் புலி" என்று பள்ளிக் கூடத்தில் ஆசிரியர்கள் பாராட்டுவார்கள். தலையில் ஒரு சுளி இருக்கும். பார்ப்பவர்கள் எல்லாம் "ராசியான நாம்பன் தான் சந்தியாப்பிள்ளை" என்று கிண்டலாக பெருமையாகச் சாெல்வார்கள். துறுதுறுத்த அகன்ற கண்களால் கண்ணம்மாவை பார்த்துக் காெண்டு நின்ற சிறுவனைக் கட்டி அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டாள். நேரமாகி விட்டது வீட்டிற்கு வந்து விட்டார்கள்.

காேப்பியைக் குடித்து விட்டு சாய்மனைக் கதிரையில் சாய்ந்து படுத்தபடி பிள்ளகைளின் நினைவுகளால் சஞ்சலமாயிருந்தார். முகத்தில் கவலை தெரிந்தது. "என்ன யாேசிக்கிறீங்கள்" சமையலறைக்குள் சென்று விடடாள் திடீரென "கண்ணம்மா..... கண்ண..ம்...மா" என்று அவதிப்பட்டபடி நெஞ்சை தடவிக் காெண்டிருந்தார். ஓடி வந்து பார்த்தாள் மூச்செடுக்க முடியாமல் சிரமப்பட்டார். பல தடவை அவன் யாேசித்து நெஞ்சடைப்பால் சிரமப்பட்டிருக்கிறான். "யாேசிக்க வேண்டாம் என்டால் கேட்டால் தானே" அயல்வீட்டாரின் உதவியாேடு வைத்தியசாலைக்கு காெண்டு செல்லும் வழியிலே அவன் மூச்சும் அடங்கியது. கண்ணம்மா தனித்துப் பாேனாள். மகள், மகன், கணவன் என்று ஒவ்வாென்றாக கையை விட்டுப் பாேனது காெடுமையான நாட்களாய் இருந்தது.

காணியில் இருக்கும் ஓலைகளை பின்னி விற்பாள். தாேட்டத்து குத்தகை காசு மாதம் மாதம் வரும் காலத்தை ஓட்டினாள். தனிமையில் தள்ளப்பட்டாள். சந்தியாப்பிள்ளை ஆசையா வளர்த்த நாய்குட்டி தான் அவளுக்குத் துணை.

அன்று மதியம் டன்சி கண்ணம்மா வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். "பாட்டி, பாட்டி" வாசலில் யாராே கூப்பிடுவது கேட்டு வெளியே வந்தாள். "யார் பிள்ள" படலையைத் திறந்து காெண்டு "வாங்காே பிள்ள, யார் நீங்கள், கண்ணும் மங்கிப் பாேச்சு, என்க்கு அடையாளம் தெரியுதுமில்ல" டன்சியை உற்றுப் பார்த்தாள். "நான் தவமணியின்ர பேத்தி" "தவமணி" சற்று நேரம் யாேசித்து விட்டு "ஓ தெரியும் பிள்ள" கைகளைப் பிடித்தாள். "அம்மா தான் சாென்னா இது உங்கட வீடென்டு, பாேய் பாரக்கச் சாெல்லி" உள்ளே வந்து அமர்ந்தாள்."என்னத்தப் பிள்ள பாக்கிறது, எல்லாத்தையும் பறிகுடுத்துப் பாேட்டு தனிக்கட்டையா நிக்கிறன், இன்டைக்காே, நாளைக்காே பாேறதுக்குள்ள என்ர மகனை ஒருக்காப் பாக்கணும், நானும் கேக்காத கடவுள் இல்லை, அலையாத இடமும் இல்லை, நேற்றும் பாேய் பதிஞ்சிட்டுத் தான் வந்தனான்" கண்கள் சிவத்து கன்னங்களில் கண்ணீர் வடிந்து காெண்டே இருந்தது. என்ன சாெல்வது என்றே புரியவில்லை. பெற்ற மனம் தவித்துக் காெண்டிருந்தது. "இரு பிள்ள வாறன்" விறுவிறென அறைக்குள் சென்று தலையணை உறைக்குள் இருந்த டேவிட்டின் படத்தைக் காட்டி "இவர் தான் பிள்ள என்ர மகன்". உயர்ந்திருந்தான், அகன்ற இமைதாெடுத்த கண்கள், மாவெள்ளை நிறம். பார்க்க அழகாயிருந்தான். "இது எட்டு வருசத்துக்கு முதல்ல எடுத்த படம், இப்ப எப்பிடி இருக்கிறானாே என்னவெல்லாம் கஸ்ரப்படுறானாே" குமுறி குமுறி அழுதாள்.

எப்படித் தேற்றுவது, ஆறுதல் சாென்னாலும் ஆறுமா அவள் மனம். படத்தை பார்த்து விட்டு மீண்டும் அவளிடம் நீட்டினாள். கண்களில் ஒற்றிக் காெண்டு "என்ர பிள்ள வருவான்" தன்னையே சமாதானப்படுத்தினாள்.

எட்டு ஆணடுகளுக்கு மேலாக பெற்ற பிள்ளையைப் பற்றி எந்த நிலைப்பாடும் தெரியாமல் தவிக்கும் ஒரு தாயின் தவிப்பு இது. பல கற்பனைகளாேடு, கனவுகளாேடு வளர்த்த குழந்தைகளின் பிரிவு தாய்க்கு பல மடங்கு வலியைக் காெடுக்கும். இழப்பதற்கு அவளிடம் ஏதுமே இல்லையே மகனின் நினைவால் தன்னை உருக்கிக் காெண்டிருக்கிறாள். கடவுளின் காலடியில் தவமிருக்கிறாள். கண்ணம்மாவைப் பாேல் கண்ணீராேடும், எதிர்பார்ப்பாேடும் காத்திருக்கும் உறவுகள் அனுபவிக்கும் இந்த வேதனை ஆற்ற முடியுமா. எதிர்பார்த்து நாட்கள் ஏமாற்றங்களாகவே கழிகிறது. தாயின் தவிப்பு எப்பாே ஆறப்பாேகிறது. கடைசி மூச்சு வரை காத்திருப்பாள் கண்ணம்மா.